ΑΒΡΑΜΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἀνέθαλεν εἰς τὴν Ἔδεσσαν τῆς Μεσοποταμίας ἐν ἔτει σϟϛ’ (296) ἐκ ρίζης εὐγενοῦς καὶ περιφανοῦς, διότι οἱ γονεῖς του ἦταν λαμπροὶ τὸν βίον, πλούσιοί τε καὶ ἔνδοξοι, ἦτο δὲ ὁ εὐλογημένος οὗτος νέος ἐξ ἀρχῆς ταπεινὸς καὶ ἐνάρετος. Ὅθεν οἱ γονεῖς του, βλέποντες τὴν ἔνθεον πολιτείαν καὶ τὰ θαυμάσια ἤθη αὐτοῦ, τὸν ἐνύμφευσαν ἀκουσίως του, φοβούμενοι, μήπως ἀπὸ τὴν μεγάλην του εὐλάβειαν γίνῃ Μοναχός. Τοῦτο δὲ ἐφοβοῦντο, διότι δὲν εἶχον ἄλλο τέκνον καὶ ἐπόθουν νὰ ἴδωσιν ἀπὸ αὐτὸν κληρονομίαν. Ὁ δὲ Ἀβράμιος δὲν εἶχεν οὐδόλως τὸν λογισμόν του εἰς τὰ τοῦ γάμου, πλὴν ἵνα μὴ φανῇ παρήκοος εἰς τοὺς γονεῖς του δὲν ἠναντιώθη εἰς αὐτούς, ἀλλ’ ἦτο σκυθρωπός, συλλογιζόμενος περὶ τῶν μελλόντων καὶ οὐδόλως ἐπρόσεχεν εἰς τὰ παίγνια τοῦ γάμου καὶ τὰ μουσικὰ ὄργανα, τὰ ὁποῖα ἐποίουν οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι του πανηγυρίζοντες ἡμέρας ἕξ.
Τὴν δὲ ἑβδόμην ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔμελλον νὰ καταπαύσωσι τοὺς κρότους καὶ τὰ παίγνια καὶ ἦσαν ἀσχολούμενοι ἅπαντες εἰς τὴν τράπεζαν διὰ νὰ φιλεύσωσι τοὺς προσκεκλημένους, ὁ δὲ Ἀβράμιος ἐκάθητο μὲ τὴν νύμφην λαμπρῶς εἰς τὸ δωμάτιον, ὁ κρυπτὸς τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἐραστής, ὁ νοητὸς νυμφαγωγὸς τῶν ψυχῶν καὶ Νυμφίος Χριστὸς ἀπέστειλεν ἀκτῖνα γλυκυτάτην εἰς τὴν παστάδα τοῦ Ἀβραμίου, καὶ ἐφώτισε τὰς ὄψεις καὶ τὴν καρδίαν αὐτοῦ μὲ τρόπον ἀπόρρητον, διὰ νὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ εἰς τὸν οὐράνιον ἔρωτα καὶ νὰ καταφρονήσῃ τὰ γήϊνα, καθὼς καὶ ἐγένετο. Ὅθεν ὡς εἶδεν ὁ νέος τὴν γλυκεῖαν ἀκτῖνα τῆς ἄνω λαμπρότητος, ἐνεπλήσθη εἰς τὴν καρδίαν ἀρρήτου φαιδρότητος καὶ δὲν ἤθελε νὰ γευθῇ οὐδόλως τροφῆς τινος ἢ ποτοῦ, ἀλλ᾽ ἐφαντάζετο ἐκεῖνο τὸ θεῖον φῶς καὶ κατεφλέγετο ἡ ψυχή του εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Πλάσαντος. Ἀφοῦ δὲ ἀνεχώρησαν οἱ προσκεκλημένοι ἕκαστος εἰς τὴν οἰκίαν του, ἐξῆλθε κρυφίως ὁ Ἀβράμιος ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ περιπατήσας τρία στάδια, εὗρε κελλίον εἰς τόπον πολλὰ ἥσυχον, ἔνθα πεφωτισμένος ὑπὸ Θεοῦ ἔμεινε προσευχόμενος. Οἱ δὲ γονεῖς του ὠδύροντο διὰ τὴν αὐτοῦ ἀναχώρησιν καὶ ἐζήτουν αὐτὸν εἰς πάντα τόπον, ἐρευνῶντες ἐπιμελῶς εἰς κελλία καὶ Μοναστήρια.
Τὴν ἑβδόμην, πάλιν ἀπὸ τῆς ἀναχωρήσεώς του ἡμέραν εὗρον οἱ συγγενεῖς του τὸν Ἅγιον εἰς τὸ ρηθὲν κελλίον καὶ ἐθαύμαζον πῶς ἔκαμε μόνος τόσας ἡμέρας χωρὶς βρῶσιν καὶ πόσιν ἢ ἄλλα ἐνδύματα πλὴν ἐκείνων τὰ ὁποῖα ἐφόρει καὶ μάλιστα διότι ἦτο ἀκόμη πολὺ νέος καὶ τρυφερὸς εἰς τὴν σάρκα.