Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ καὶ τῆς συνοδείας αὑτοῦ, ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ τῆς αὑτοῦ συζύγου, ΑΓΑΠΙΟΥ τε καὶ ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ τῶν υἱῶν αὐτῶν.

Εὐθὺς τότε ἐκεῖνοι τὸν ἠρώτησαν, ἂν ἐγνώριζεν εἰς τὴν πόλιν ἐκείνην κανένα ξένον, ὁ ὁποῖος εἶχε σύζυγον καὶ δύο παιδία· περιέγραφον δὲ καὶ τὰ χαρακτηριστικὰ αὐτῶν, εἶπον δὲ καὶ τοῦτο· «Ἐὰν τὸν ἠξεύρῃς καὶ μᾶς τὸν δείξῃς, ὅσα χρήματα καὶ ἂν μᾶς ζητήσῃς θὰ σοῦ δώσωμεν». Ὁ Ἅγιος τοὺς ἠρώτησε διατί τὸν ἐζήτουν, ἐκεῖνοι δὲ ἀπήντησαν, ὅτι ἦτο ἄκρος φίλος των καὶ ἐπεθύμουν νὰ τὸν ἴδωσι, διότι πρὸ πολλοῦ ἐστεροῦντο τὴν παρουσίαν του. «Ἄνθρωπον τοιοῦτον, εἶπεν ὁ Ἅγιος, δὲν γνωρίζω κανένα ἐδῶ, ἀλλὰ καθίσατε, παρακαλῶ, ὀλίγας ἡμέρας εἰς τοῦτον τὸν ξένον τόπον ν’ ἀναπαυθῆτε καὶ ἔπειτα ὑπάγετε εἰς τὸ καλόν. Καὶ ἐγὼ ξένος εἶμαι». Οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ αὐτοκράτορος ἐκάθισαν· ὁ δὲ Ἅγιος ἔτρεξεν εἰς τὴν πόλιν καὶ παρεκάλεσεν ἕνα τῶν φίλων του καὶ τοῦ ἐδάνεισεν ὀλίγα χρήματα, ἀγοράσας δὲ οἶνον καὶ ἄρτον καί τινα ἄλλα φαγώσιμα παρέθεσεν εἰς τοὺς ξένους τράπεζαν.

Καὶ ἐκεῖνοι μὲν ἔτρωγον ἀγνοοῦντες ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ στρατηγὸς των· ὁ Ἅγιος ὅμως, ὑπηρετῶν αὐτοὺς φιλοφρόνως καὶ συλλογιζόμενος τὴν προτέραν κατάστασίν του, δὲν ἠδύνατο νὰ κρατῇ τὰ δάκρυά του, ἀλλὰ τὰ ἐσπόγγιζε μακρὰν καὶ ἐπέστρεφε καὶ περιεποιεῖτο πάλιν τοὺς ξένους. Οἱ δὲ ξένοι, παρατηροῦντες αὐτὸν ἔπειτα προσεκτικῶς εἰς τὸ πρόσωπον, ἤρχισαν νὰ τὸν ἀναγνωρίζωσιν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον· ὅθεν ὁ Ἀντίοχος ἐψιθύρισεν εἰς τὸ ὠτίον τοῦ Ἀκακίου· «Ἀδελφὲ Ἀκάκιε, μοὶ φαίνεται ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ στρατηγός μας, τὸν ὁποῖον ζητοῦμεν». Ὁ δὲ Ἀκάκιος τοῦ ἀπήντησεν ὅτι καὶ αὐτὸς τὸ ὑπωπτεύετο. «Γνωρίζω ὅμως πολὺ καλά», εἶπεν, «ὅτι ὁ Πλακίδας εἶχεν εἰς τὸν λαιμόν του ἓν σημεῖον ἀπὸ σπαθιάν. Ἂν ἔχῃ, αὐτὸ τὸ σημεῖον, αὐτὸς πραγματικῶς εἶναι». Βλέποντες λοιπὸν μετὰ προσοχῆς παρετήρησαν ἀληθῶς τὸ σημεῖον καὶ πηδήσαντες πάραυτα τὸν ἐνηγκαλίσθησαν καὶ τὸν κατεφίλουν λέγοντες· «Δὲν εἶσαι σὺ ὁ ἀρχιστράτηγος Πλακίδας;». Ὁ Ἅγιος δὲν ἠδυνήθη τότε νὰ κρατήσῃ τὰ δάκρυα, ἀπήντησεν ὅμως ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖνος, οἱ δὲ ἀπεσταλμένοι τοῦ αὐτοκράτορος εἶπον, ὅτι ὅσον καὶ ἂν ἠρνεῖτο, αὐτοὶ δὲν τὸν ἐπίστευον, διότι ἦσαν βέβαιοι ὅτι ἐκεῖνος ὁ ἴδιος ἦτο, καὶ ἤρχισαν νὰ τὸν ἐρωτῶσι περὶ τῆς γυναικὸς καὶ τῶν τέκνων του. Τότε πλέον ὁ Ἅγιος ἐφανερώθη παρρησίᾳ καὶ εἶπεν, ὅτι ἡ γυνὴ καὶ τὰ τέκνα του ἀπέθανον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὄντως εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἁρμόζει ἐκεῖνο ὅπερ γράφει ὁ θεῖος Χρυσόστομος· «Τὴν μεγάλην καὶ φιλόσοφον ψυχὴν οὐδὲν τῶν ἐν τῷ παρόντι βίῳ λυπηρῶν δύναται δακεῖν οὐκ ἔχθραι, οὐ κατηγορίαι, οὐ διαβολαί, οὐ κίνδυνοι, οὐκ ἐπιβουλαί· ὥσπερ γὰρ εἰς μεγάλην τινὰ ἀκρώρειαν καταφυγοῦσα, ἄληπτον πᾶσίν ἐστι τοῖς κάτωθεν ἀνιοῦσιν ἀπὸ τῆς γῆς» (Ὁμιλία γʹ εἰς τὴν πρὸς Φιλιππησίους). Καὶ πάλιν λέγει ὁ αὐτός· «Τὸν γὰρ Χριστιανὸν καὶ ἐν τούτῳ τῶν ἀπίστων διαφέρειν χοή, ἐν τῷ φέρειν γενναίως ἅπαντα, καὶ τῇ τῶν μελλόντων ἐλπίδι πτερούμενον ἀνώτερον εἶναι τῆς τῶν ἀνθρωπίνων κακῶν προσβολῆς» (Εἰς Ἀνδριάντας, βʹ).