Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ τοῦ Α’ καὶ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ τοῦ Β’ διατελεσάντων ἀμφοτέρων Ἀρχιεπισκόπων Λαρίσης μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1490-1541 καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντων.

Καὶ ἄλλο θαῦμα εἰς τὸ αὐτὸ χωρίον Κλινοβὸν ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος· μία γυνὴ ἔχουσα ἕνα ἡμίονον ἀσθενῆ, καὶ ἐπικαλεσαμένη τὸν Ἅγιον Βησσαρίωνα, λαβόντος τοῦ ἡμιόνου τὴν ὑγείαν, πολλὰς ὡμολόγει τὰς χάριτας εἰς τὸν Ἅγιον· καί ποτε χειμῶνος ὥρᾳ διαβαινόντων τῶν Πατέρων τὸ χωρίον, τοὺς ἐπροσκάλεσε νὰ καταλύσουν εἰς τὸν οἶκόν της, καίτοι πτωχὴ οὖσα, οἱ δὲ Πατέρες βιασθέντες ἀπὸ τὰς θερμάς της δεήσεις κατέλυσαν εἰς τὸν οἶκον τῆς γυναικός, ἥτις πολλὰ ηὐχαρίστει τὸν Ἅγιον διὰ τὴν ὑγείαν ὅπου ἐχάρισε τοῦ ἡμιόνου της· θαῦμα δὲ ἐπάνω εἰς τὸ θαῦμα ἐπηκολούθησε· διότι ὁ υἱὸς αὐτῆς κομίζων τροφὰς εἰς τὸν πατέρα αὐτοῦ, ποιμαίνοντα τὰ πρόβατα, ἔτυχε νὰ διέλθῃ τὸν ἐκεῖσε ποταμόν, δυσδιάβατον ἀπὸ πολυομβρίαν, καὶ παρεσύρθη μὲ ἓν ξύλον εἰς τὴν μέσην τοῦ ποταμοῦ ἀποπνιγόμενος· τότε ἐφάνη εἰς αὐτόν, ἀπελπισμένον ὄντα, μέγας Ἀρχιερεὺς ὑψηλός, μαυρογένειος, μαυρόφρυς, φορῶν σκέπην μαύρην εἰς τὴν κεφαλήν, βαστάζων δὲ εἰς τὰς χεῖρας ράβδον ἀρχιερατικήν, καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὴν ράβδον, ὡς δὲ ἤγγισε τὴν ράβδον ὁ παῖς εὑρέθη τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἔξω τοῦ ποταμοῦ· εἶπε δὲ εἰς αὐτὸν ὁ φανείς· «Πήγαινε εἰς τὴν οἰκίαν σου, καὶ τὸ ἑσπέρας θὰ μὲ ἔχῃς ἐκεῖ». Ἦλθε δὲ ὁ παῖς διηγούμενος τὸ συμβὰν καὶ τὸ θαῦμα, ἀλλὰ δὲν παρωμοίαζε τὸν φανέντα μὲ κανένα ἀπὸ τοὺς Πατέρας· ἰδὼν δὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, ἐφώναξεν ὁ παῖς· «Αὐτὸς εἶναι ὅπου μὲ ἔσωσεν ἀπὸ τὸν πνιγμόν». Εὐχαριστοῦσα ὅθεν ἡ μήτηρ, αὑτοῦ τὸν Ἅγιον διὰ τοῦτο τὸ θαῦμα, ἔδωκεν εἰς τὸ Μοναστήριον τὸν ὑγιανθέντα ἡμίονον εἰς σημεῖον εὐγνωμοσύνης.

Ὡσεὶ ψάμμος θαλάσσης κατὰ ἀλήθειαν εἶναι τὰ θαύματα ὅπου ἐπιτελεῖ ἡ ἁγία αὕτη κάρα διὰ τῆς θείας δυνάμεως· εἰς τὰ χωρία τὰ πεδινὰ προσκαλουμένη μετὰ πίστεως καὶ εὐλαβείας τῶν Χριστιανῶν, καταπαύει εὐθὺς τὸν θάνατον καὶ τὰς ἀσθενείας τῶν ζῴων των· ὅταν τὰ κτήματα τῶν ἡγεμόνων ἐμολύνοντο ὑπὸ τῆς πανώλους, οἱ ἴδιοι αὐτοὶ παρεκίνουν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἔφερον τὴν ἁγίαν κάραν, ὠνόμαζον δὲ τὸν Ἅγιον Βησσαρίωνα διώκτην τῆς πανώλους, καὶ συνερίζονται ποῖος νὰ λάβῃ πρῶτος τὴν ἁγίαν κάραν καὶ νὰ ψάλῃ Ἁγιασμὸν εἰς τὸ κτῆμά του. Πρῶτοι δὲ οἱ ἀσεβεῖς ὑπέσχοντο νὰ δώσουν σῖτον εἰς τὸ Μοναστήριον, δίδοντες δὲ παρεκίνουν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ δώσουν καὶ αὐτοί.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὕτω λέγει ὁ βιογράφος. Πιθανὸν ὅμως νὰ ἦτο τότε Μητροπολίτης ὁ Ἅγιος Βησσαρίων Αʹ ἢ ὁ ἀμέσως τούτου διάδοχος, διότι κατὰ τοὺς μητροπολιτικοὺς πίνακας Λαρίσης μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Αʹ καὶ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Βʹ ἀναφέρονται δύο ἂν μὴ καὶ τρεῖς ἕτεροι Ἱεράρχαι κάτοχοι τοῦ μεγάλου θρόνου Λαρίσης. Εἶναι δὲ οὗτοι οἱ ἑξῆς: (1.) Θεοδόσιος διάδοχος Βησσαρίωνος Αʹ καὶ προκάτοχος Διονυσίου Αʹ· (2.) Διονύσιος Αʹ ἀποθανὼν τῇ 28ῃ Μαρτίου 1510· (3.) Μᾶρκος ὁ πνευματικὸς πατὴρ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Βʹ (1518-1520). Ἐκ τούτου συνάγεται ὅτι ὁ Ἅγιος Βησσαρίων Βʹ ἢ ὑπετάγη εἰς τὸν ἱερὸν Μᾶρκον πρὸ τῆς ἀνόδου του εἰς τὸν μητροπολικὸν θρόνον Λαρίσης ἢ ὅτι ὑποταγεὶς εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην Λαρίσης παρέμεινε μετὰ τὸν θάνατον αὐτου εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Μάρκου.

[2] Εἰς τὴν Μητρόπολιν Λαρίσης ὑπέκειντο τότε οἱ Ἐπίσκοποι Δημητριάδος, Τρίκκης, Σταγῶν, Γαρδικίου, Λιτζᾶς καὶ Ἀγράφων, Λιδωρικίου, Σκιάθου καὶ Σκοπέλου, Θαυμακοῦ καὶ Ζητουνίου.

[3] Τοῦτο ἐγένετο πρὸ τῆς ἀνακηρύξεως ὡς Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

[4] Σταγοὶ ὠνομάζετο παλαιὰ ἡ νῦν Καλαμπάκα κειμένη βορείως τῆς πόλεως Τρικκάλων καὶ ἀπέχουσα αὐτῆς περὶ τὰ δέκα ἐννέα χιλιόμετρα.

[5] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱερεμίας Αʹ πατριαρχεύσας κατὰ τὰ ἔτη τὸ πρῶτον 1520-1522, τὸ δεύτερον 1523-1537 καὶ τὸ τρίτον 1537-1545.

[6] Ἡ ἡμερομηνία αὕτη φέρεται σημειωμένη ἐπὶ χειρογράφου κώδικος τῆς Ἱ. Μονῆς, ὁ δὲ Ἱερόθεος λέγει ὅτι περὶ τὸ ἔτος 1550 ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος.

[7] Σημειωτέον χάριν τῶν εὐλαβῶν Χριστιανῶν, ὅτι ἐν ἔτει 1798 ἐπὶ Ἀρχιμανδρίτου καὶ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς καὶ εὐαγοῦς ταύτης Μονῆς κυρίου Ἱεροθέου, καὶ ἐπὶ Σκευοφύλακος κυρίου Εὐθυμίου, ἀνηγέρθη καὶ ἀνῳκοδομήθη δι᾽ ἐπιμελείας αὐτῶν ἐκ βάθρων ὁ Ναὸς οὗτος τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ ἐγένετο Ναὸς περικαλλὴς καὶ θαυμάσιος, θολοσκέπαστος καὶ ἔχων τρούλλους ὡραιοτάτους καὶ χοροὺς ἔνδον ἐπιτηδειοτάτους. Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὅπου ἔκτιζον οἱ κτίσται τὸν παντοκρατορικὸν τροῦλλον, καὶ ἄλλοι ἔσκαπτον τὸ ἔδαφος, εὑρέθη ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου ἔμπροσθεν εἰς τὰ βημόθυρα κενός· ὅμως τόσην ἄρρητον εὐωδίαν ἀνέδιδεν, ὥστε ἔπεσον οἱ κτίσται ἀπὸ τὸ ἐπάνω τοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐβλάβησαν παντελῶς.

[8] Ἡ Μονὴ Δουσίκου τὴν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ Ἅγιος Βησσαρίων κεῖται παρὰ τὸ χωρίον Μεγάλαι Πύλαι ἢ Μεγάλη Πόρτα, εἰς τὸ ὁποῖον καὶ ἐγεννήθη ὁ Ἅγιος. Τοῦτο κεῖται πρὸς δυσμὰς τῆς πόλεως τῶν Τρικκάλων καὶ ἀπέχει αὐτῆς περὶ τὰ 16 χιλιόμετρα.