Αἰσχυνέσθωσαν λοιπὸν οἱ Λατῖνοι, διαβάλλοντες τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ λέγοντες ὅτι ἀφοῦ ἐχωρίσθη ἀπὸ τὴν Δυτικὴν, κανένα Ἅγιον ἀνατολικὸν δὲν ἀπέκτησε· καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἠγόρασαν τὰ ἅγια λείψανα τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, καὶ ἄλλων νεωτέρων Ἁγίων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὰ προσκυνοῦσι μετ᾽ εὐλαβείας· ὅθεν ἄς συμπεράνουν, ὅτι ἂν ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία κάμνῃ ἅγια τέκνα καὶ καρποὺς ἁγίους, φανερὸν εἶναι ὅτι καὶ αὐτὴ ὡς μήτηρ τούτων καὶ ρίζα, Ἁγία εἶναι καὶ Ὀρθόδοξος, καὶ τὰ δόγματα αὐτῆς εἶναι ἅγια καὶ ὀρθόδοξα, διὰ τὰ ὁποῖα καὶ ὁ Κύριος εἶναι καὶ μέλλει νὰ εἶναι πάντοτε μὲ αὐτήν, καθὼς ὑπεσχέθη μόνος του· «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20)· καὶ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ποτὲ δὲν ἔλειψεν, οὔτε λείπει, οὔτε ποτὲ θὰ λείψῃ ἀπὸ αὐτὴν εἰς τὸν αἰῶνα, κατὰ τὴν ὑπόσχεσιν τοῦ Κυρίου τὴν λέγουσαν· «Ἐρωτήσω τὸν Πατέρα, καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. ιδ’ 16).
Κατ’ οἰκονομίαν δὲ Θεοῦ καὶ κατὰ βούλησιν τοῦ Ἁγίου, ὁ προρρηθεὶς Ἀγαρηνός, ἂν καὶ ἐψηλάφησεν ἱκανῶς, δὲν εὗρεν ὅμως τὴν πάντιμον κάραν τοῦ Ἁγίου, ἀλλ’ ἔμεινε κεκρυμμένη εἰς ἓν μέρος διὰ νὰ τὴν ἔχουν παρηγορίαν οἱ Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, καὶ διὰ νὰ μὴ στερηθῇ τελείως ἀπὸ τοιοῦτον θησαυρὸν ἡ Ἱερὰ Μονὴ αὕτη, τὴν ὁποίαν ἔκτισε μὲ τόσους κόπους καὶ ἱδρῶτας ὁ Ἅγιος. Ὡς δὲ ἔμαθον οἱ Πατέρες τοῦ Μοναστηρίου, ὅτι ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου ἠνοίχθη, ἔδραμον παρευθὺς μὲ πολλὴν σπουδήν, καὶ εὑρόντες τὸν τάφον ἐσκαμμένον καὶ κενὸν ἀπὸ τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου, ὑπερβαλλόντως ἐλυπήθησαν· ἐρευνήσαντες δὲ καλλίτερον, εὗρον τὴν σεβασμίαν κάραν τοῦ Ἁγίου εὐωδιάζουσαν ὡς ρόδον εὔοσμον καὶ κρίνον ἡδύπνοον, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ὑπὲρ πάντα τὰ ρόδα καὶ κρίνα καὶ νάρδους καὶ κρόκους καὶ ξύλα τοῦ Λιβάνου, καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην εὐωδίαν τῶν γηΐνων πραγμάτων, καθὼς δύναται ἕκαστος νὰ αἰσθανθῇ καὶ νὰ εὐφρανθῇ αἰσθητῶς καὶ νοητῶς, προσκυνῶν αὐτὴν καὶ ἀσπαζόμενος μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως, καὶ πλησιάζων εἰς αὐτὴν τὸ αἰσθητήριον τῆς ὀσφρήσεώς του· οὕτω λοιπὸν ἔφεραν αὐτὴν οἱ Μοναχοὶ ἐπάνω εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ ἀπέθεντο ὡς θησαυρὸν ἀτίμητον καὶ κειμήλιον τῶν κειμηλίων ἁπάντων τοῦ Μοναστηρίου πολυτελέστατον, τὸ ὁποῖον ἐτίμησεν, ἐδόξασεν, ἐμεγάλυνε καὶ ἐθαυμάστωσεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον τὸ ἱερὸν τοῦτο Μοναστήριον, ὑπὲρ πάντα τὰ ἄλλα αὐτοῦ σκεύη καὶ πράγματα, κινητὰ καὶ ἀκίνητα, ὁ δὲ τάφος τοῦ Ἁγίου κατέστη ὡς ἄλλη πηγὴ τοῦ Σιλωάμ, εἰς τὴν ὁποίαν προστρέχουσι πανταχόθεν ἀσθενεῖς λαμβάνοντες τῶν νοσημάτων των τὴν ἴασιν.