Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ τοῦ Α’ καὶ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ τοῦ Β’ διατελεσάντων ἀμφοτέρων Ἀρχιεπισκόπων Λαρίσης μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1490-1541 καὶ ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντων.

Τοῦτο τὸ μεγάλον κακὸν καὶ τὴν κακὴν, συμφοράν, τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν εἰς ὅλους ὁ ποταμός, σκεπτόμενος ὁ Ἅγιος Βησσαρίων ἐλυπεῖτο πολύ. Συλλογιζόμενος ὅμως τὴν δυσκολίαν ὅπου εἶχεν ἡ τοῦ τοιούτου κακοῦ διόρθωσις, δὲν ἀπετόλμα καὶ νὰ ἐπιχειρισθῇ τὴν θεραπείαν· τέλος πάντων νικᾶται ἀπὸ τὴν φιλανθρωπίαν καὶ συμπάθειαν τῶν ἀδελφῶν ὁ συμπαθέστατος καὶ φιλανθρωπότατος, καὶ ἐλπίζων εἰς τὴν δύναμιν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐν ἀπόροις πόρους καὶ εὐκολίας εὑρίσκοντος, ἐπιχειρίζεται τὴν διόρθωσιν καὶ κτίζει καὶ οἰκοδομεῖ θαυμαστὴν γέφυραν εἰς αὐτὸν τὸν ποταμὸν καθὼς ἕως τὴν σήμερον φαίνεται ἐκτισμένη εἰς τὸν τόπον τὸν καλούμενον «Κόρακα», εἰς ἕνα τόπον δηλαδὴ ὅπου δὲν ἦτο καμμία ἐλπὶς νὰ κτισθῇ ποτὲ γέφυρα, εἰμὴ μετὰ κόπων ἀμέτρων, μετὰ ἐξόδων σχεδὸν ἀναριθμήτων, καὶ μετὰ κινδύνων πολλῶν καὶ ἀκούσατε τί ἠκολούθησεν.

Ὅταν ἤρχισαν οἱ οἰκοδόμοι νὰ κτίζουν καὶ νὰ στερεώνουν μὲ μάρμαρα τετράγωνα καὶ μεγάλα τὰς ἀπέναντι δύο ὄχθας τοῦ ποταμοῦ, καὶ παρευθὺς μετὰ τοῦτο νὰ σηκώνουν ἐπάνω τὰ κεφαλογέφυρα καὶ ἐνῷ ἔστησαν τὸ ξύλινον σχέδιον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον ἔμελλε νὰ γυρίσῃ ἡ καμάρα, καθὼς εἶναι συνήθεια, γίνεται ἔξαφνα μία μεγάλη βροχή, ἀπὸ τὴν ὁποίαν αὐξήσας ὁ ποταμὸς κατεβίβασε τόσα μεγάλα ξύλα, ὥστε ἔγιναν ὡς μία μεγάλη καμάρα, μὲ τὰ ὁποῖα κατακτυπήσας ὁρμητικώτατα ἐκεῖνα τὰ νεόκτιστα κτίρια, τὰ κατεκρήμνισεν ὅλα καὶ τὰ ἠφάνισεν· ὅθεν ἐμβῆκεν ὁ Ἅγιος πάλιν εἰς νέον κόπον καὶ ἔξοδα· καὶ συνάξας ἄλλην ὕλην, ἔκαμε δευτέραν ἀρχὴν τῆς γεφύρας, στερεωτέραν ἀπὸ τὴν πρώτην, καὶ οὕτως ἐτελείωσε τὸ ἔργον μὲ τὴν βοήθειαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ.

Προνοῶν ὁ Ἅγιος διὰ νὰ μένῃ ἡ γέφυρα αὕτη παντοτεινὴ καὶ στερεὰ εἰς ὅλους τοὺς μετὰ ταῦτα χρόνους, ἔκαμε τοὺς Χριστιανοὺς ὅπου κατοικοῦν εἰς τὸ πλησίον τοῦ ποταμοῦ χωρίον, Βουστερνίτσαν ἐπονομαζόμενον, ἐλευθέρους ἀπὸ πᾶν δόσιμον ἐκκλησιαστικόν, ἐπὶ τῷ σκοπῷ νὰ ἔχωσιν ἐκεῖνοι παντοτεινὰ τὴν φροντίδα νὰ ἀνακαινίζουν ὅποιον μέρος τῆς γεφύρας τυχὸν χαλάσῃ ποτέ. Κατὰ ἀλήθειαν ἡ διάβασις αὕτη τοῦ Ἀσπροποτάμου, τὴν ὁποίαν κατώρθωσεν ὁ θεῖος Βησσαρίων δι’ ὅλους τοὺς κατοικοῦντας τὴν Θεσσαλίαν, δὲν εἶναι κατωτέρα ἀπὸ τὴν διάβασιν τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐνήργησεν ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ εἰς ὅλους τοὺς Ἰσραηλίτας·


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὕτω λέγει ὁ βιογράφος. Πιθανὸν ὅμως νὰ ἦτο τότε Μητροπολίτης ὁ Ἅγιος Βησσαρίων Αʹ ἢ ὁ ἀμέσως τούτου διάδοχος, διότι κατὰ τοὺς μητροπολιτικοὺς πίνακας Λαρίσης μεταξὺ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Αʹ καὶ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Βʹ ἀναφέρονται δύο ἂν μὴ καὶ τρεῖς ἕτεροι Ἱεράρχαι κάτοχοι τοῦ μεγάλου θρόνου Λαρίσης. Εἶναι δὲ οὗτοι οἱ ἑξῆς: (1.) Θεοδόσιος διάδοχος Βησσαρίωνος Αʹ καὶ προκάτοχος Διονυσίου Αʹ· (2.) Διονύσιος Αʹ ἀποθανὼν τῇ 28ῃ Μαρτίου 1510· (3.) Μᾶρκος ὁ πνευματικὸς πατὴρ τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Βʹ (1518-1520). Ἐκ τούτου συνάγεται ὅτι ὁ Ἅγιος Βησσαρίων Βʹ ἢ ὑπετάγη εἰς τὸν ἱερὸν Μᾶρκον πρὸ τῆς ἀνόδου του εἰς τὸν μητροπολικὸν θρόνον Λαρίσης ἢ ὅτι ὑποταγεὶς εἰς τὸν τότε Μητροπολίτην Λαρίσης παρέμεινε μετὰ τὸν θάνατον αὐτου εἰς τὴν ὑποταγὴν τοῦ Μάρκου.

[2] Εἰς τὴν Μητρόπολιν Λαρίσης ὑπέκειντο τότε οἱ Ἐπίσκοποι Δημητριάδος, Τρίκκης, Σταγῶν, Γαρδικίου, Λιτζᾶς καὶ Ἀγράφων, Λιδωρικίου, Σκιάθου καὶ Σκοπέλου, Θαυμακοῦ καὶ Ζητουνίου.

[3] Τοῦτο ἐγένετο πρὸ τῆς ἀνακηρύξεως ὡς Αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

[4] Σταγοὶ ὠνομάζετο παλαιὰ ἡ νῦν Καλαμπάκα κειμένη βορείως τῆς πόλεως Τρικκάλων καὶ ἀπέχουσα αὐτῆς περὶ τὰ δέκα ἐννέα χιλιόμετρα.

[5] Οὗτος ἦτο ὁ Ἱερεμίας Αʹ πατριαρχεύσας κατὰ τὰ ἔτη τὸ πρῶτον 1520-1522, τὸ δεύτερον 1523-1537 καὶ τὸ τρίτον 1537-1545.

[6] Ἡ ἡμερομηνία αὕτη φέρεται σημειωμένη ἐπὶ χειρογράφου κώδικος τῆς Ἱ. Μονῆς, ὁ δὲ Ἱερόθεος λέγει ὅτι περὶ τὸ ἔτος 1550 ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος.

[7] Σημειωτέον χάριν τῶν εὐλαβῶν Χριστιανῶν, ὅτι ἐν ἔτει 1798 ἐπὶ Ἀρχιμανδρίτου καὶ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς καὶ εὐαγοῦς ταύτης Μονῆς κυρίου Ἱεροθέου, καὶ ἐπὶ Σκευοφύλακος κυρίου Εὐθυμίου, ἀνηγέρθη καὶ ἀνῳκοδομήθη δι᾽ ἐπιμελείας αὐτῶν ἐκ βάθρων ὁ Ναὸς οὗτος τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ ἐγένετο Ναὸς περικαλλὴς καὶ θαυμάσιος, θολοσκέπαστος καὶ ἔχων τρούλλους ὡραιοτάτους καὶ χοροὺς ἔνδον ἐπιτηδειοτάτους. Κατὰ δὲ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ὅπου ἔκτιζον οἱ κτίσται τὸν παντοκρατορικὸν τροῦλλον, καὶ ἄλλοι ἔσκαπτον τὸ ἔδαφος, εὑρέθη ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου ἔμπροσθεν εἰς τὰ βημόθυρα κενός· ὅμως τόσην ἄρρητον εὐωδίαν ἀνέδιδεν, ὥστε ἔπεσον οἱ κτίσται ἀπὸ τὸ ἐπάνω τοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐβλάβησαν παντελῶς.

[8] Ἡ Μονὴ Δουσίκου τὴν ὁποίαν ἀνήγειρεν ὁ Ἅγιος Βησσαρίων κεῖται παρὰ τὸ χωρίον Μεγάλαι Πύλαι ἢ Μεγάλη Πόρτα, εἰς τὸ ὁποῖον καὶ ἐγεννήθη ὁ Ἅγιος. Τοῦτο κεῖται πρὸς δυσμὰς τῆς πόλεως τῶν Τρικκάλων καὶ ἀπέχει αὐτῆς περὶ τὰ 16 χιλιόμετρα.