Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ καὶ τῆς συνοδείας αὑτοῦ, ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ τῆς αὑτοῦ συζύγου, ΑΓΑΠΙΟΥ τε καὶ ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ τῶν υἱῶν αὐτῶν.

Μετὰ τὴν ἑορτὴν ἐκείνην λέγει ἡ Θεοπίστη εἰς τὸν ἄνδρα της· «Τί καθήμεθα πλέον ἐδῶ εἰς τοῦτον τὸν τόπον, καὶ εἴμεθα ὄνειδος ὅλου τοῦ κόσμου; Νὰ φύγωμεν, νὰ ὑπάγωμεν εἰς ἄλλον τόπον, ὅπου νὰ μὴ μᾶς γνωρίζωσιν». Ὁ Ἅγιος τὴν ἠρώτησε ποῦ ἐνόμιζε καλὸν νὰ ὑπάγωσιν· ἐκείνη δὲ ἀπεκρίθη· «Κατάλληλον τόπον νομίζω τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου λέγουσιν οἱ Χριστιανοὶ ὅτι ὑπάρχει ὁ τάφος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ὁ Ἅγιος συγκατένευσεν εἰς τοῦτο καὶ ἐν καιρῷ νυκτὸς ἀνεχώρησαν μετά τινας ἡμέρας εἰς τὴν Αἴγυπτον. Περιπατοῦντες δ’ ἐκεῖ ἔφθασαν εἰς μέρος παράλιον, καὶ εὑρόντες πλοῖον ἐπεβιβάσθησαν αὐτοῦ διὰ νὰ περάσωσιν ἀπέναντι.

Ὁ πλοίαρχος, ἀφοῦ ἔφθασαν εἰς τὸ ὡρισμένον μέρος, ἐπειδὴ ἤρεσεν εἰς αὐτὸν ἡ Θεοπίστη, ἡ ὁποία ἦτο πολὺ ὡραία, τοὺς ἐζήτει ναῦλον πολὺ περισσότερον ἀπὸ τὸν συνειθισμένον· καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε νὰ δώσῃ, ἐζήτει νὰ κατακρατήσῃ τὴν γυναῖκά του ἀντὶ τοῦ ναύλου. Ὁ Ἅγιος δὲν ἐδέχετο· ὅθεν διέταξεν ὁ πλοίαρχος τοὺς ναύτας νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν ρίψουν εἰς τὴν θάλασσαν. Εὑρεθεὶς ὅθεν εἰς τοιαύτην ἀνάγκην ὁ Ἅγιος, ἀφῆκεν εἰς τὸ πλοῖον τὴν γυναῖκά του κλαίουσαν καὶ θρηνοῦσαν, καὶ λαβὼν τὰ δύο του τέκνα ἐξῆλθεν εἰς τὴν ξηρὰν ὀδυρόμενος καὶ μὴ γνωρίζων ποῦ νὰ ὑπάγῃ· κλαίων δὲ ἔλεγεν· «Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ καὶ εἰς σᾶς, τέκνα μου, ὅτι τὴν μητέρα σας ἐπῆρε ξένος καὶ βάρβαρος ἄνθρωπος». Περιπατῶν δὲ φθάνει εἴς τινα ποταμόν, καὶ ἐπειδὴ εἶχεν οὗτος πολὺ ὕδωρ καὶ τὰ παιδία δὲν ἠδύναντο νὰ περάσωσιν, ἀφῆκε τὸ ἓν εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ποταμοῦ, τὸ δὲ ἄλλο τὸ ἐπῆρεν εἰς τὸν ὦμόν του καὶ τὸ ἐπέρασεν εἰς τὴν ἄλλην ὄχθην· ἐνῷ δὲ ἐπέστρεφε νὰ λάβῃ καὶ τὸ ἄλλο καὶ εἶχε φθάσει εἰς τὸ μέσον τοῦ ποταμοῦ, βλέπει ὅτι τὸ ἓν τέκνον του ἥρπασεν εἷς λέων· τότε γυρίζει εὐθὺς νὰ ἴδῃ τί γίνεται τὸ ἄλλο, καὶ βλέπει ὅτι καὶ ἐκεῖνο τὸ ἥρπασεν εἷς λύκος. Συνεπληρώθησαν ὅθεν ὅλα τὰ ἀνυπόφορα δυστυχήματα, τὰ ὁποῖα τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο ἔμελλον νὰ συμβῶσιν εἰς αὐτόν, κατὰ τὴν πρόρρησιν τοῦ Κυρίου, καὶ δὲν ἤξευρε τί νὰ κάμῃ· «Νὰ πέσω καὶ ἐγὼ εἰς τὸν ποταμὸν (ἔλεγε κατὰ νοῦν) νὰ πνιγῶ ἢ νὰ ὑποφέρω καὶ νὰ μὴ πράξω τὸ τρομερώτατον τοῦτο ἁμάρτημα;». Ἡ Χάρις ὅμως τοῦ Θεοῦ ἐβοήθησεν αὐτὸν νὰ τὰ ὑποφέρῃ ὅλα μὲ καρτερίαν καὶ γενναιότητα χωρὶς γογγυσμὸν καὶ βλασφημίας.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὄντως εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ἁρμόζει ἐκεῖνο ὅπερ γράφει ὁ θεῖος Χρυσόστομος· «Τὴν μεγάλην καὶ φιλόσοφον ψυχὴν οὐδὲν τῶν ἐν τῷ παρόντι βίῳ λυπηρῶν δύναται δακεῖν οὐκ ἔχθραι, οὐ κατηγορίαι, οὐ διαβολαί, οὐ κίνδυνοι, οὐκ ἐπιβουλαί· ὥσπερ γὰρ εἰς μεγάλην τινὰ ἀκρώρειαν καταφυγοῦσα, ἄληπτον πᾶσίν ἐστι τοῖς κάτωθεν ἀνιοῦσιν ἀπὸ τῆς γῆς» (Ὁμιλία γʹ εἰς τὴν πρὸς Φιλιππησίους). Καὶ πάλιν λέγει ὁ αὐτός· «Τὸν γὰρ Χριστιανὸν καὶ ἐν τούτῳ τῶν ἀπίστων διαφέρειν χοή, ἐν τῷ φέρειν γενναίως ἅπαντα, καὶ τῇ τῶν μελλόντων ἐλπίδι πτερούμενον ἀνώτερον εἶναι τῆς τῶν ἀνθρωπίνων κακῶν προσβολῆς» (Εἰς Ἀνδριάντας, βʹ).