Ὁ δὲ Ἀρριανὸς ἐθυμώθη σφόδρα διὰ τούτους τοὺς λόγους καὶ ἐγερθεὶς ἔτρεξεν ὡς ἄγριος λύκος, διὰ νὰ ἁρπάσῃ τὸν Ἅγιον μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας· καὶ παρευθὺς Ἄγγελος Κυρίου τὸν ἥρπασεν ἀπὸ τοῦ μέσου καὶ δὲν ἐφάνη τί ἔγινεν. Ὁ δὲ Εὐστόργιος, ἡ Ἑρμιόνη καὶ ἡ Στεφανὼ ἀνέβησαν εἰς τὸ κριτήριον, καὶ ἐφώναξαν παρρησίᾳ· «Χριστιανοὶ εἴμεθα καὶ ἡμεῖς καὶ ποίησον εἰς ἡμᾶς πᾶν ὅ,τι θέλεις».

Τότε ὁ κριτής, ἀτενίσας ἀγρίως τὸν Εὐστόργιον, τοῦ εἶπεν· «Εὐστόργιε, ὡς ἀπὸ μίαν βρύσιν ἐποτίσθητε ἀμφότεροι μανίαν, σύ τε καὶ ἡ γυνή σου, καὶ ἐτρελλάθητε; ἢ δὲν γνωρίζετε, ὅτι καὶ οἱ λῃσταὶ καὶ οἱ ἱερόσυλοι κρίνονται εἰς τὸ κριτήριόν μου; προσκύνησον τοὺς μεγάλους θεοὺς τῶν βασιλέων, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι, ἐὰν δὲν ὑπακούσῃς, μέλλεις νὰ ἀποθάνῃς μὲ κακὸν θάνατον». Ὁ δὲ Εὐστόργιος τοῦ εἶπε· «Μὴ φροντίζῃς περὶ τούτου· διότι δὲν εἶμαι τοιοῦτος νὰ δελεασθῶ ἀπὸ τὴν ἰδικήν σου κακοτεχνίαν, ἢ νὰ πλανηθῶ ἀπὸ τὰ τεχνάσματα τοῦ πατρός σου τοῦ διαβόλου, καὶ τῆς μητρός σου τῆς ἀνομίας». Ὁ δὲ κριτὴς στραφεὶς πρὸς τὴν κόρην τῆς λέγει· «Πῶς ὀνομάζεσαι;». Ἐκείνη τοῦ ἀπεκρίθη· «Στεφανώ». Τῆς λέγει ἐκεῖνος· «Θυσίασε, Στεφανώ, εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ λάβῃς μεγάλην τιμὴν ἀπὸ ἐμέ». Ἡ Στεφανὼ τοῦ ἀνταπεκρίθη· «Δὲν θὰ θυσιάσω ποτὲ εἰς τοὺς ἀκαθάρτους θεούς σου, ἀλλὰ προσφέρω τὸ σῶμά μου θυσίαν ζῶσαν, εὐάρεστον εἰς τὸν ἐπουράνιον Θεὸν καὶ Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν». Τότε ὁ κριτής, θυμωθεὶς σφόδρα, διέταξε νὰ τὴν κρεμάσουν ἐνώπιον τῶν γονέων της· καὶ παρευθὺς ἐκρεμάσθη ἀπὸ τοὺς στρατιώτας καὶ ἐξέετο ἦτο δὲ τότε κατὰ τὴν ἡλικίαν ἕως δεκαοκτὼ ἐτῶν.

Ἐξέσχιζον λοιπὸν οἱ στρατιῶται ἀσπλάγχνως τὰς πλευρὰς τῆς μακαρίας Στεφανῶς, ἡ δὲ μήτηρ της τὴν ἐνεθάρρυνε λέγουσα· «Τέκνον γλυκύτατον, ὑπόμεινον ἀκόμη ὀλίγην ὥραν τὴν βάσανον, ἵνα νικῶσα λάβῃς ἀπὸ τὸν Θεὸν τῆς νίκης τὸν στέφανον· γινώσκεις, φιλτάτη μου θύγατερ, ὅτι σοῦ ἡτοίμασα προῖκα μεγάλην, διὰ νὰ σὲ ὑπανδρεύσω μὲ τὸν πρῶτον τῆς πόλεως· τώρα ὅμως, τέκνον μου ἀγαπητόν, ἔχεις νὰ κληρονομήσῃς τὴν ἀληθινὴν καὶ παντοτεινὴν κληρονομίαν· διότι ὁ Νυμφίος σου εἶναι ἀθάνατος καὶ ὁ νυμφών, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπάγεις, ἔχει αἰώνιον εὐωδίαν καὶ εἶναι ἀδιάφθορος, μόνον ὑπόμεινον ἕως τέλους, ἵνα στεφανωθῇς καὶ δοξασθῇς». Ὁμοίως καὶ ὁ πατὴρ αὐτῆς τὴν ἐνίσχυσε λέγων· «Ἐνδυναμοῦ καὶ ἀνδρίζου, θύγατερ, διότι σήμερον ἐγνώρισα, ὅτι ἠξιώθην νὰ κληθῶ ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τὸν ἄφθαρτον νυμφῶνα του, καὶ χαίρω καὶ ἀγάλλομαι, ὅτι πρότερον ἀπὸ ἐμέ, ἀποστέλλω σὲ δῶρον εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν».