Ἀφ’ οὗ δὲ ἐξημέρωσεν, ἐπῆγαν τινὲς ἐξ ἐκείτων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου, ὄχι ἐξ εὐλαβείας, ἐπειδὴ ἦσαν ἄπιστοι, ἀλλὰ διὰ τὰ βλέπωσι τὴν ὡραιότητα αὐτῆς καὶ ἰδόντες ζῶντα τὸν Ἅγιον εἰς τὴν προσευχὴν ἐθυμώθησαν καὶ τὸν ἥρπασαν ὡς ἄγρια θηρία καὶ τὸν ἔδεσαν μὲ σχοινία, σύροντες εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως καὶ τὸν ἐκτύπων πάλιν μὲ λίθους καὶ ξύλα, ἕως ὅτου τὸν ἀφῆκαν ὡσεὶ νεκρόν, ἀγνοοῦντες οἱ μάταιοι ὁποίας ἀμοιβὰς ἔδιδον εἰς ἐκεῖνον, ὅστις διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν ἐκοπίαζεν. Ἔκειτο λοιπὸν πάλιν ἕως τὸ μέσον τῆς νυκτὸς ὁ Ὅσιος καὶ τότε ἐγειρόμενος ἔλεγεν· «Ἕως πότε, Κύριε, ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος; Ἕως πότε ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ’ ἐμοῦ; (Ψαλμ. ιβ’ 1-2). Ἕως τίνος τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου περιορᾷς ἀπολλύμενα;». Ταῦτα εἰπὼν καὶ ἄλλα παρόμοια μὲ πηγὰς δακρύων καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν Ναὸν οὕτω πεπληγωμένος καὶ προσηύχετο ὡς τὸ πρότερον. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐξημέρωσεν, ἀπελθόντες οἱ χριστομάχοι ἐκεῖνοι θῆρες εἰς τὸν Ναόν, τὸν ἔδειραν πάλιν χειρότερα καὶ δένοντες αὐτὸν ἀπὸ τοὺς πόδας, τὸν ἔσυραν μακρὰν καὶ τὸν ἔρριψαν καὶ πάλιν ὡς νεκρόν.
Οὕτω λοιπὸν μαστιγούμενος καὶ βασανιζόμενος ὁ Ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ ἔτη τρία δὲν ἠμέλησε, δεν ἐβαρυκάρδισε, δὲν ἐμίσησε τοὺς μαστιγοῦντας, δὲν εἶπε ποτὲ λόγον βαρὺν πρὸς αὐτοὺς ὀργιζόμενος, ἀλλὰ ἐνίκα τὸ μῖσος μὲ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν θυμὸν μὲ πρᾳότητα. Λοιδορούμενος ηὐλόγει, ἐνουθέτει, συνεβούλευε καὶ παρεκάλει νέους καὶ γέροντας, ὡς πατέρας, ὡς τέκνα καὶ ὡς ἀδελφούς, νὰ γνωρίσωσι τὸν ὄντως Θεὸν καὶ νὰ ἀρνηθῶσι τὰ βδελύγματα. Διὰ τοῦτο ἰδὼν ὁ Κύριος τὴν μεγάλην αὐτοῦ καρτερίαν καὶ τὴν ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην, ἐφώτισεν ἐκείνους τοὺς βαρβάρους νὰ γνωρίσωσι τὴν ἀλήθειαν· ὅθεν συναχθέντες εἰς τὴν ἀγορὰν ἡμέραν τινά, ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ταῦτα, θαυμάζοντες καὶ μετὰ μεγάλης ἐκπλήξεως ἀποροῦντες· «Βλέπετε πόσα κακὰ ἐποιήσαμεν πρὸς τὸν Ἀβράμιον καὶ μὲ πόσην γενναιότητα ὑπέμεινε τοσαύτας πληγάς, χωρὶς νὰ ὀργισθῇ καθ’ ἡμῶν ἢ κἂν νὰ ἐκφέρῃ λόγον βαρὺν πρὸς ἡμᾶς· μάλιστα καὶ μᾶς ἀγαπᾷ καὶ δεικνύει πρὸς ἡμᾶς τόσην φιλανθρωπίαν καὶ χρηστότητα. Ἀληθῶς, ἐὰν δὲν ἦτο Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ἀθάνατος, νὰ ἀποδίδῃ τὰς ἀμοιβὰς ἀξίας τῶν πόνων, δὲν θὰ εἶχεν αὐτὸς τόσην ὑπομονὴν νὰ τὸν δέρωμεν τρία ἔτη καὶ νὰ μὴ φεύγῃ· ἀλλὰ καὶ τοὺς θεούς μας ὅλους ἰδέτε πῶς μόνος του, χωρὶς κόπον τοὺς ἔρριψε καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἠδυνήθη νὰ τὸν βλάψῃ, νὰ ἐκδικήσῃ τὴν ὕβριν, τὴν ὁποίαν ἐποίησε εἰς αὐτούς. Ἂς προσπέσωμεν λοιπὸν εἰς αὐτὸν τὸν ἐνάρετον ἄνθρωπον καὶ ἂς πιστεύσωμεν εἰς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον κηρύττει».