Καὶ τοιουτοτρόπως χαιρετήσας αὐτούς, καὶ ἀσπασάμενος τὸν τελευταῖον ἀσπασμὸν ζῶν ἔτι καὶ ὑγιαίνων ἐν Χριστῷ, ἐκτείνας τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐπὶ τῆς κλίνης, ὡς ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ, παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἐν μεγάλῃ εἰρήνῃ ἐκοιμήθη τὸν εἰς τοὺς δικαίους πρέποντα καὶ ὀφειλόμενον ὕπνον, τὴν 15ην Σεπτεμβρίου 1541 [6] μετὰ Χριστὸν καὶ εὐθὺς ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, ὃν ἐκ νεότητός του ἠγάπησε, συναριθμηθεὶς μετὰ τῶν Ἀρχιερέων ὁ Ἀρχιερεύς, μετὰ τῶν Ἐλεημόνων ὁ Ἐλεήμων, μετὰ τῶν Δικαίων ὁ Δίκαιος καὶ μετὰ τῶν Ἁγίων ὁ Ἅγιος, καὶ ἀπολαμβάνει ἤδη τὴν οὐράνιον Βασιλείαν, ἔνθα ἡ ἀνεκλάλητος χαρά, ὁ χειμάρρους τῆς τρυφῆς, ἡ πανήγυρις τῶν Πρωτοτόκων, ὁ ἦχος τῶν ἑορταζόντων καὶ τὰ ἀγαθὰ ἐκεῖνα «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε, καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α’ Κορινθ. β’ 9).
Λαβόντες λοιπὸν τὸ ἱερὸν καὶ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς, μονάζοντες καὶ ὅλος ὁ λαός, μετὰ μεγάλης παρρησίας καὶ προπομπῆς ὁμοῦ καὶ μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ κλαυθμῶν ἐνεταφίασαν αὐτὸ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Νικολάου [7], τὴν ὁποίαν ζῶν ἔτι εἶχε κτίσει ὁ Ἅγιος Βησσαρίων κάτωθι τοῦ Μοναστηρίου μίαν ὥραν ἀπ’ αὐτοῦ ἀπέχουσαν, ἐντὸς τῆς λεγομένης Ἀμπελικῆς. Ὁ δὲ Θεὸς θέλων νὰ φανερώσῃ καὶ κάτω εἰς τὴν γῆν τὴν ἁγιότητα τοῦ θείου Βησσαρίωνος, ἀπέδειξε μετὰ θάνατον τὸ θεῖον αὐτοῦ λείψανον πεπλουτισμένον μὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀναντίρρητα σημεῖα τῆς Χάριτός τε καὶ ἁγιότητος, ἤτοι μὲ τὸν ὡραῖον καὶ ἁγιώτατον χρωματισμόν, μὲ τὴν πολλὴν καὶ ἄρρητον εὐωδίαν, καὶ μὲ τὰ ἐξαίσια θαύματα, ὅπου ἐνεργεῖ εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους.
Μετὰ παρέλευσιν καιροῦ ἀπὸ τῆς ἐν Κυρίῳ κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου, ἄνθρωπός τις Ἀγαρηνός, ὅστις πάντοτε εὑρίσκετο εἰς τὴν Μητρόπολιν διὰ τὰς ἐξωτερικὰς ἀνάγκας, ὅπου συχνάκις ἀκολουθοῦσιν, οὗτος, λέγω, ἂν καὶ ἐθνικός, βλέπων ὅμως τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ λαμπρὰ κατορθώματα τοῦ Ἁγίου, τὸν ἐπίστευε διὰ μεγάλον καὶ Ἅγιον ἄνθρωπον. Ἐπειδὴ κατὰ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον «οἶδε καὶ πολέμιος θαυμάζειν ἀνδρὸς ἀρετήν»· ὅθεν ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν κρυφίως ἐπῆγε καὶ ἤνοιξε τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! ᾐσθάνθη ἄρρητον εὐωδίαν ὅπου ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ λείψανόν του· διὸ καὶ ἠννόησε βεβαιότατα, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἅγιον· λαβὼν ὅθεν τὸ ἅγιον λείψανον ἐπῆγε, καθὼς ᾄδεται λόγος, εἰς τὴν Γαλλίαν, καὶ τὸ ἐπώλησε ἀντὶ πολλῶν χρημάτων.