Ἀφοῦ ἐπέρασαν οἱ ἑπτὰ χρόνοι, ἐκεῖνοι οἱ Μοναχοὶ ἀπὸ τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἐνάτου, οἵτινες ἐσυκοφάντησαν τὴν Ἁγίαν, ἦλθον εἰς τὸ Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο, καὶ παρεκάλεσαν τὸν Ἡγούμενον νὰ δεχθῇ τὸν Μοναχὸν Θεόδωρον εἰς τὴν τῶν ἀδελφῶν συνοδείαν, ἐπειδὴ καὶ ἔκαμεν ἀρκετὸν τὸν κανόνα διὰ τὸ πταίσιμον ἐκεῖνο, προσθέτοντες ὅτι καὶ ἐκ θείας ἀποκαλύψεως ἐπληροφορήθησαν ὅτι συνεχωρήθη τὸ ἁμάρτημα τοῦ Θεοδώρου. Ὅθεν ὁ Ἡγούμενος ὑπακούσας εἰς αὐτοὺς ἐπρόσταξε νὰ καθίσῃ ὁ Θεόδωρος εἰς τὸ ἐσωτερικὸν κελλίον ἐλεύθερος καὶ συγκεχωρημένος ἀπὸ τὴν καταδίκην τῆς συκοφαντίας, νὰ μένῃ δὲ καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ πᾶσαν ὑπηρεσίαν τοῦ Μοναστηρίου. Ἡ δὲ μακαρία καὶ οὕτω δὲν ἀνεπαύθη, ἀλλὰ καὶ εἰς περισσοτέρους ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως καὶ νηστείας καὶ προσευχὰς ἐσχόλαζε. Παρετήρει δὲ ὁ Ἡγούμενος τὴν πολιτείαν τῆς Ἁγίας, καὶ τὴν ηὐλαβεῖτο κρυφίως, συλλογιζόμενος τὴν πρώτην αὐτῆς ὑπακοήν, καὶ τὴν μετὰ ταῦτα ἄκραν ὑπομονήν της, ἔτι δὲ διότι ᾐσθάνετο ὅτι εἶχεν ἀξιωθῆ καὶ θείας Χάριτος, καὶ ὅλον ἤλπιζε νὰ ἴδῃ εἰς αὐτὴν κανὲν σημεῖον ἐπάξιον τῆς πολιτείας της.
Ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἐγένετο τοσαύτη ξηρασία, ὥστε ἐστέγνωσαν παντελῶς αἱ λίμναι καὶ οἱ λάκκοι εἰς τοὺς ὁποίους συνεκεντροῦτο καὶ ἐναποθηκεύετο τὸ ὕδωρ διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ Μοναστηρίου. Τότε ὁ Ἡγούμενος ἐπρόσταξε τὴν Ἁγίαν νὰ πάρῃ τὸ ἀγγεῖον, μὲ τὸ ὁποῖον ἔσυρον τὸ ὕδωρ, νὰ τὸ γεμίσῃ ἀπὸ τὸν λάκκον τοῦ Μοναστηρίου, καὶ νὰ τὸ φέρῃ γεμᾶτον. Ἡ δὲ Ὁσία χωρὶς καμμίαν περιέργειαν ὑπήκουσε προθύμως καὶ ἁρπάσασα τὸ ἀγγεῖον τὸ κατεβίβασεν εἰς τὸν ἐξηραμμένον λάκκον, καὶ τὸ ἀνέσυρε πλῆρες ὕδατος. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ λάκκοι τοῦ Μοναστηρίου εὑρέθησαν πλήρεις ὕδατος, μὲ τὴν εὐχὴν τῆς Ἁγίας. Μετὰ δὲ παρέλευσιν ὀλίγων ἡμερῶν ἤρχισεν ἡ μακαρία νὰ νουθετῇ τὸ παιδίον ὡς πατὴρ γνήσιος ὁδὸν σωτηρίας· καὶ ἀκούοντες οἱ ἀδελφοὶ ἔξωθεν τὴν ὁμιλίαν, τὸ ἀνέφερον πρὸς τὸν Ἡγούμενον· ὁ δὲ Ἡγούμενος παρήγγειλεν εἴς τινας ἀδελφοὺς νὰ ἵστανται ἔξωθεν τῆς κέλλης κρυφίως, νὰ ἀκούουν τί ὁμιλεῖ ὁ Θεόδωρος εἰς τὸ παιδίον.
Ἐκτελοῦντες δὲ οἱ Μοναχοὶ ἐκεῖνοι τὴν παραγγελίαν τοῦ Προεστῶτος, ἤκουον τὴν Ἁγίαν ὅπου συνεβούλευε τὸ παιδίον λέγουσα ταῦτα· «Ἄκουσον, τέκνον μου ἀγαπητόν, ὁ καιρὸς τῆς ἰδικῆς μου ζωῆς βλέπω ὅτι ἔφθασε πλησίον εἰς τὸ τέλος, ἐγὼ δὲ ἐπιθυμῶ νὰ ὑπάγω ὅσον ταχύτερον εἰς ἐκείνην τὴν ἀληθῆ καὶ μακαρίαν ζωήν.