Ἀξιέπαινος αὐτὴ ἡ ὁμοίωσις, θαυμασία διὰ νὰ χαλινώσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἑκάστου· ἀλλ’ εἰς ἐμὲ περισσότερον ἀρέσκει ἡ χρυσῆ ὄντως παραγγελία τοῦ Διδασκάλου τῆς Οἰκουμένης, ὁ ὁποῖος ἐρωτᾷ τὸν ἁμαρτωλόν· «Ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς σοὶ ἐχάρισεν αὐτοὺς τοὺς ὀφθαλμούς, εἰς ποῖον ἀπὸ τοὺς δύο εὑρίσκεις εὔλογον νὰ τοὺς μεταχειρισθῇς, εἰς τὸν Θεὸν ἢ εἰς τὸν διάβολον; Ἐποίησέ σοι ὀφθαλμούς· τούτους αὐτῷ πάρεχε χρησίμους, μὴ τῷ διαβόλῳ». Πῶς εἰς τὸν ἕνα καὶ πῶς εἰς τὸν ἄλλον; Ὅταν βλέπῃς ἀδιακρίτως χωρὶς τὸν χαλινὸν τῆς εὐαγγελικῆς τυφλότητος, τότε εἰς τὸν διάβολον ἔχεις ἀφιερωμένους τοὺς ὀφθαλμούς· ὅταν δὲ τὰ κτίσματα θεωρῶν βλέπῃς δι’ αὐτῶν τὸν δημιουργόν των Θεὸν καὶ δοξάζῃς καὶ αἰνῇς Αὐτὸν καὶ ἀπάγῃς τῆς τῶν γυναικῶν ὄψεως, τότε χρησίμους παρέχεις τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν Παντοκράτορα Θεόν.
Ναί, εἰς Αὐτὸν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ τὴν σήμερον ἂς τοὺς ἀφιερώσωμεν, μὲ τὴν ἀγάπην Αὐτοῦ ἂς τοὺς περιτειχίσωμεν, μὲ τοὺς δακτύλους ἐκείνους τοὺς παναγίους καὶ τεθεωμένους, οἵτινες ἤγγισαν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σημερινοῦ Τυφλοῦ ἂς τοὺς χαλινώσωμεν, μὲ τὸν πηλὸν ἐκεῖνον τὸν ζυμωμένον μὲ τὴν ὑγρασίαν τοῦ ζωοποιοῦ στόματος ἂς τοὺς χρίσωμεν. Ἐκεῖνος ὁ πηλὸς νοερῶς ἂς εὑρίσκεται ὡς ἓν παραπέτασμα ἔμπροσθεν εἰς τοὺς ἰδικούς μας ὀφθαλμοὺς καὶ ἔχω καλὰς ἐλπίδας, ὅτι θέλει καταξιώσει καὶ ἡμᾶς τῆς χαρᾶς καὶ τῆς δόξης, τῆς ὁποίας ἠξίωσεν ἐκεῖνον τὸν παλαιὸν Τυφλόν. Καθὼς ἐκείνου ἤνοιξε καὶ τοὺς ψυχικοὺς ὀφθαλμοὺς μὲ τοὺς σωματικούς, τοιουτοτρόπως θέλει ἀνοίξει καὶ τοὺς ἰδικούς μας ὅταν ἴδῃ, ὅτι ἡμεῖς διὰ τὴν ἀγάπην Του κλείομεν τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς πολλά, τὰ ὁποῖα ἡ ὄρεξις μᾶς παρακινεῖ νὰ τὰ βλέπωμεν. Ἀξιοῖ βέβαια ἡμᾶς τῆς μερίδος Ἐκείνου, ὅταν ἴδῃ δάκρυα τῆς μετανοίας νὰ χύνωνται ἀπ’ αὐτοὺς, τοὺς ὀφθαλμούς, διὰ νὰ σβήσωσι τὴν κάμινον ἐκείνην τὴν ὁποίαν μὲ τὴν ἰδικήν των προδοσίαν ἤναψα. Ναί, θέλει ἀνοίξει τοὺς ἰδικούς Του ὀφθαλμούς, νὰ ἴδῃ ἡμᾶς μὲ τὰ σπλάγχνα μὲ τὰ ὁποῖα εἶδε τὸν σημερινὸν Τυφλόν· τῆς ὁποίας Χάριτος ἀξιωθείημεν ἅπαντες καὶ αὐτῆς τῆς μερίδος τῶν σῳζομένων, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν. Ἀμήν.