Τότε ἠκούσθη ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου λέγουσα· «Εὐτυχὴς εἶσαι, Εὐστάθιε, δεχθεὶς τὸ Βάπτισμα καὶ κατανικήσας τὴν δύναμιν τοῦ πονηροῦ διαβόλου· ἀλλ᾽ αὐτὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ σὲ βάλλῃ εἰς πολλοὺς πειρασμούς, μὲ σκοπὸν νὰ σὲ ἀναγκάσῃ νὰ βλασφημήσῃς καὶ ν’ ἀρνηθῇς τὴν πίστιν σου, διὰ νὰ κολασθῇς αἰωνίως. Θὰ πάθῃς ὅσα καὶ ὁ Ἰὼβ τὸν παλαιὸν καιρὸν ἔπαθεν, ἀλλ’ ἐπὶ τέλους θὰ νικήσῃς τὸν διάβολον». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε δακρύων· «Ἐὰν εἶναι δυνατόν, Κύριέ μου, ἂς μὴ δοκιμάσω αὐτοὺς τοὺς πειρασμούς, ἢ ἐὰν τοῦτο δὲν γίνεται, ἐνδυνάμωσέ με νὰ φυλάξω τὰ προστάγματά σου καὶ νὰ εἶμαι στερεὸς εἰς τὴν πίστιν μου». Ἡ δὲ φωνὴ τοῦ Κυρίου εἶπεν· «Ἀνδρίζου, Εὐστάθιε, καὶ ἀγωνίζου ὑπὲρ τῶν καλῶν ἔργων. Ἡ χάρις μου θὰ συνοδεύῃ καὶ σὲ καὶ τὴν συνοδείαν σου, καὶ θὰ διαφυλάξῃ τὰς ψυχάς σας ἀπὸ τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ». Ἀφοῦ εἶπε ταῦτα ὁ Κύριος, ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς· ἐκεῖνος δὲ ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν του, καὶ ἀνέφερεν εἰς τὴν γυναῖκά του ὅσα ἤκουσεν εἰς τὸ ὄρος παρὰ τοῦ Κυρίου· ὅθεν καὶ ἐδέοντο τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δύο των λέγοντες· «Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γένοιτο».

Ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὴν ὀπτασίαν καὶ τὴν βάπτισιν τοῦ Ἁγίου, ἀποθνῄσκουσιν ἀπὸ λοιμικὴν ἀσθένειαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς οἰκίας του. Τότε ἠννόησεν ὅτι ἡ φθορὰ αὕτη ἦτο εἷς ἀπὸ τοὺς προρρηθέντας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ πειρασμούς, καὶ τὸν ηὐχαρίστησε καὶ παρεκάλει καὶ τὴν γυναῖκά του νὰ μὴ παραπονεθῇ τελείως εἰς τὴν χάριν του. Μετέπειτα ἔπεσε νόσος εἰς τοὺς ἵππους καὶ τ’ ἄλλα ζῷά του, τὰ ὁποῖα ὅλα ἐψόφησαν, καὶ ὑπέφερε καὶ ταύτην τὴν καταστροφὴν ὁ Ἅγιος μετὰ πάσης ἀταραξίας. Πρὸς διασκέδασιν τῆς λύπης του ἐπῆρε μίαν τῶν ἡμερῶν τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα του καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν ἐξοχήν· ἀλλ’ ἐν ᾧ ἔλειπον ἐκεῖ, γνωρίζοντες οἱ κλέπται ὅτι ἡ οἰκία ἦτο ἔρημος ἀπὸ ἀνθρώπους, ἐμβαίνουσιν εἰς αὐτὴν καὶ κλέπτουσιν ὅλα γενικῶς τὰ πράγματά των, οὕτως ὥστε ἔμειναν μὲ μόνα τὰ ροῦχα τὰ ὁποῖα ἐφόρουν· καὶ ἐν ᾧ πρότερον ἦσαν οἱ πλέον εὐκατάστατοι, κατόπιν τούτων ἔγιναν οἱ πλέον πτωχοὶ καὶ ἀξιοδάκρυτοι.

Οἱ εἰδωλολάτραι ἐν Ρώμῃ ἔτυχε τὰς ἡμέρας ἐκείνας νὰ ἔχωσι μεγάλην πανήγυριν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν οὔτε ὁ αὐτοκράτωρ οὔτε ὁ ἀρχιστράτηγος ἔπρεπε νὰ λείψωσιν· ἐζήτησαν ὅθεν ἁπανταχοῦ τὸν Ἅγιον, ἀλλὰ δὲν ἠμπόρεσαν νὰ τὸν εὕρωσιν· ὅθεν καὶ εἶχον ὅλοι των μεγάλην θλῖψιν ἀντὶ χαρᾶς, διά τε τὴν φοβερὰν δυστυχίαν, ἡ ὁποία εἶχεν ἔλθει εἰς τὸν Ἅγιον, ἀλλὰ καὶ διότι δὲν ἤξευραν ποῦ εὑρίσκετο, ποῦ ἔφυγε καὶ τί ἔγινε.