Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Ρωμάνα, μετὰ μεγάλης ἐντροπῆς καὶ φόβου πολλοῦ εἶπε πρὸς τὸν Ἰωάννην· «Πρῶτον, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, συγχώρησον εἰς ἐμὲ πάντα ὅσα σοὶ ἔπταισα ἐγὼ ἡ ἀθλία». Ὁ δὲ Ἰωάννης εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ἐὰν πιστεύσῃς εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, πάντα τὰ ἁμαρτήματά σου θὰ συγχωρηθῶσιν»· ἡ δὲ γυνὴ λέγει πρὸς αὐτόν· «Πιστεύω, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, εἰς ὅλα ὅσα ἀκούω ἐκ τοῦ στόματός σου».

γ’. Ἀνάστασις τοῦ Διοσκορίδου.

ΑΚΟΥΣΑΣ ὁ Διοσκορίδης, ὁ κύριος τοῦ λουτροῦ καὶ πατὴρ τοῦ Δόμνου, τὸν θάνατον τοῦ υἱοῦ του, ἐκ τῆς πολλῆς λύπης εὐθέως ἀπέθανε· καὶ δραμὼν εἷς ἐκ τῶν ὑπηρετῶν εἰς τὸ μέρος ὅπου εὑρίσκετο ὁ Δόμνος μετὰ τοῦ Ἰωάννου, ἀνέφερε μετὰ δακρύων διὰ τὸν τοῦ Διοσκορίδου θάνατον· τοῦτο δὲ ἀκούσας ὁ Δόμνος, ἔδραμεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ ἰδὼν τὸν πατέρα του κείμενον νεκρόν, ὑπέστρεψε μετὰ λύπης μεγάλης πρὸς τὸν Ἰωάννην· καὶ πεσὼν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρεκάλει μετὰ δακρύων, λέγων· «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ· καθὼς εἰς ἐμέ, ὁ ὁποῖος ἤμην νεκρός, ἔδωσες ζωήν, τοιουτοτρόπως δὸς καὶ εἰς ἐμὲ ζῶντα τὸν πατέρα μου τὸν δι’ ἐμὲ ἀποθανόντα· διότι προτιμότερον εἰς ἐμὲ ἦτο νὰ μείνω ἐγὼ νεκρός, παρὰ νὰ βλέπω νεκρὸν τὸν πατέρα μου». Ὁ δὲ Ἰωάννης, κρατήσας ἐκ τῆς χειρὸς τὸν Δόμνον, ἤγειρεν αὐτόν, λέγων· «Μὴ λυπῆσαι, τέκνον, διότι ὁ θάνατος τοῦ πατρός σου θὰ προξενήσῃ ζωὴν καὶ εἰς σὲ καὶ εἰς τὸν ἑαυτόν του». Παραλαβὼν λοιπὸν ὁ νεανίας τὸν Ἰωάννην, ἔφερεν αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον ἔνθα εὑρίσκετο ὁ νεκρὸς πατήρ του· ἠκολούθει δὲ ὄπισθεν αὐτῶν ἡ Ρωμάνα καὶ πλῆθος λαοῦ. Προσευξάμενος τότε ὁ Ἰωάννης καὶ κρατήσας τῆς δεξιᾶς χειρὸς τὸν Διοσκορίδην, εἶπεν· «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀνάστηθι»· εὐθέως δὲ ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ἐκάθησε πάντες δὲ οἱ ἰδόντες ἐθαύμασαν καὶ ἐξέστησαν· ὅθεν καὶ ἄλλοι μὲν ἔλεγον ὅτι εἶναι Θεὸς ὁ Ἰωάννης, ἄλλοι δὲ ἔλεγον ὅτι εἶναι μάγος. Τότε ὁ Διοσκορίδης, ἐλθὼν εἰς τὸν ἑαυτόν του, εἶπε πρὸς τὸν Ἰωάννην· «Σὺ εἶσαι, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐμὲ καὶ τὸν υἱόν μου ζωοποιήσας;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης· «Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ δι’ ἐμοῦ κηρυττόμενος, αὐτὸς καὶ εἰς σὲ καὶ τὸν υἱόν σου ἐχάρισε τὴν ζωήν· καὶ ἐὰν πιστεύσητε εἰς αὐτόν, θέλει σᾶς ἀξιώσει καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς». Πεσὼν τότε ὁ Διοσκορίδης εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἰωάννου, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ ὁ υἱός μου καὶ πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου εἰς τὰς χεῖράς σου»·