Ἀφοῦ λοιπὸν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ τρεῖς μῆνας, ἔτυχε μίαν ἡμέραν νὰ εἰσέλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ Διοσκορίδου μόνος εἰς τὸ λουτρόν· εἰσῆλθον δὲ καὶ ἐγὼ μετ’ αὐτοῦ ἔχων εἰς χεῖρας τὸ σκεῦος τῆς ὑπηρεσίας μου· εἰσῆλθον δὲ μετ’ ἐμὲ καὶ οἱ ὑπηρέται αὐτοῦ. Ὁ ἀκάθαρτος λοιπὸν δαίμων ὁρμήσας ἀπέπνιξε τὸν νέον, τὸν τοῦ Διοσκορίδου υἱόν· καὶ τοῦτο ἰδόντες οἱ ὑπηρέται, κλαίοντες καὶ κοπτόμενοι, ἐξελθόντες ἀνέφερον αὐτὸ εἰς τὴν Ρωμάναν· ἀκούσασα δὲ τοῦτο ἐκείνη, ἔρριψεν εἰς τὴν γῆν τὸ διάδημα τῆς κεφαλῆς της, καὶ λαβοῦσα διὰ τῶν χειρῶν τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, μετὰ πολλοῦ κλαυθμοῦ καὶ πικροτάτου ὀδυρμοῦ ἤρχισε νὰ λέγῃ· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμέ! τί νὰ ἀπολογηθῶ εἰς τὸν κύριόν μου Διοσκορίδην; ἀλλὰ καὶ αὐτὸς μόλις ἀκούσῃ περὶ τούτου, ἀμέσως θὰ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν λύπην του· διότι μονογενὴς υἱός του ὑπῆρχεν ὁ κύριός μου Δόμνος (τοῦτο ἦτο τὸ ὄνομα τοῦ νέου). Μεγάλη Ἄρτεμις τῶν Ἐφεσίων, βοήθησον ἡμᾶς· δεῖξον τὴν δύναμίν σου καὶ ἀνάστησον τὸν ἀποθανόντα νεανίσκον. Γνωρίζομεν πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν Ἔφεσον ὅτι διὰ σοῦ κυβερνῶνται τὰ πάντα, καὶ ὅτι διὰ σοῦ δυνάμεις καὶ σημεῖα μεγάλα γίνονται. Ἀνάστησον λοιπὸν καὶ τὸν δοῦλον σου Δόμνον, καὶ παρουσίασον αὐτὸν ζῶντα εἰς τὸν πατέρα αὐτοῦ». Ταῦτα καὶ τὰ τούτων ὅμοια καὶ περισσότερα λέγουσα ἡ Ρωμάνα, ἐξέσχιζε τὰς χεῖρας καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς ἐκριζώνουσα καὶ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της· καὶ ἦτο κλαίουσα καὶ κοπτομένη ἀπὸ τῆς τρίτης ἕως τῆς ἐνάτης ὥρας. Συνήχθη δὲ καὶ λαὸς πολύς· καὶ ἄλλοι μὲν ἐλυποῦντο διὰ τὸν θάνατον τοῦ νεανίσκου Δόμνου, ἄλλοι δὲ ἐθαύμαζον διὰ τὸ πολὺ πένθος τῆς Ρωμάνας.
β’. Ἀνάστασις τοῦ Δόμνου καὶ μετάνοια τῆς Ρωμάνας.
ΕΛΘΩΝ ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τοῦ ἔργου αὐτοῦ πρός με, ἠρώτα διὰ ποίαν αἰτίαν κλαίει τόσον πικρῶς ἡ Ρωμάνα. Πρὶν δὲ προφθάσω ἐγὼ νὰ ἀπαντήσω, ἰδοῦσα ἡμᾶς ὁμιλοῦντας πρὸς ἀλλήλους αὕτη δραμοῦσα ἥρπασε τὸν Ἰωάννην καὶ κρατοῦσα ἔλεγε πρὸς αὐτόν· «Μάγε, ἀνεκαλύφθησαν αἱ μαγεῖαι σου, διότι ἀπὸ τὴν ἡμέραν ὅπου ἦλθες εἰς τὴν ὑπηρεσίαν μου μᾶς ἐγκατέλειψεν ἡ θεὰ ἡμῶν Ἄρτεμις· ὅθεν ἢ ἀνάστησον τὸν υἱὸν τοῦ κυρίου μου ἢ αὐτὴν τὴν ὥραν θὰ χωρίσω τὴν ψυχὴν ἀπὸ τοῦ σώματός σου». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ Ἰωάννης· «Εἰπὲ εἰς ἐμέ, τί εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔφερεν εἰς σὲ τοῦτο τὸ μέγα πένθος»·