Ταῦτα εἰπόντες, ἔδραμον πάντες εἰς τὸν Ναὸν καὶ μὲ μίαν γνώμην, μίαν ψυχὴν καὶ μίαν γλῶσσαν ἐκήρυξαν τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, δοξάζοντες αὐτὸν καὶ εὐχαριστοῦντες τὸν Ὅσιον, ὅστις ἐπληρώθη τὴν καρδίαν εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως καὶ κατηχήσας αὐτοὺς καὶ διδάξας πάντα τὰ ἄρθρα τῆς Πίστεως καὶ πᾶν ἄλλο ἀναγκαῖον ἑρμηνεύσας εἰς αὐτούς, τοὺς ἐβάπτισε εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἦσαν δὲ τὸν ἀριθμὸν χίλιοι, οἵτινες ὡς γῆ ἀγαθὴ ἐδέχθησαν τὰ θεῖα σπέρματα καὶ ἀπέδιδον καρπὸν πολλαπλάσιον. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν διῆλθεν ἓν ἀκόμη ἔτος ἐκεῖ ὁ Ὅσιος καὶ τοὺς ἐστερέωσεν εἰς τὰς θείας ἐντολάς, ἀνεχώρησε κρυφίως νύκτα τινὰ ποιήσας εὐχὴν πρὸς Κύριον νὰ διαφυλάττῃ εἰς τὴν πίστιν τὸ χωρίον ἐκεῖνο καὶ ἀπῆλθεν εἰς ἔρημον τόπον νὰ ἡσυχάσῃ κατὰ τὸν πόθον του. Τὴν δὲ πρωΐαν, μὴ εὑρόντες αὐτὸν εἰς τὸν Ναόν, ἐθρήνουν ὅλοι τὴν συμφορὰν καὶ ζητοῦντες αὐτὸν εἰς τόπους πολλοὺς δὲν ἠδυνήθησαν νὰ τὸν εὓρωσιν· ὅθεν ἀπῆλθον εἰς τὸν Ἐπίσκοπον ὀδυρόμενοι τὴν τοῦ ποιμένος στέρησιν, οὗτος δὲ τοὺς παρηγόρει νὰ μὴ πικραίνωνται καὶ ἀπελθὼν εἰς τὸ χωρίον αὐτῶν ἐχειροτόνησεν Ἱερεῖς καὶ Διακόνους τοὺς πλέον εὐλαβεῖς καὶ ἐναρέτους.
Ταῦτα μαθὼν ὁ Ὅσιος εἰς τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἐκρύπτετο ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν, διότι ἐλυτρώθη πάσης φροντίδος καὶ ἐπιστρέψας πάλιν εἰς τὸ πρῶτον κελλίον ἔκτισεν ἄλλον οἶκον εἰς ἐσώτερον μέρος, ἔφραξε τὴν θύραν καὶ ἡσύχαζεν ὡς τὸ πρότερον. Ἀλλὰ πάλιν ὁ μισόκαλος, βλέπων τὴν εἰρήνην αὐτοῦ, ἠβουλήθη νὰ τὸν βιάσῃ νὰ ὑπερηφανευθῇ, ἵνα ἀπολέσῃ τοὺς κόπους του. Ὅθεν νύκτα τινὰ μετασχηματισθεὶς εἰς Ἄγγελον φωτεινὸν ἦλθε πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει· «Ὄντως μακάριος εἶσαι, Ἀβράμιε, καὶ δὲν εἶναι ἄλλος εἰς τὰ θεῖα τέλειος εἰ μὴ μόνον σύ». Ὁ δὲ Ὅσιος γνωρίσας τὸν ἀπατεῶνα τοῦ λέγει· «Σιώπα, πονηρέ, ὁ Χριστὸς σὲ προστάσσει νὰ ἀναχωρήσῃς ἀπὸ ἐμὲ τὸ ταχύτερον, διότι ἐγὼ δὲν νομίζω ὃτι εἶμαι ἄλλο τίποτε, εἰ μὴ μόνον γῆ καὶ σποδὸς καὶ σκώληξ ἀνάξιος». Ταῦτα εἶπε καὶ τὸ μὲν φῶς ἠφανίσθη ὡσεὶ καπνός, ὁ δὲ ἐχθρὸς ἀνεχώρησε νενικημένος καὶ αἰσχυνόμενος.
Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἐπῆγε καὶ πάλιν νύκτα τινὰ ὁ ἐχθρὸς κρατῶν ἀξίνην εἰς τὰς χεῖρας καὶ ἐδείκνυεν ὅτι ἤθελε νὰ κόψῃ τὴν δοκόν, τὴν ὑποβαστάζουσαν τὴν στέγην τοῦ κελλίου καὶ νὰ ρίψη τὴν στέγην, ἐποίει δὲ πολὺν θόρυβον καὶ ταραχὴν μὲ ἄλλους δαίμονας κλονοῦντες τὸν οἶκον καὶ σείοντες αὐτόν.