Ὁ δὲ Ὅσιος, χωρὶς φόβον ἢ δειλίαν τινὰ ἔψαλε, τὰ τοῦ Δαυῒδ λέγων· «Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἠμυνάμην (ἀπέκρουσα) αὐτοὺς» (Ψαλμ. ριζ’ 10). Τότε πάλιν ὁ ἐχθρὸς ἔβαλε πῦρ νὰ καύσῃ τὴν ψάθην ἔνθα ἐκοιμᾶτο. Ὁ δὲ Ὅσιος ἔλεγεν· «Ἐπὶ ἀσπίδα καὶ βασιλίσκον ἐπιβήσῃ» (Ψαλμ. θ’ 13) καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ψαλμοῦ. Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ἐνάτη, καθίσας εἰς τὴν τράπεζαν νὰ φάγῃ ἔβαλεν ἄρτον καὶ ὕδωρ. Ὁ δὲ πονηρός, μετασχηματισθεὶς εἰς νέον, ἐδράξατο τοῦ ποτηρίου, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο τὸ ὕδωρ, καὶ ἐδοκίμαζε νὰ τὸ ρίψῃ, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος δὲν τὸν ἀφῆκεν. Ὁ δὲ πειραστὴς μετεσχηματίσθη πάλιν εἰς τὴν μορφὴν τοῦ ὑπηρέτου καὶ ἅψας τὸ λυχνάριον ἔψαλε· «Μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου» (Ψαλμ. ριη’ 1). Ὁ δὲ Ὅσιος δὲν ἀπεκρίθη τότε πρὸς αὐτόν, ἕως οὗ ἔφαγε καὶ μετὰ τὴν εὐχαριστίαν εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐὰν γνωρίζῃς ὅτι εἶναι μακάριοι οἱ ἀγαπῶντες τὸν Κύριον, διατὶ ἐνοχλεῖς καὶ πειράζεις αὐτούς;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν ὑποφέρω νὰ τοὺς βλέπω, ὅταν ἐργάζωνται τὸ ἀγαθόν». Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας πάλιν ἦλθον πλῆθος δαιμόνων ἂπειρον καὶ δέσαντες μὲ σχοινίον τὸν οἶκον εἵλκυον αὐτὸν λέγοντες· «Ἂς ρίψωμεν εἰς τὸν κρημνὸν τὸν Ἀβράμιον». Ὁ δὲ Ὅσιος πάλιν ἀφόβως ἔλεγεν· «Ἐκύκλωσάν με ὡσεὶ μέλισσαι κηρίον καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς» (Ψαλμ. ριζ’ 12).

Οὕτω λοιπὸν ἐτέλεσεν ὁ Ὅσιος εἰς τὴν ἄσκησιν ἔτη πεντήκοντα, ὡς εἴπομεν. Δὲν παρῆλθε ποτὲ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν νὰ μὴ ἀναγνώσῃ τὴν ἀκολουθίαν του χωρὶς δάκρυον, ἀλλὰ πάντοτε ἔκλαιε διὰ τὰς τῶν ἀνθρώπων ἁμαρτίας. Ποτὲ δὲν ἐγέλασεν, οὔτε ἔνιψε κἂν τοὺς πόδας οὔτε τὴν κεφαλὴν ἤλειψεν, οὔτε ἠκηδίασεν, ἀλλὰ καθ’ ἡμέραν ἐκοπίαζεν ἐπιμελῶς, ὡς νὰ ἦτο ἡ ἐσχάτη ὥρα τῆς ζωῆς του, καὶ τὸ θαυμασιώτερον, μὲ ὅλας τὰς ἀγρυπνίας, τοὺς κόπους, τὰς νηστείας καὶ ἄλλας σκληραγωγίας, τὰς ὁποίας ἐτέλει, δὲν ἠσθένησε ποτέ, οὔτε οὐδόλως ἤλλαξεν ἡ ὄψις του, ἀλλ’ ἦτο ὡραῖος καὶ ἀνθηρὸς εἰς τὸ γῆρας, καθὼς καὶ εἰς τὴν νεότητα, καὶ τὸ σῶμά του ἰσχυρὸν καὶ δυνατὸν πάντοτε, ὡς νὰ ἔτρωγε διάφορα καὶ πολύτιμα βρώματα. Ὄχι δὲ μόνον ταύτην τὴν θαυματουργίαν ἔδειξεν εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ τὸ ράσον, τὸ ὁποῖον ἐφόρει, δὲν ἐφθάρη οὐδόλως, ἀλλὰ τὸ εἶχε καθ’ ὅλα τὰ πεντήκοντα ἔτη ἄφθαρτον ἕως τοῦ θανάτου. Πρέπον ὅμως εἶναι πρὶν δώσωμεν τέλος τῆς διηγήσεως, νὰ γράψωμεν θαυμασίαν τινὰ ἀνδραγαθίαν, τὴν ὁποίαν ἐτέλεσεν ὁ μακάριος εἰς τὸ γῆράς του. Ἀκούσατε λοιπὸν ταύτην διὰ νὰ λάβητε ψυχικὴν εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίασιν.