Ἀλλ’ αὐτὴ ἡ ἀδαμάντινος ὑπέμεινεν ἑπτὰ χρόνους καταφρονουμένη εἰς τοιαύτην δεινὴν κατηγορίαν καὶ εἰς τόσην πολυκαιρίαν οὔτε ἠδημόνησε ποτέ, οὔτε κἂν λόγον ψυχρὸν ἐλάλησεν· ἀλλὰ ἐνθυμουμένη ἐκεῖνο τὸ ἁμάρτημα, ὅπερ ἔπραξεν, ἔπασχε μὲ τοιαύτην καταφρόνησιν νὰ τὸ ἐξαλείψῃ. Ἡ δὲ τροφὴ τῆς μακαρίας ἦτο ἄγρια βότανα, καὶ τὸ ποτὸν ὕδωρ τῆς λίμνης, καὶ ἐκεῖνο ἀνακατωμένον μὲ δάκρυα, τὰ ὁποῖα δὲν ἔλειπον ποτὲ ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς της. Ὅθεν τὸ μὲν σῶμα ἐφθείρετο ἀπὸ τὴν ἄμετρον κακοπάθειαν, οἱ ὄνυχες ἐμακρύνοντο, αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ἀπὸ τὴν ἀλουσίαν ἐγένοντο ὡς τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ ἡ ὄψις αὐτῆς ἀπὸ τὴν θερμότητα τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων ἐφαίνετο ὡς τοῦ αἰθίοπος καταμέλαινα.
Τίς νὰ διηγηθῇ τὰς ὁλονυκτίους στάσεις καὶ ἀγρυπνίας διὰ τῶν ὁποίων ἤλλαξεν ἡ μορφή της καὶ ἐφαίνετο ὡς τέρας παράδοξον; Μὲ ὅλον δὲ ὅτι ἠγωνίζετο τοιουτοτρόπως ὡς ἄσαρκος, καὶ ὑπέμενε τοσαύτην καταφρόνησιν, καὶ διαφόρους πειρασμοὺς ὑπὸ δαιμόνων, πάλιν δὲν ἠθέλησε νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τὸ Μοναστήριον, ἀλλὰ κάμνουσα μίαν μικρὰν καλύβην, εὑρίσκετο ἐκεῖ μὲ τὸ βρέφος, ἔξω τῆς θύρας τοῦ Μοναστηρίου. Δὲν ἔπαυεν ὅμως ὁ ἐχθρὸς καὶ ἐδῶ ἀπὸ τοῦ νὰ πολεμῇ τὴν Ἁγίαν μὲ διαφόρους πειρασμούς, ἐπειδὴ εἰς ἑκάστην εὐκαιρίαν ἔδιδεν ἡ καρτερόψυχος εἰς αὐτὸν ἀφορήτους πληγὰς μὲ τοὺς ὑπὲρ ἄνθρωπον ἀγῶνας της.
Μετεσχηματίσθη ὅθεν ὁ διάβολος εἰς τὸ εἶδος τοῦ ἀνδρὸς τῆς Ὁσίας καὶ ἐπῆγεν ἔμπροσθέν της καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν μετὰ πολλῶν δακρύων· «Ὦ ἠγαπημένη μου καὶ περιπόθητος Θεοδώρα, ὦ φῶς καὶ ἀκτῖνες τῶν ὀμμάτων μου καὶ παρηγορία, χαρὰ καὶ ἡδονὴ τῆς καρδίας μου, φθάνει τόσους χρόνους ὅπου μὲ ἐτυράννησεν ἡ ἰδική σου ὑστέρησις· παῦσον, παρακαλῶ, τώρα τοὺς πόνους τῆς λύπης μου ἄς ὑπάγωμεν ὁμοῦ εἰς τὴν οἰκίαν μας, νὰ ζήσωμεν ὁμοῦ καὶ οἱ δύο θεάρεστα». Ἡ δὲ Ἁγία, νομίζουσα ὅτι εἶναι ἀληθινὰ ὁ ἄνδρας της, ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν λέγουσα· «Δὲν εἶναι δυνατόν, ἐφ’ ὅσον ἐγὼ μίαν φορὰν ἠρνήθην τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐγκόσμια, νὰ στραφῶ πάλιν εἰς τοῦ κόσμου τὰ μάταια καὶ ψευδῆ· ἔπειτα πῶς ἤθελον βλέπει τὸ πρόσωπόν σου χωρὶς ἐντροπήν, ἀφοῦ ἐρρύπωσα ἡ ταλαίπωρος τὴν τιμὴν τῆς συζυγίας;». Καὶ λέγουσα ταῦτα ἡ Ὁσία, ἦλθεν εἰς τὴν μνήμην της τὸ ἁμάρτημα καὶ ἐσήκωσε τὰς χεῖρας της εἰς προσευχήν καὶ καθὼς ἤνοιξε τὸ στόμα νὰ ἀναφέρῃ τὸ φοβερὸν ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐθὺς ὁ δαίμων ἐγένετο ἄφαντος.