Μὴ λάβῃς λοιπὸν ἕνεκα τούτου λύπην εἰς τὴν καρδίαν σου, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ χαίρῃς· διότι διὰ τοῦ τρόπου τούτου ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς πολὺ συντόμως θὰ δείξῃ πρὸ παντὸς εἰς τὴν γυναῖκα ταύτην, ποῖοι εἴμεθα». Ταῦτα ὁμιλοῦντος τοῦ Ἰωάννου, εἰσέρχεται ἡ Ρωμάνα εἰς τὸ λουτρόν, καὶ λαβοῦσα αὐτὸν ἐκ τῆς χειρός, ἤρχισε νὰ τὸν κτυπᾷ λέγουσα· «Δοῦλε κακέ, δραπέτα· διατί ὅταν εἰσέρχεται ἡ κυρία σου δὲν σπεύδεις νὰ προϋπαντήσῃς καὶ νὰ προσκυνήσῃς αὐτήν; ἢ μήπως νομίζεις ὅτι εἶσαι ἐλεύθερος; γνώριζε ὅτι εἶσαι δοῦλος τῆς Ρωμάνας». Καὶ πάλιν ἐρράπισεν αὐτὸν πρὸς ἐκφοβισμόν, καὶ ἔλεγε· «Δὲν εἶσαι δοῦλος μου, δραπέτα;», ὁ δὲ Ἰωάννης εἶπε· «Καὶ ἄλλοτε εἶπον, ὅτι δοῦλοι σου ὑπάρχομεν, ἐγώ τε ὁ ἐγκαύστης Ἰωάννης καὶ Πρόχορος ὁ περιχύτης». Λέγει πάλιν ἡ Ρωμάνα· «Τίνος δοῦλοι, κακότροποι;». Καὶ ὁ Ἰωάννης· «Τίνος θέλεις νὰ εἴπωμεν;». Ἀπήντησεν ἡ Ρωμάνα· «Ὅτι ἰδικοί μου δοῦλοι ὑπάρχετε». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰωάννης· «Καὶ ἐγγράφως καὶ ἀγράφως ὁμολογοῦμεν, ὅτι δοῦλοι σου ὑπάρχομεν». Λέγει ἡ Ρωμάνα· «Ἐγγράφως θέλω ἵνα ὁμολογήσητε ἐνώπιον τριῶν μαρτύρων». Καὶ ὁ Ἰωάννης· «Μὴ βραδύνῃς λοιπόν, ἀλλὰ ποίησον τοῦτο σήμερον». Λαβοῦσα λοιπὸν ἡμᾶς ἡ Ρωμάνα ἔφερεν ἀπέναντι τοῦ ναοῦ τῆς Ἀρτέμιδος, καὶ ἐκεῖ ἐνώπιον τριῶν μαρτύρων ἔγραψε τὰ χαρτία τῆς ἀγορᾶς ἡμῶν· καὶ πάλιν εἰσήγαγεν ἡμᾶς ἕκαστον εἰς τὸ ἔργον αὐτοῦ.

Εἰς δὲ τὸ λουτρὸν ἐκεῖνο ὑπῆρχε μία τοιαύτη διαβολικὴ ἐνέργεια ἀφ’ ὅτου ἐκτίζετο αὐτό· ἐμεθοδεύθη ὁ σατανᾶς καὶ ἐνέβαλεν εἰς τοὺς πεπλανημένους ἐκείνους εἰδωλολάτρας, ὅταν κτίζωσι λουτρὸν καὶ ἀνοίγωσι τὰ θεμέλια, νὰ θάπτωσι μέσα εἰς αὐτά, σκεπάζοντες διὰ τῶν λίθων, ἕνα νέον ἢ μίαν νέαν δέκα πέντε ἕως δεκαὲξ ἐτῶν, διὰ νὰ κάμνῃ δῆθεν ἦχον καλὸν καὶ νὰ φαίνηται εὐχάριστον τὸ λουτρόν. Καὶ εἰς τοῦτο λοιπὸν τὸ λουτρὸν εἶχε γίνει μία τοιαύτη μιαιφονία καὶ ἀθῳοφονία καὶ ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης ἔλαβεν ἀφορμὴν ὁ σατανᾶς καὶ κατῴκησεν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνο εἷς δαίμων πάντοτε, ὁ ὁποῖος τρεῖς φορὰς τὸν χρόνον, ἐκ τῶν ἐκεῖ εἰσερχομένων, ἔπνιγεν εἰς τὸ ὕδωρ ἕνα νέον ἢ μίαν νεάνιδα. Ὁ Διοσκορίδης λοιπόν, ὁ κύριος τοῦ λουτροῦ, εἶχε σημειώσει ἐγγράφως τὰς ἡμέρας ἐκείνας ὅπου ἐνήργει ταῦτα ὁ δαίμων· διότι ἐπειδὴ εἶχεν υἱὸν ὡραιότατον ἕως ἐτῶν δέκα ὀκτώ, παρετήρει τὰς ἡμέρας ἐκείνας κατὰ τὰς ὁποίας ἐνηργεῖτο ἡ ἐπιβουλὴ αὕτη τοῦ δαίμονος, καὶ δὲν ἄφηνεν αὐτὸν κατ’ αὐτὰς ἵνα εἰσέλθῃ εἰς τὸ λουτρόν, ἀλλὰ εἰς ἄλλας ἡμέρας μόνος οὗτος ἐλούετο, καὶ διὰ τὸν φόβον τοῦ δαίμονος καὶ διὰ τὸν φθόνον τῶν ἀνθρώπων.