Σελίδα 15 από 15
Φθάσας λοιπὸν εἰς τὸ Μοναστήριον, καὶ ἰδὼν τῆς μακαρίας τὸ ἱερώτατον λείψανον, ἔπεσεν ἐπάνω πικρῶς κλαίων καὶ ὀδυρώμενος, καὶ ἀνακαλῶν ἐξ ὀνόματος τὴν Ἁγίαν καὶ ἀναθυμίζων τὴν σώφρονα ζωήν, τὴν ὁποίαν ἐπέρασαν ὁμοῦ προτοῦ νὰ ἀναχωρήσῃ, τόσον ὥστε καὶ τὰ ἀκουόμενα ἦσαν ἀξιέπαινα, καὶ τὰ βλεπόμενα ἀξιοθαύμαστα εἰς τοὺς παρεστῶτας.
Τότε λοιπὸν μετὰ πάσης εὐλαβείας καὶ κατανύξεως ἔψαλαν ὕμνους καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεόν, καὶ οὕτως ἐνεταφίασαν ἐκεῖνο τὸ πολύαθλον καὶ σεβάσμιον λείψανον. Ὁ δὲ ἀνὴρ αὐτῆς μὲ τὰς εὐχὰς τῆς Ἁγίας πλέον δὲν ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν, ἀλλὰ γενόμενος Μοναχὸς κατῴκησεν εἰς τὸ κελλίον τῆς συζύγου, καὶ ζήσας ζωὴν ἀσκητικὴν ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, καὶ ἐτάφη ὁμοῦ μὲ τὴν Ἁγίαν· ἀλλὰ καὶ τὸ παιδίον, τὸ ὁποῖον ἀνέθρεψεν ἡ Ὁσία, ἐπρόκοψε τοσοῦτον εἰς τὴν μοναδικὴν πολιτείαν, ὥστε κατεστάθη βραδύτερον καὶ Προεστὼς τῆς Μονῆς ἐκείνης παρακληθεὶς ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν. Ταῖς τῆς μακαρίας καὶ Ἁγιωτάτης μητρὸς ἡμῶν Θεοδώρας πρεσβείαις ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τῆς Ὁσίας ταύτης Θεοδώρας γράφεται εἰς τὸν «Παράδεισον τῶν Πατέρων» ὅτι εἶπε τὸ ἀξιόλογον τοῦτο ἀπόφθεγμα, ἤτοι ὅτι δὲν σώζει τὸν ἄνθρωπον οὔτε ἡ ἄσκησις οὔτε ἡ ἀγρυπνία οὔτε κανεὶς ἄλλος κόπος, παρὰ μόνον ἡ γνησία ταπεινοφροσύνη. Ἦτο, ἔλεγεν, εἷς Ἀναχωρητής, ὅστις ἐδίωκε δαιμόνια· ἠρώτησε δέ ποτε ταῦτα μὲ ποίαν ἀρετὴν ἐξέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους οὕτω λέγων· «Μὲ τὴν νηστείαν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίναντο τὰ δαιμόνια· «Ἡμεῖς ποτὲ δὲν τρώγομεν, οὔτε πίνομεν». «Μὲ τὴν ἀγρυπνίαν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίναντο· «Ἡμεῖς ποτὲ δὲν κοιμώμεθα». «Μὲ τὴν ἀναχώρησιν καὶ ἐρημίαν ἐξέρχεσθε;». Ἐκεῖνα δὲ ἀπεκρίναντο· «Ἡμεῖς εἰς τὴν ἀναχώρησιν καὶ ἐρημίαν εὑρισκόμεθα». Λέγει εἰς αὐτά· «Μὲ ποίαν, λοιπόν, ἀρετὴν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίθησαν· «Ἡμᾶς καμμία ἀρετὴ δὲν νικᾷ, εἰμὴ ἡ ταπεινοφροσύνη· διότι αὕτη εἶναι ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων». Ἔλεγε πάλιν ἡ Ἁγία· «Ἦτο εἷς Μοναχὸς καθήμενος εἰς τὴν ἔρημον ἐν τῷ κελλίῳ του· ἀπὸ τὸ πλῆθος δὲ τῶν πειρασμῶν, τοὺς ὁποίους ἐπροξένει εἰς αὐτὸν ὁ διάβολος, ἀποκαμών, εἶπεν· «Ἂς φύγω ἀπὸ ἐδῶ διὰ νὰ σωθῶ». Ὅταν δὲ ἡτοίμαζε τὰ ὑποδήματά του διὰ νὰ φύγῃ, βλέπει ἄλλον ἕνα ἄνθρωπον, ὅστις ἔβαλλε καὶ ἐκεῖνος τὰ ὑποδήματά του (οὗτος ἦτο ὁ διάβολος) καὶ λέγει εἰς τὸν Μοναχόν· «Σὺ φεύγεις ἀπὸ ἐδῶ ἐξ αἰτίας μου; ἀλλ’ ἰδοὺ ὅτι καὶ ἐγὼ προλαμβάνω καὶ ἑτοιμάζομαι νὰ ὑπάγω ἔμπροσθέν σου, ὅπου σὺ ὑπάγεις». (Βλέπε περὶ τούτων ἐν τῇ ἡμετέρᾳ ἐκδόσει τοῦ «Εὐεργετινοῦ»).
[2] Οὕτως ὠνομάζετο τὸ Μοναστήριον, διότι εὑρίσκετο παρὰ τὸ ἔνατον σημεῖον ἀπὸ Ἀλεξανδρείας. Σημεῖα δὲ ὠνομάζοντο ὡρισμένα σημάδια, μὲ τὰ ὁποῖα ἐσημείωναν τότε τὰς ἀποστάσεις τῶν ὁδῶν πρὸς πληροφορίαν τῶν ὁδοιπόρων, ὅπως γίνεται σήμερον μὲ τοὺς δείκτας τῶν χιλιομετρικῶν ἀποστάσεων.
[3] Ἐλέγετο δὲ τοῦτο Ὀκτωκαιδεκάτου, διότι εὑρίσκετο εἰς τὸ δέκατον ὄγδοον σημεῖον ἀπὸ Ἀλεξανδρείας.
