Ταῦτα ἀκούσασα ἡ Μαρία, κατενύγη τὴν ψυχὴν καὶ πίπτουσα μὲ συντετριμμένην καρδίαν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ ἔχυσεν ὡς ἡ πρῴην πόρνη τόσα δάκρυα, ὥστε ἐδόξασε τὸν Θεὸν ὁ Ὅσιος, ὅτι ἔρριψεν εἰς τὴν καλὴν γῆν τὸν εὐαγγελικὸν σπόρον καὶ δὲν ἐζημιώθη τοὺς κόπους του.
Ἐν ᾧ λοιπὸν ἐνουθέτει ὁ Ἅγιος τὴν Μαρίαν, ἦλθεν ἡ ὥρα τοῦ Ὄρθρου, καὶ λέγει εἰς αὐτὴν νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ. Ἡ δὲ ἠρώτησεν αὐτὸν τί νὰ ποιήσῃ τὸν πλοῦτόν της, ἐπειδὴ εἶχε χρυσίον πολύ, ἀργύριον καὶ ἄλλα πολύτιμα πράγματα. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἀπαρνήσου αὐτὰ ὅλα, καὶ μόνον τὸν ἀληθινὸν πλοῦτον πόθησον, τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καθὼς μᾶς προστάσσει ὁ Κύριος». Παραλαβὼν λοιπὸν αὐτήν, ἐξῆλθε τοῦ πανδοχείου κρυφίως καὶ ἀνεβίβασεν αὐτὴν εἰς τὸν ἵππον, ἐκεῖνος δὲ τὸν ἔσυρεν ἕως οὗ ἔφθασαν εἰς τὸ ὄρος καὶ ἔβαλεν αὐτὴν εἰς τὸ ἰδικόν του κελλίον, τὸ ὁποῖον ἦτο ἐνδότερον, οὗτος δὲ ἔμεινεν εἰς τὸ ἐξώτερον. Ἐκλείσθη λοιπὸν ἡ Μαρία εἰς τὸ ἐσωτερικὸν ἐκεῖνο κελλίον καὶ ἠγωνίζετο καθ’ ἑκάστην μὲ νηστείας, δεήσεις καὶ δάκρυα καὶ πᾶσαν ἄλλην σκληραγωγίαν, διὰ νὰ ἐξαλείψῃ τὰς ἁμαρτίας της καὶ τοσαύτην μετάνοιαν ἔδειξεν, ὥστε ὄχι μόνον τὴν τῶν ἁμαρτημάτων συγχώρησιν ἔλαβεν ἀπὸ τὸν πανοικτίρμονα Κύριον, ἀλλὰ καὶ δύναμιν νὰ ποιῇ θαυμάσια καὶ ἐθεράπευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἑτέρας θαυματουργίας ἐτέλεσε διὰ τῆς τοῦ Θεοῦ βοηθείας. Τὰ ὁποῖα βλέπων ἔχαιρεν ὁ Ἀβράμιος καὶ ηὐχαρίστει τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἠξίωσε νὰ τοῦ ἀποδώσῃ τοιούτους γλυκεῖς καρποὺς τῶν πόνων αὐτοῦ. Οὕτω λοιπὸν θεαρέστως πολιτευόμενος ὁ θεῖος Ἀβράμιος ἐτελεύτησε τὴν κθ’ (29ην) Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους τξϛ’ (366), καὶ συναχθέντες πανταχόθεν πλῆθος ἀνθρώπων διεμοιράσθησαν διὰ εὐλάβειαν τὸ παλαιόρασον αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν ἕκαστος μέρος ἐλάχιστον, ὡς θησαυρὸν μέγαν καὶ κακῶν ἁπάντων φυγαδευτήριον. Ὕστερον, μετὰ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ χρόνους πέντε, ἀνεπαύθη καὶ ἡ Ἁγία, καὶ ἡ μὲν μακαρία της ψυχὴ ἀπῆλθεν εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς, τὸ δὲ λείψανον αὐτῆς ἔλαμψεν ὡς ἀκτὶς ἡλίου εἰς σημεῖον ἀψευδὲς τῆς λαμπρότητος, τῆς ὁποίας ἠξιώθη τὸ πνεῦμά της, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.