α’. Ἄφιξις ἐν Ἐφέσῳ καὶ ἐν αὐτῇ ἀνάληψις ὑπηρεσίας ἐν λουτρῷ.
ΜΕΤΑ ταῦτα ἐγερθέντες ἐκεῖθεν εἰσήλθομεν εἰς τὴν Μαρεώτην, καὶ ζητήσαντες ἄρτον καὶ ὕδωρ ἐφάγομεν καὶ ἐπίομεν· καὶ βαδίσαντες τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν Ἔφεσον, ἐφθάσαμεν εἰς αὐτὴν καὶ εἰσήλθομεν εἰς τὴν πόλιν, καθίσαντες εἰς τὴν ἀρχὴν αὐτῆς εἰς ἕνα τόπον καλούμενον τόπος τῆς Ἀρτέμιδος. Ὑπῆρχε δὲ ἐκεῖ πλησίον λουτρὸν τοῦ πρώτου τῆς πόλεως ὀνόματι Διοσκορίδου. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Ἰωάννης πρός με: «Τέκνον Πρόχορε ἂς μὴ γνωρίσῃ κανεὶς ἐκ τῶν κατοίκων τῆς πόλεως ταύτης ποῖοι εἴμεθα καὶ διὰ ποῖον σκοπὸν ἤλθομεν ἐνταῦθα, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς φανερώσῃ ἡμᾶς, διὰ νὰ ἔχωμεν παρρησίαν». Ταῦτα δὲ τοῦ Ἰωάννου ὁμιλοῦντος πρὸς ἐμέ, ἰδοὺ ἐφάνη ἔμπροσθεν ἡμῶν διερχομένη μία γυνὴ μεγαλόσωμος, ἡ ὁποία εἶχε τὴν ἐπιστασίαν τοῦ λουτροῦ ἐκείνου, καὶ διὰ τὴν παχυσαρκίαν της ἦτο στεῖρα ὡσὰν ἡμίονος. Αὕτη ἡ γυνή, ἔχουσα τὸ θάρρος εἰς τὴν δύναμίν της, ἐκακομεταχειρίζετο τοὺς ὑπηρετοῦντας εἰς τὸ λουτρὸν ἀνθρώπους, κτυπῶσα αὐτοὺς μὲ τὰς ἰδίας της χεῖρας· διὰ τοῦτο οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἐτόλμα ἵνα ἀμελῇ τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ διὰ τὸν φόβον αὐτῆς. Ἐλέγετο δὲ περὶ αὐτῆς ὅτι ἐξήρχετο καὶ εἰς τοὺς πολέμους, ρίπτουσα λίθους καὶ οὐδέποτε ἀποτυγχάνουσα· ἐνομίζετο δὲ ὅτι ἐσωφρόνει κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλ’ αὐτὴ μᾶλλον ἀσχημονοῦσε· διότι βάφουσα καὶ χρωματίζουσα τὰς ὀφρύας τῶν ὀφθαλμῶν της, περιέφερεν αὐτοὺς πανταχοῦ· καὶ ἄλλους μὲν ἀνθρώπους ἔβλεπε μὲ ἱλαρὸν πρόσωπον, ἄλλους δὲ μὲ ἄγριον, ἔνεκα τοῦ ὁποίου οί ἔχοντες νοῦν ἄνθρωποι διέκρινον τὸν ἕνα ὀφθαλμὸν αὐτῆς αἰσχρόν, καὶ τὸν ἄλλον ἐλεύθερον ὠνομάζετο δὲ ἡ γυνὴ αὕτη Ρωμάνα.
Αὕτη λοιπὸν ἐξερχομένη ἐκ τοῦ λουτροῦ καὶ ἰδοῦσα ἡμᾶς καθημένους εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, πλησιάσασα καὶ βλέπουσα τὸ ταπεινὸν σχῆμα ἡμῶν, ἐσκέφθη καθ’ ἑαυτὴν λέγουσα· «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ξένοι ὑπάρχουσι καὶ ἔχουσιν ἀνάγκην τροφῆς· δύνανται ὅθεν αὐτοὶ νὰ χρησιμεύσωσιν εἰς ἐμὲ διὰ τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ λουτροῦ, χωρὶς νὰ ἔχωσι καὶ πολλὰς ἀπαιτήσεις διὰ μισθόν, μήτε καὶ τῆς ὑπηρεσίας τοῦ λουτροῦ θὰ ἀμελῶσι διὰ τὸν ἰδικόν μου φόβον».