ϛ’. Θανάτωσις καὶ αὖθις ἀνάστασις τῶν διακοσίων στρατιωτῶν καὶ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ.
ΤΑΥΤΑ ἀκούσαντες οἱ ᾽Εφέσιοι καὶ ἰδόντες τὴν θεάν των συντριβεῖσαν, ἠγανάκτησν περισσότερον, καὶ ἔρριπτον πάλιν λίθους κατὰ τοῦ Ἰωάννου. Ὅμως οὐδὲ εἷς ἐκ τῶν λίθων ἐκτύπησεν αὐτόν, ἀλλὰ μόνον αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ θυμοῦ καὶ τῆς ὀργῆς κατεξεσχίζοντο καὶ τοὺς χιτῶνάς των περιέσχιζον, μὴ δυνάμενοι διὰ τῶν χειρῶν των νὰ ἐκδικηθῶσι τὸν Ἰωάννην, ἐπειδὴ ἐσκέπετο ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος. Ὁ δὲ Ἰωάννης, ἰδὼν αὐτοὺς ὑπὸ τοῦ δαίμονος ἐξεγειρομένους καὶ ὀργιζομένους, εἶπε πρὸς αὐτούς· «Καθησυχάσατε, ὦ ἄνδρες Ἐφέσιοι· διότι δὲν εἶναι λογικῶν ἀνθρώπων αὐτὰ τὰ ὁποῖα κάμνετε, ἀλλὰ πολλῆς ἀλογίας καὶ ἀγνωσίας γέμοντα, καὶ πρέποντα μόνον εἰς ἐκείνους τοὺς ἀκαθάρτους δαίμονας, οἱ ὁποῖοι σᾶς παρακινοῦσιν ἵνα κάμνητε τὰ τοιαῦτα. Προσέχετε λοιπὸν καὶ ἔλθετε εἰς τὸν ἑαυτόν σας διὰ νὰ ἴδητε τὴν δύναμιν τοῦ ἰδικοῦ μου Θεοῦ». Τῶν δὲ Ἐφεσίων μύθους νομιζόντων τοὺς λόγους τοῦ Ἰωάννου, σταθεὶς οὗτος κατὰ ἀνατολάς, καὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀνυψώσας, καὶ μεγάλως στενάξας, εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐν οἰκτιρμοῖς καὶ μέτρῳ παιδείας πιστοποίησον τοὺς ἀνθρώπους τούτους, ὅτι σὺ εἶσαι ὁ Θεὸς καὶ πλὴν σοῦ δὲν ὑπάρχει ἕτερος».
Ὡς ἐτελείωσεν ἡ προσευχὴ εὐθὺς ἐγένετο σεισμὸς μέγας καὶ βρασμὸς τῆς γῆς, ὥστε ἐκ τοῦ φόβου πεσόντες ἀπέθανον ἕως διακόσιοι ἄνδρες· οἱ δὲ λοιποί, ἅμα συνῆλθον ἐκ τοῦ φόβου, ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἰωάννου, παρακαλοῦντες αὐτὸν ὅπως τύχωσιν ἐλέους διότι μέγας τρόμος ἐκλόνιζεν αὐτούς, διὸ καὶ παρεκάλουν λέγοντες· «Παρακαλοῦμέν σε, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἀναστήσῃς τοὺς ἀποθανόντας ἀνθρώπους διὰ νὰ πιστεύσωμεν εἰς τὸν ὑπὸ σοῦ κηρυττόμενον Θεόν». Ἀναβλέψας δὲ ὁ Ἰωάννης εἰς τὸν οὐρανὸν παρεκάλεσε τὸν Θεὸν μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων καὶ σιωπηρᾶς φωνῆς, χωρὶς νὰ ἀκούηται, λέγων οὕτως· «Ὁ ὢν Θεὸς πρὸς τὸν ἀεὶ ὄντα Πατέρα, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐπιφανεὶς ἐπὶ σωτηρίᾳ πάντων τῶν ἀνθρώπων καὶ συγχωρήσας εἰς ἡμᾶς τοὺς πιστεύοντας ἐπὶ σὲ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, αὐτὸς συγχώρησον καὶ τούτους τοὺς τεθνηκότας, καὶ ἀνάστησον αὐτοὺς διὰ τῆς παντοδυνάμου χειρός σου καὶ ἄνοιξον τὰς καρδίας αὐτῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεώς σου· δὸς δὲ καὶ εἰς ἐμὲ τὸν δοῦλόν σου θάρσος τοῦ μετὰ παρρησίας λαλεῖν τὸν λόγον σου».