Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ καὶ τῆς συνοδείας αὑτοῦ, ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ τῆς αὑτοῦ συζύγου, ΑΓΑΠΙΟΥ τε καὶ ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ τῶν υἱῶν αὐτῶν.

λαβόντες δὲ τὴν ἄδειαν καὶ ὑψώσαντες τὰς χεῖρας, ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ οὕτω λέγοντες· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς τῶν Δυνάμεων, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν εἶδε καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν νὰ σὲ ἴδωμεν, ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μας τώρα, ἀφοῦ ηὐδόκησας νὰ συνενωθῶμεν καὶ καθὼς ἐφύλαξας ἀπὸ τὴν κάμινον τοῦ πυρὸς τὰ σώματα τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων, τοιουτοτρόπως φύλαξον καὶ τὰ ἰδικά μας σώματα καὶ εὐδόκησον νὰ ἐνταφιασθῶσιν ὁμοῦ εἰς ἕνα τάφον καὶ παράλαβε τὴν ψυχήν μας. Δὸς δέ, Κύριε, τὴν Χάριν Σου εἰς τὰ λείψανα μας, καὶ ὅστις μᾶς ἐπικαλεῖται νὰ ἔχῃ μέρος εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν καὶ ἢ εἰς ποταμὸν ἢ εἰς τὴν θάλασσαν μᾶς ἐπικαλεσθῇ, ὅταν κινδυνεύῃ, παρακαλοῦμεν νὰ προφθάνῃς εἰς τὴν βοήθειάν του». Τότε ἤκουσαν οἱ Ἅγιοι φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐρχομένην καὶ λέγουσαν· «Θὰ γίνῃ ὅ,τι ζητεῖτε καὶ ἔτι πολλὰ πλειότερα, διότι διὰ τὸ ὄνομά μου ὑπεφέρατε μεγάλους πειρασμοὺς μετὰ μοναδικῆς ὑπομονῆς καὶ γενναιότητος. Διὰ τὰ κακοπαθήματά σας εἰς τὴν πρόσκαιρον ζωὴν θὰ ἀπολαύσητε εἰς τὴν οὐράνιον πατρίδα τὴν αἰωνίαν χαρὰν καὶ τοὺς πρέποντας εἰς τοὺς ἀγῶνάς σας ἀμαράντους στεφάνους». Τότε οἱ Ἅγιοι ἀγαλλόμενοι παρεδόθησαν εἰς τοὺς στρατιώτας προθυμότατα καὶ κλεισθέντες ἐντὸς τοῦ χαλκίνου ἐκείνου βοός, παρέδωκαν μετ’ ὀλίγον τὴν ἁγίαν των ψυχὴν εἰς τὸν Κύριον ἐν ἔτει ρκς’ (126) μ.Χ.

Μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐπρόσταξεν ὁ Ἀδριανὸς νὰ ἀνοίξωσιν ἐκεῖνο τὸ χάλκωμα· ἀφοῦ δὲ τὸ ἤνοιξαν καὶ εἶδον ὅτι οὐδὲ μία κἂν θρὶξ τῆς κεφαλῆς των ἦτο βεβλαμμένη ἀπὸ τὴν πυράν, ἐνόμισεν ὅτι ἦσαν ἀκόμη ζῶντες, καὶ διέταξε νὰ τοὺς ἐκβάλωσιν ἔξω. Ὁ δὲ ἐκεῖ κόσμος, ἰδὼν τὰ σώματά των σῷα καὶ ἀβλαβῆ, ἤρχισε νὰ φωνάζῃ μεγαλοφώνως, ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ ὅλος· «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν· αὐτὸς μόνος εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ κανεὶς ἄλλος»· ὁ δὲ Ἀδριανὸς φοβηθεὶς ἀνεχώρησε. Τοιουτοτρόπως λοιπὸν ἐπάνω εἰς ἐκεῖνον τὸν θόρυβον τινὲς Χριστιανοὶ ἐπῆραν κρυφίως τῶν Ἁγίων τὰ λείψανα καὶ ἐνεταφίασαν αὐτὰ εἰς τόπον κατάλληλον. Ἐπὶ δὲ τοῦ προστάτου τῶν Χριστιανῶν Μεγάλου Κωνσταντίνου οἱ Χριστιανοὶ ἀνήγειραν Ναὸν εἰς τοὺς Ἁγίους, καὶ κατ’ ἔτος ἑώρταζον καὶ ἑορτάζουσι καὶ μέχρι τῆς σήμερον τὴν μνήμην αὐτῶν τὴν εἰκοστὴν τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου. Εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

     

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὄντως εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἁρμόζει ἐκεῖνο ὅπερ γράφει ὁ θεῖος Χρυσόστομος· «Τὴν μεγάλην καὶ φιλόσοφον ψυχὴν οὐδὲν τῶν ἐν τῷ παρόντι βίῳ λυπηρῶν δύναται δακεῖν οὐκ ἔχθραι, οὐ κατηγορίαι, οὐ διαβολαί, οὐ κίνδυνοι, οὐκ ἐπιβουλαί· ὥσπερ γὰρ εἰς μεγάλην τινὰ ἀκρώρειαν καταφυγοῦσα, ἄληπτον πᾶσίν ἐστι τοῖς κάτωθεν ἀνιοῦσιν ἀπὸ τῆς γῆς» (Ὁμιλία γʹ εἰς τὴν πρὸς Φιλιππησίους). Καὶ πάλιν λέγει ὁ αὐτός· «Τὸν γὰρ Χριστιανὸν καὶ ἐν τούτῳ τῶν ἀπίστων διαφέρειν χοή, ἐν τῷ φέρειν γενναίως ἅπαντα, καὶ τῇ τῶν μελλόντων ἐλπίδι πτερούμενον ἀνώτερον εἶναι τῆς τῶν ἀνθρωπίνων κακῶν προσβολῆς» (Εἰς Ἀνδριάντας, βʹ).