Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτάς· «Τέκνα, ἀφήσατε τὸν μάταιον καὶ φθαρτὸν πλοῦτον, τὸν ὁποῖον ἔχετε, ἐπειδὴ εἶναι γεγραμμένον, ὅτι ἡ σκωρία φθείρει τὸν χρυσὸν καὶ οἱ σῆτες τρώγουσι τὰ φορέματα, ἡ δὲ ὡραιότης τοῦ προσώπου, τιθεμένη εἰς τὸν τάφον, μεταβάλλεται εἰς ἀσχημίαν· μόνη δὲ ἡ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ ἡ Βασιλεία Αὐτοῦ μένουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Πρὶν δὲ νὰ τελειώσῃ τοὺς λόγους του ὁ θεῖος Παφνούτιος, ἐμβῆκεν εἰς τὸν οἶκον ὁ ἀνὴρ τῆς γυναικός, καὶ παρευθὺς ἔσπευσεν ἡ γυνὴ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν εἴδησιν διὰ τὸν Παφνούτιον· πρὶν ὅμως νὰ τοῦ εἴπῃ αὐτὴ λόγον τινά, τῆς λέγει ἐκεῖνος· «Διατί δὲν ἠξιώθην καὶ ἐγὼ νὰ εὑρεθῶ ὁμοῦ μετὰ τῶν ὁμοίων μου βουλευτῶν, οἱ ὁποῖοι ἠξιώθησαν τῆς αἰωνίου ζωῆς; εἴθε νὰ εὕρισκα καὶ ἐγὼ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, τὸν λεγόμενον Παφνούτιον, καὶ νὰ τὸν ἔφερον εἰς τὸν οἶκόν μου, νὰ εὐχηθῇ ὑπὲρ ἡμῶν, ὅπως διὰ τῶν εὐχῶν του κληθῶμεν καὶ ἡμεῖς θεόθεν καὶ ἀξιωθῶμεν τῆς δόξης του». Καὶ λέγων ταῦτα ὁ Εὐστόργιος (τοῦτο ἦτο τὸ ὄνομά του) ἤκουσε παρὰ τῆς γυναικός του· «Ἐγένετο, κύριέ μου, ὁ πόθος σου, διότι ἐντὸς τοῦ οἴκου σου εὑρίσκεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Παφνούτιος, ἐστολισμένος διὰ πάσης χάριτος καὶ σοφίας τοῦ Θεοῦ». Ὅθεν ἐμβὰς μετὰ χαρᾶς ὁ Εὐστόργιος καὶ ἰδὼν αὐτόν, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν προσεκύνησεν· ὁ δὲ Ἅγιος, ἐγείρας αὐτὸν εἶπε· «Κατὰ ἀλήθειαν, υἱέ μου ἀγαπητέ, ὁ Κύριος μὲ ἀπέστειλε σήμερον εἰς σᾶς, ἐπειδὴ καὶ εἶσθε σκεύη ὄντως ἐκλεκτά· ὅθεν μὴ ἀμελήσητε, ἀλλὰ ἐγερθῆτε νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸν κριτήν, ἵνα ὁμολογήσητε παρρησίᾳ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ λάβητε τὸν οὐράνιον στέφανον».

Εὐθὺς μὲ τὸν λόγον τοῦτον τοῦ Ἁγίου ἠγέρθησαν ἅπαντες καὶ ὁ μὲν Παφνούτιος ἐβάδιζεν ἐμπρός, ἐκεῖνοι δὲ τὸν ἠκολούθουν, ὁ μὲν Εὐστόργιος ἐκ δεξιῶν, ἡ δὲ Ἑρμιόνη, ἡ γυνή του, ἐξ ἀριστερῶν, ἡ δὲ Στεφανώ, ἡ θυγάτηρ αὐτῶν, σπεύσασα προεπορεύετο πάντων. Ἡ Ἑρμιόνη δὲ προσευχομένη εἶπε ταῦτα· «Κύριέ μου Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ἰδοὺ ὅτι ἡμεῖς ἀφήσαμεν τὴν θύραν μας ἀνοικτὴν διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον. Καὶ σὺ λοιπόν, Κύριέ μου, ἄνοιξον εἰς ἡμᾶς τὰς θύρας τοῦ οὐρανοῦ καὶ δεῖξον εἰς ἡμᾶς τὸ ἀληθινὸν φῶς, ὅπερ ὑπεσχέθης εἰς τοὺς ἀγαπῶντάς Σε». Ὅτε δὲ ἐπλησίασαν εἰς τὸ κριτήριον, προλαβὼν αὐτοὺς ὁ θεῖος Παφνούτιος παρουσιάσθη εἰς τὸν κριτὴν καὶ εἶπε· «Βῆμα, βῆμα, κατὰ σοῦ πάλιν ἦλθον· καὶ σὺ μὲν μετὰ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἐγὼ δὲ μετὰ τοῦ Κυρίου μου Ἰησοῦ Χριστοῦ».