Τῇ ΙΑ’ (11ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν ΘΕΟΔΩΡΑΣ τῆς ἐν Ἀλεξανδρείᾳ.

Ἐσὲ δέ, τέκνον μου, ἀφήνω εἰς τὸν πατέρα τῶν ὀρφανῶν Θεὸν καὶ εἰς τὸν Προεστῶτα τῆς Μονῆς. Ζήτει, τέκνον μου, τὴν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς, ἥτις εἶναι ἀληθινή, καὶ ὄχι τοῦ σώματος, ἥτις εἶναι ψευδής. Μὴ ζητῇς τιμὴν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διότι αὕτη κολάζει τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ ζήτει τὴν οὐράνιον δόξαν· μίσησον τὴν πολυϋπνίαν, ἀγάπησον τὴν ἐγκράτειαν, φεῦγε τὸν καλλωπισμὸν τῶν ἐνδυμάτων. Νὰ εἶσαι πρόθυμος πάντοτε εἰς τὴν προσευχήν πρόσεχε νὰ μὴ ἀφήσῃς οὐδέποτε τὴν ἀκολουθίαν σου, νὰ εἶσαι συμπαθὴς εἰς ὅλους τοὺς ἀδελφούς, νὰ βοηθῇς ὅσον δύνασαι, καὶ νὰ ὑπηρετῇς τοὺς ἀδυνάτους. Μὴ θελήσῃς νὰ ζῇς μὲ ξένον κόπον· φυλάττου μήτε μὲ τὸν νοῦν σου νὰ μὴ κατακρίνῃς τινὰ ἢ καλὸν ἢ κακόν. Ὅταν σὲ ἐρωτοῦν, σκύπτε τὸ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν, καὶ οὕτω νὰ ἀποκρίνεσαι. Μὴ περιγελάσῃς τινά, καὶ μάλιστα ὅταν δυστυχῆ. Ὅταν ἀκούῃς ὅτι πολιτεύεται κανεὶς ἀδελφὸς ἀτάκτως, παρακάλεσον τὸν Θεὸν νὰ διορθώσῃ τὴν πολιτείαν του. Ἐπισκέπτου καὶ βοήθει τοὺς ἀσθενεῖς, ὑπηρέτει τοὺς ἀδελφοὺς ὡς δοῦλος αὐτῶν, ἵνα γίνῃς φίλος Χριστοῦ, ὅστις δι’ ἐσὲ ἐγένετο δοῦλος καὶ ὑπηρέτης. Προσεύχου πάντοτε, τέκνον μου, διὰ νὰ μὴ πίπτῃς εἰς πειρασμούς· εἰ δὲ καὶ τύχῃ νὰ πέσῃς, εὐθὺς νὰ ἐγείρεσαι μὲ τὴν διόρθωσιν τῆς μετανοίας, καὶ πάλιν τρέχε εἰς τὴν προσευχήν. Τοιουτοτρόπως πολιτευόμενος, τέκνον μου, θέλεις ἔχει τὸν Θεὸν πάντοτε νὰ σὲ ἐπακούῃ καὶ νὰ σὲ βοηθῇ ψυχῇ τε καὶ σώματι».

Ἀφοῦ ἐδίδαξεν ἡ μακαρία τὸ παιδίον, εὐθὺς παρέδωκε καὶ τὴν ὁλόφωτον ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ· τὸ δὲ παιδίον ἤρχισε νὰ κλαίῃ μεγάλως, ὥστε ἐκ τῶν φωνῶν ἐγέμιζεν ὅλον τὸ κελλίον. Ἀκούσαντες ταῦτα οἱ ἀπεσταλμένοι ἀδελφοὶ ἔσπευσαν εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ εἶπον εἰς αὐτὸν ὅσα ἤκουσαν εἰς τὴν παραίνεσιν. Λέγει δὲ εἰς αὐτοὺς ὁ Ἡγούμενος· «Εἶδον καὶ ἐγώ, ἀδελφοί, ὅραμα θαυμαστόν, καὶ ἀκούσατε αὐτό. Εἶδον ὡς νὰ ἦλθον δύο ἄνθρωποι, οἵτινες μὲ ἐσήκωσαν εἰς τὸν ἀέρα κατὰ πολλὰ ὑψηλά, καὶ ἐκεῖ ἔβλεπον πλῆθος Ἀγγέλων, ἤκουσα δὲ φωνὴν ἥτις μοῦ ἔλεγε· «Βλέπε πόσα ἀγαθὰ ἡτοιμάσθησαν εἰς τὴν νύμφην μου Θεοδώραν». Μοῦ ἐφαίνετο ἀκόμη, ὅτι ἐβάσταζεν εἷς Ἄγγελος μίαν κλίνην, εἰς τὴν ὡραιότητα θαυμαστὴν καὶ ἀνεκδιήγητον· ἐγὼ δὲ βλέπων τοιοῦτον στολισμὸν ὡς νυμφικόν, ἠρώτων νὰ μάθω διὰ ποῖον ἑτοιμάζεται αὐτὴ ἡ παράταξις».


Ὑποσημειώσεις

[1] Περὶ τῆς Ὁσίας ταύτης Θεοδώρας γράφεται εἰς τὸν «Παράδεισον τῶν Πατέρων» ὅτι εἶπε τὸ ἀξιόλογον τοῦτο ἀπόφθεγμα, ἤτοι ὅτι δὲν σώζει τὸν ἄνθρωπον οὔτε ἡ ἄσκησις οὔτε ἡ ἀγρυπνία οὔτε κανεὶς ἄλλος κόπος, παρὰ μόνον ἡ γνησία ταπεινοφροσύνη. Ἦτο, ἔλεγεν, εἷς Ἀναχωρητής, ὅστις ἐδίωκε δαιμόνια· ἠρώτησε δέ ποτε ταῦτα μὲ ποίαν ἀρετὴν ἐξέρχονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους οὕτω λέγων· «Μὲ τὴν νηστείαν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίναντο τὰ δαιμόνια· «Ἡμεῖς ποτὲ δὲν τρώγομεν, οὔτε πίνομεν». «Μὲ τὴν ἀγρυπνίαν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίναντο· «Ἡμεῖς ποτὲ δὲν κοιμώμεθα». «Μὲ τὴν ἀναχώρησιν καὶ ἐρημίαν ἐξέρχεσθε;». Ἐκεῖνα δὲ ἀπεκρίναντο· «Ἡμεῖς εἰς τὴν ἀναχώρησιν καὶ ἐρημίαν εὑρισκόμεθα». Λέγει εἰς αὐτά· «Μὲ ποίαν, λοιπόν, ἀρετὴν ἐξέρχεσθε;». Καὶ ἀπεκρίθησαν· «Ἡμᾶς καμμία ἀρετὴ δὲν νικᾷ, εἰμὴ ἡ ταπεινοφροσύνη· διότι αὕτη εἶναι ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων». Ἔλεγε πάλιν ἡ Ἁγία· «Ἦτο εἷς Μοναχὸς καθήμενος εἰς τὴν ἔρημον ἐν τῷ κελλίῳ του· ἀπὸ τὸ πλῆθος δὲ τῶν πειρασμῶν, τοὺς ὁποίους ἐπροξένει εἰς αὐτὸν ὁ διάβολος, ἀποκαμών, εἶπεν· «Ἂς φύγω ἀπὸ ἐδῶ διὰ νὰ σωθῶ». Ὅταν δὲ ἡτοίμαζε τὰ ὑποδήματά του διὰ νὰ φύγῃ, βλέπει ἄλλον ἕνα ἄνθρωπον, ὅστις ἔβαλλε καὶ ἐκεῖνος τὰ ὑποδήματά του (οὗτος ἦτο ὁ διάβολος) καὶ λέγει εἰς τὸν Μοναχόν· «Σὺ φεύγεις ἀπὸ ἐδῶ ἐξ αἰτίας μου; ἀλλ’ ἰδοὺ ὅτι καὶ ἐγὼ προλαμβάνω καὶ ἑτοιμάζομαι νὰ ὑπάγω ἔμπροσθέν σου, ὅπου σὺ ὑπάγεις». (Βλέπε περὶ τούτων ἐν τῇ ἡμετέρᾳ ἐκδόσει τοῦ «Εὐεργετινοῦ»).

[2] Οὕτως ὠνομάζετο τὸ Μοναστήριον, διότι εὑρίσκετο παρὰ τὸ ἔνατον σημεῖον ἀπὸ Ἀλεξανδρείας. Σημεῖα δὲ ὠνομάζοντο ὡρισμένα σημάδια, μὲ τὰ ὁποῖα ἐσημείωναν τότε τὰς ἀποστάσεις τῶν ὁδῶν πρὸς πληροφορίαν τῶν ὁδοιπόρων, ὅπως γίνεται σήμερον μὲ τοὺς δείκτας τῶν χιλιομετρικῶν ἀποστάσεων.

[3] Ἐλέγετο δὲ τοῦτο Ὀκτωκαιδεκάτου, διότι εὑρίσκετο εἰς τὸ δέκατον ὄγδοον σημεῖον ἀπὸ Ἀλεξανδρείας.