ΘΕΟΔΩΡΑ ἡ ὄντως μακαρία καὶ τρισόλβιος καὶ τῆς θείας δωρεᾶς τε καὶ χάριτος ἐπώνυμος τὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ὁσιότητος διήνυε στάδιον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ζήνωνος ἐν ἔτει υοδ’ (474). Αὕτη ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη εἰς τὴν μεγαλόπολιν ᾽Αλεξάνδρειαν· ἡ ὁποία πόλις, οὖσα τότε στολισμένη μὲ διαφόρους καλλωπισμούς, περισσότερον ἐκαλλωπίζετο μὲ τὰς ἀρετὰς ταύτης τῆς Ὁσίας καὶ ἐπηνεῖτο [1]. Εἰς ταύτην τὴν πόλιν λοιπὸν οἱ γονεῖς αὐτῆς τὴν ὑπάνδρευσαν μὲ ἕνα νέον εὐγενῆ καὶ σώφρονα εἰς τὰ ἤθη, πρὸς τὸν ὁποῖον ἐφύλαττεν ἡ κόρη πᾶσαν ὑποταγήν, καὶ ὅσα ἄλλα εἶναι ἐπιβεβλημένα εἰς τὰς σώφρονας γυναῖκας νὰ φυλάττουν εἰς τοὺς οἰκείους ἄνδρας νομίμως καὶ καθαρῶς. Ὅθεν ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὡς φρόνιμος ἐκ φύσεως, βλέπων τὴν πολιτείαν καὶ ἐνάρετον διαγωγὴν τῆς συζύγου, ἐμιμεῖτο ὅσον ἠδύνατο τὴν χρηστοήθειαν ἐκείνης, οὕτως ὥστε καὶ οἱ δύο ἐπολιτεύοντο θεαρέστως, μὲ πᾶσαν κοσμιότητα χριστιανικήν.

Ἀλλ’ ἐπειδὴ δὲν εἶναι δυνατὸν ἐκεῖνοι, οἵτινες ζῶσι κατὰ Θεὸν ἐναρέτως, νὰ μὴ ἔχουν πειρασμοὺς καὶ ἐνοχλήσεις ἀπὸ τὸν μισόκαλον σατανᾶν, διὰ ταῦτα βλέπων ὁ ἐχθρὸς τὸ εὐλογημένον τοῦτο ἀνδρόγυνον νὰ πολιτεύηται τοιουτοτρόπως καὶ νὰ φυλάττῃ ἐπιμελῶς τὰς παραγγελίας τοῦ Κυρίου, καὶ μὲ τόσην προθυμίαν καὶ εὐλάβειαν νὰ ἐργάζηται τὰς ἀρετὰς τῶν ἐρημιτῶν, ἐφθόνησεν ὁ μιαρὸς καὶ ἔβαλε πᾶσαν σπουδὴν νὰ διαχωρίσῃ τὸ εὐλογημένον αὐτὸ ἀνδρόγυνον μὲ τοιοῦτον τρόπον. Ἤναψεν εἰς τὴν καρδίαν ἑνὸς νέου πλουσίου κατὰ πολλὰ καὶ εὐγενοῦς ἔρωτα σατανικὸν κατὰ τῆς σωφρονεστάτης Θεοδώρας, καὶ τόσον τὸν ἐκυρίευσε τὸ πάθος, ὥστε ἡμέραν καὶ νύκτα, κοιμώμενος καὶ ἔξυπνος, τὴν Θεοδώραν ἐφαντάζετο, μὲ τὴν φαντασίαν τῆς ὡμίλει, καὶ δι’ αὐτὴν ἐστέναζεν ἀδιαλείπτως ὁ ἄθλιος. Ὅθεν μὲ μεγάλας ἀμοιβὰς ἔβαλε γυναῖκας ἐπιδιδομένας εἰς τὴν μαντείαν καὶ τὸν ἐκμαυλισμὸν νὰ ἐπιμεληθοῦν διὰ παντὸς τρόπου, ἄλλη μὲ λόγους ἔρωτος καὶ ἄλλη μὲ παγίδας σατανικὰς νὰ καταπείσουν τὴν Θεοδώραν καὶ νὰ τὴν φέρουν εἰς τὸ θέλημά του.

Μία δὲ ἀπὸ τὰς πολλὰς ἐκείνας γυναῖκας, δεδιδαγμένη ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ἀφοῦ ἔκαμε τὰς μαντεῖας της, ἤρχισε μὲ διαφόρους λόγους νὰ παρακινῇ τὴν Θεοδώραν, ἥτις εἶπε πρὸς αὐτήν· «Διατί μὲ ἀναγκάζετε νὰ πράξω τοιοῦτον ἔργον παρανομώτατον; ἐγὼ τρέμω ἐκείνην τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως, φοβοῦμαι ἡ τάλαινα τὴν γέενναν τοῦ πυρός, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν ἥλιον ἐντρέπομαι, ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ γίνῃ μάρτυς τῆς κακῆς ταύτης πράξεως».