Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΒΡΑΜΙΟΥ καὶ ΜΑΡΙΑΣ τῆς αὐτοῦ ἀνεψιᾶς.

Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε πρὸς αὐτούς· «Μὴ θαυμάζετε, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστήσατε τὸν Θεόν, ὅστις μὲ ἐξέβαλεν ἀπὸ τὴν βιοτικὴν μοχθηρίαν μὲ οἰκονομίαν σοφὴν καὶ ἄρρητον καὶ εὔχεσθε, ἐὰν εἶσθε συγγενεῖς καὶ φίλοι μου, νὰ μὲ ἐνδυναμώσῃ ἡ Χάρις του νὰ βαστάσω ἕως τέλους τὸν ζυγὸν αὐτοῦ τὸν γλυκὺν καὶ τὸ φορτίον τὸ ἐλαφρότατον». Ταῦτα εἰπὼν τοὺς ἀπεχαιρέτησε καὶ παρεκάλεσεν αὐτοὺς νὰ μὴ ἔρχωνται συχνάκις ἐκεῖ καὶ ταράσσωσι τὴν ἡσυχίαν του διὰ νὰ μὴ ἐμποδίζωσι τὴν προκοπὴν αὐτοῦ. Οἱ δὲ ἔστρεψαν εἰς τὸν οἶκόν των κατὰ μὲν τὸ ἔξωθεν σχῆμα κλαίοντες, κατὰ δὲ τὴν ψυχὴν εὐφραινόμενοι. Ὁ δὲ Ἀβράμιος ἔκτισε τὴν θύραν τοῦ κελλίου καὶ ἀφῆκε θυρίδα μόνον τινὰ τόσην, ὥστε νὰ χωρῇ ἄρτος καὶ μικρὸν ἀγγεῖον ὕδατος, τὰ ὁποῖα τοῦ ἔφερον ἐνίοτε. Ἔμεινε λοιπὸν ὁ καλὸς ἀριστεὺς κεκλεισμένος, ἀδιαλείπτως προσευχόμενος μὲ μεγάλην ἐγκράτειαν καὶ ταπείνωσιν καὶ τὰς λοιπὰς ἀρετάς, καὶ τόσον προέκοψεν εἰς τὴν φιλόσοφον ταύτην τῆς ἡσυχίας διαγωγήν, ὥστε εἰς ὀλίγους χρόνους διεδόθη ἡ φήμη του πανταχοῦ, καὶ ἤρχοντο πολλοὶ εἰς ἐπίσκεψιν αὐτοῦ χάριν εὐλογίας, πάντας δὲ ἐνουθέτει θαυμασίως καὶ ἔδιδεν εἰς ὅλους τὰς ἀποκρίσεις εἰς ὅσα τὸν ἠρώτων, καθὼς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὸν ἐφώτιζεν.

Ὅταν δὲ παρῆλθον ἔτη δέκα μετὰ τὴν ἀναχώρησιν, ἐτελεύτησαν οἱ γονεῖς του καὶ ἔμεινε κληρονόμος εἰς ὅλον τὸν πλοῦτόν των· ἀλλὰ οὐδόλως ἠθέλησε νὰ κρατήσῃ κἂν ἓν ἀργύριον, ἀλλὰ διώρισε φίλον τού τινα πιστὸν ἐπίτροπον, νὰ τὰ διαμοιράσῃ ὅλα εἰς πένητας. Τούτου γενομένου ἐλυτρώθη πάσης φροντίδος ὁ Ὅσιος καὶ ἦτο εἰς τὴν προσευχὴν ἀσχολούμενος, μὴ ἔχων μέριμνάν τινα σωματικήν, ἀλλὰ μόνον ποθῶν τὰ οὐράνια καὶ τόσον ἠγάπησε τὴν ἀκτημοσύνην, ὥστε δὲν εἶχεν ἄλλα ἱμάτια, εἰμὴ μόνον ἐπανωφόριόν τι καὶ ράσον τρίχινον, ὅπερ ἐφόρει, ψάθην νὰ κοιμᾶται καὶ ποτήριον μὲ τὸ ὁποῖον ἔπινε τὸ ὕδωρ μεμετρημένον. Ἀλλ’ ὅσον ἦτο ἀκτήμων καὶ ἄπορος ἀπὸ γήϊνα πράγματα, τοσοῦτον ἔθαλλε καὶ ἤνθει εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ ἦτο ἐστολισμένος ἀπὸ θεῖα χαρίσματα, ἐξαιρέτως δὲ ἦτο πλούσιος εἰς τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην καὶ τὴν ταπείνωσιν. Ἐνουθέτει δὲ πάντας πρὸς σωτηρίαν, λέγων λόγους τοσοῦτον ψυχωφελεῖς, ὥστε ἔθελγε τὰς καρδίας τῶν ἀκουόντων.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἐν ἄλλοις τὸ ὄνομα τῆς πολίχνης ταύτης γράφεται Βὲθ-Κιδυνὰ τῆς Μεσοποταμίας.