Μὲ τοιούτους κόπους ἐποίμανεν ὁ ἀοίδιμος τὸ ποίμνιόν του, μὲ τοιαύτην ἐπιμέλειαν καὶ ἀγάπην ἐγίνωσκεν ὅλα τὰ λογικὰ πρόβατά του σχεδὸν κατ’ ὄνομα καθὼς ἦτο προστεταγμένος ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου λέγοντος· «Γνωστῶς ἐπιγνώσῃ ψυχὰς ποιμνίου σου, καὶ ἐπιστήσεις καρδίαν σου σαῖς ἀγέλαις» (Παροιμ. κζ’ 23). Καὶ ἐνίοτε μὲν τὰ ἐποίμαινε διὰ τῆς διδασκαλίας του εἰς τόπον χλόης, τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς τῶν καλῶν ἔργων, καὶ μάλιστα τῆς μετανοίας καὶ ψυχικῆς διορθώσεως· ἐνίοτε δὲ εἰς ὕδωρ ἀναπαύσεως τῆς θείας γνώσεως καὶ θεωρίας. Διὸ καὶ αὐτὰ ἀντιστρόφως ἐγίνωσκον τὸν καλὸν ποιμένα των καὶ ἠκολούθουν αὐτῷ ὅπου ἀπήρχετο, καὶ τῆς φωνῆς του ἤκουον ἐν πάσῃ ὑπακοῇ καὶ εὐπειθείᾳ κατὰ τὸ λόγιον τοῦ Κυρίου: «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμά, καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν» (Ἰωάν. ι’ 14). Διὰ τοιαύτης ἐναρέτου πολιτείας ἔγινεν ὁ Βησσαρίων μίμημα μὲν καὶ σφραγὶς καὶ τύπος τῶν παλαιῶν Ἁγίων, παράδειγμα δὲ καὶ κανὼν καὶ πρωτότυπον τῶν νῦν Ἀρχιερέων, διότι ἦτο πλούσιος εἰς τὰς ἀρετὰς ἐκείνας τὰς συνιστώσας τὸν ἀληθινὸν καὶ τέλειον Ἐπίσκοπον καὶ Ἀρχιερέα· τὰς ὁποίας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπαριθμεῖ ἐν τῷ γ’ Κεφαλαίῳ τῆς πρὸς Τιμόθεον Α’ ἐπιστολῆς λέγων: «Δεῖ οὖν τὸν Ἐπίσκοπον ἀνεπίληπτον εἶναι, νηφάλιον … σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μὴ πάροινον, μὴ πλήκτην, μὴ αἰσχροκερδῆ, ἀλλ’ ἐπιεικῆ, ἄμαχον, ἀφιλάργυρον» (γ’ 3). Καὶ καθὼς ἡ φίλεργος καὶ φιλόπονος μέλισσα συνάγει ἀπὸ ἑκάστου δένδρου τὰ εὐωδέστατα ἄνθη καὶ ἐργάζεται τὸ γλυκύτατον μέλι, οὕτω καὶ ὁ Ἅγιος οὗτος συνήγαγεν εἰς τὴν θείαν του ψυχὴν ἄλλην μὲν ἀρετὴν ἀπὸ ἑνὸς Ἁγίου, ἄλλην δὲ ἐξ ἄλλου, παρ’ ἑκάστου ἔλαβε μίαν, καὶ ἐξ ἁπάντων ὅλας τὰς ἀρετάς, καὶ οὕτω κατεσκεύασε τὸ ἥδιστον μέλι τῆς ἁγιότητος.

Τέλος ἀφ’ οὗ ἔφθασεν εἰς τὸ πεντηκοστὸν σχεδὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του κατεκυριεύθη πλέον ὁ μακάριος ὑπο τῆς συνήθους καὶ χρονίας ἀσθενείας του καὶ προγνωρίσας ὅτι ἔμελλε νὰ τελευτήσῃ ἕνεκα τῆς ἐξαντλήσεως τῶν ζωτικῶν του δυνάμεων, προσεκάλεσε τοὺς Ἀρχιερεῖς τῶν ὑπ’ αὐτὸν Ἐπισκοπῶν, καὶ ἅπαντας τοὺς Μοναχοὺς τοὺς εἰς αὐτὸν ὑποτεταγμένους, καὶ τοὺς ἐνουθέτησεν ὅλα ὅσα ἔπρεπε νὰ τοὺς νουθετήσῃ, καθὼς ἦτο ἁρμόδιον εἰς ἕνα ἕκαστον ἰδιαιτέρως, διὰ νὰ ἐπιμελῶνται, ἤτοι νὰ φυλάττωσι τὰ καθήκοντα τοῦ ἐπαγγέλματός των, καὶ νὰ φροντίζωσι τόσον διὰ τὴν σωτηρίαν τὴν ἰδικήν των, ὅσον καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ ψυχικὴν διόρθωσιν τοῦ ἐμπιστευθέντος εἰς αὐτοὺς χριστωνύμου λαοῦ.