Ὁ δὲ Ἀβράμιος πάλιν ἀπεκρίνατο ὡς τὸ πρότερον, ὃτι δὲν ἦτο ἄξιος. Τότε ὁ Ἀρχιερεὺς ἠτένισεν εἰς αὐτὸν μὲ βλέμμα ὀξύτερον καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ὅλον τὸν κόσμον ἐμίσησας καὶ τὰς σαρκικὰς ἡδονὰς κατεπάτησας, φυλάττων τοσαύτην ἐγκράτειαν, τὴν δὲ ταπείνωσιν καὶ ὑπακοὴν δὲν ἔχεις, ἥτις εἷναι πασῶν τῶν ἀρετῶν τὸ κεφάλαιον;». Ταῦτα ἀκούσας ἔκλαυσε πικρῶς ὁ Ἀβράμιος λέγων· «Ἂς γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μου, διὰ τὴν ὑπακοήν, ἂν καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ πράξω, Δέσποτα, καθὼς μὲ προστάζεις». Ἐξέβαλε λοιπὸν αὐτὸν ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸ κελλίον καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸν ἐχειροτόνησε κατὰ τάξιν Διάκονον καὶ ἔπειτα Ἱερέα καὶ τὸν ἔστειλεν εἰς τὸ ρηθὲν χωρίον.
Ἀπῆλθε λοιπὸν, ὁ Ἅγιος μετὰ δακρύων δεόμενος καὶ ἐπικαλούμενος τὴν ἄνωθεν βοήθειαν καὶ συμμαχίαν λέγων ταῦτα· «Δέσποτα φιλάνθρωπε ὁ Θεός, ὁ μόνος ἀγαθὸς καὶ ἐλεήμων, ὅστις ἐδημιούργησας τὸν ἄνθρωπον διὰ τὴν πολλὴν εὐσπλαγχνίαν σου, μὴ παρίδῃς τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν σου νὰ ἀπολεσθῇ, ἀλλὰ λύτρωσαι αὐτὸ τῆς τυραννίδος τοῦ δαίμονος καὶ φώτισον αὐτοὺς καὶ ὁδήγησον εἰς τὴν ἀληθῆ σου ἐπίγνωσιν». Ταῦτα εὐχόμενος προσέταξε καὶ ἐπώλησαν ὅ,τι εἶχεν ἀπομείνει ἀπὸ τὴν πατρικήν του περιουσίαν καὶ τοῦ ἔφερον τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα ἐδαπάνησε καὶ ἔκτισεν Ἐκκλησίαν ὡραιοτάτην, τὴν ἐστόλισαν δὲ ἔσωθεν μὲ χρυσίον καὶ εἰκονογραφίας ἐπιμελῶς και ἐλειτούργει εἰς αὐτήν. Ἦτο δὲ ἡ Ἐκκλησία αὕτη πλησίον εἰς τὸ χωρίον τῶν ρηθέντων εἰδωλολατρῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ἐποίησε πολλὰς δεήσεις πρὸς Κύριον, νὰ τοὺς φωτίσῃ, νὰ γνωρίσωσι τὴν ἀλήθειαν. Ἔπειτα ἐνδυναμωθεὶς τὴν καρδίαν καὶ ζήλῳ θείῳ κινούμενος ἀπῆλθεν εἰς τὸν ναὸν αὐτῶν καὶ ἔρριψεν εἰς τὴν γῆν ὅλα τὰ εἴδωλα αὐτῶν καὶ συνέτριψεν αὐτά. Ταῦτα μαθόντες οἱ εἰδωλολάτραι ἔδραμον ὠμότατα πάντες μὲ ξύλα καὶ λίθους κατ’ αὐτοῦ καὶ τόσον σκληρῶς τὸν ἐμαστίγωσαν, ὥστε τὸν ἀφῆκαν ὡσεὶ νεκρὸν ἀκίνητον, νομίζοντες ὅτι ἀπέθανεν.
Ἔκειτο λοιπὸν οὕτως ὁ Ἅγιος ἕως τὸ μεσονύκτιον καὶ τότε ἠγέρθη μετὰ βίας καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ ὠδύρετο καὶ ἐκτύπα τὸ μέτωπον εἰς τὴν γῆν, δεόμενος διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν.