Βλέπων ὁ πανδοχεὺς τὴν λευκὴν γενειάδα τοῦ Ἀβραμίου καὶ μὴ γινώσκων τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας του, τὸν ἐμέμφθη κατὰ διάνοιαν καὶ κατέκρινε τὴν πολλὴν αὐτοῦ ἀκολασίαν καὶ ἀσέλγειαν, ὅτι κἂν εἰς τὸ γῆρας του δὲν ἠδυνήθη νὰ σωφρονῇ, πλὴν διὰ νὰ μὴ ἀπολέσῃ τὴν πληρωμήν, τὸν παρεκίνει εἰς περισσότερον πόθον, λέγων πρὸς αὐτόν· «Ναί, ἔχω μίαν κόρην, Μαρίαν ὀνόματι, ἥτις ὑπερβαίνει εἰς τὸ κάλλος τὰς λοιπὰς γυναῖκας, καθὼς ὑπερτερεῖ ὅλα τὰ ἄνθη τὸ ρόδον».
Ἀκούσας τὸ ὄνομα ὁ Ἀβράμιος, ἐβεβαιώθη ὅτι αὐτὴ ἦτο καὶ δίδει εὐθὺς εἰς τὸν πανδοχέα τὰ ἔξοδα, ἵνα ἑτοιμάσῃ δεῖπνον πολυτελὲς καὶ πλουσιοπάροχον, τὸ ὁποῖον ἀφ’ οὗ ἡτοίμασεν ὁ πανδοχεύς, ἐξῆλθεν ἡ Μαρία ἄσεμνα ἀσκεπὴς καὶ ἕτοιμος πρὸς ἁμαρτίαν, τὴν ὁποίαν ἰδὼν ἐλυπήθη καὶ στραφεὶς εἰς ἄλλο μέρος ἔκλαυσε κρυφίως, διὰ νὰ μὴ τὸν γνωρίσῃ καὶ φύγῃ. Ἔπειτα εἶπε καί τινα λόγια ἔρωτος κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν νέων, διὰ νὰ μὴ τῆς προξενήσῃ ὑποψίαν· ἡ δὲ πάλιν ἀνταπεκρίνατο πρὸς αὐτὸν περισσότερα καὶ τὸν ἐνηγκαλίσθη καὶ τὸν κατεφίλησε. Τότε ᾐσθάνθη εὐωδίαν τινὰ τῆς ἀσκήσεως, καὶ ἐνθυμηθεῖσα τὴν προτέραν αὐτῆς διαγωγὴν καὶ ἁγνείαν ἐδάκρυσε καὶ εἶπε ταῦτα στενάξασα· «Οὐαί μοι τῆ ἀθλία! πόσων ἀγαθῶν ἐξέπεσα καὶ πόσα κακὰ μὲ ἐκύκλωσαν!». Ὁ δὲ πανδοχεὺς εἶπε πρὸς αὐτὴν ἀπορούμενος· «Μαρία, κυρία μου, δύο ἔτη ἔχεις καὶ ποτέ μου δὲν σὲ εἶδα νὰ λυπηθῇς, καὶ τώρα τί ἔχεις καὶ κλαίεις τόσον θερμότατα;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Μακαρία ἐγώ, ἐὰν ἤθελον ἀποθάνει τότε, πρὶν ἔλθω εἰς τὴν οἰκίαν σου». Ο δὲ ἱερὸς Ἀβράμιος ἐφοβήθη μήπως τὸν γνωρίσῃ καὶ φύγῃ ἀπὸ τὴν ἐντροπήν της καὶ ἀπολέσῃ τὸ κυνήγιον ἀπὸ τὰς χεῖρας του, πρὶν δοκιμάσῃ τὸ δόλωμα· ὅθεν διὰ νὰ τῆς ἀπομακρύνῃ πᾶσαν ἐνδεχομένην ὑποψίαν, εἶπε πρὸς αὐτὴν μὲ τρόπον ἐραστοῦ αὐθαδέστερον· «Ἄφησον, γύναι, τὴν σκυθρωπότητα καὶ δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διὰ νὰ ἐνθυμῆσαι τὰς πράξεις σου σήμερον».
Ἐδείπνησε λοιπὸν μὲ τὴν πόρνην ὁ Ἅγιος, ὅστις εἶχε πεντήκοντα ἔτη νὰ ἴδῃ γυναῖκα ἢ νὰ πίῃ οἶνον καὶ νὰ χορτάσῃ ἄρτον καὶ ὕδωρ, τότε δὲ ὁ τρισμακάριος ἔφαγε κρέας καὶ ἔπιεν οἶνον, διὰ νὰ ἁρπάσῃ ψυχὴν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ δαίμονος. Ἀφ’ οὗ ἔφαγον, τὴν ἔλαβεν ἀπὸ τὴν χεῖρα καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸ δωμάτιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο κλίνη ηὐτρεπισμένη, διὰ νὰ ἀναπαυθῶσιν. Εἰς αὐτὴν ἐκάθισεν ὁ Ὅσιος καὶ τῆς εἶπε νὰ κλείσῃ καλὰ τὴν θύραν.