ὅθεν παρακαλοῦμεν Σε, ποίησον τὴν ἐκδίκησιν τοῦ αἵματος ἡμῶν καὶ περιποιήθητι τὰ τέκνα ἡμῶν, ἐνδυνάμωσον τὴν πόλιν σου ταύτην, ἥτις καυχᾶται εἰς τὸ τίμιον αἷμά σου καὶ εἰς τὸν Σταυρὸν καὶ τὸ Πάθος σου· βλέπεις ὅτι οἱ ἐχθροὶ περιεκύκλωσαν αὐτήν, ἀφῄρεσαν τὸν στολισμόν της, τὸ ἁγιαστήριόν σου ἐμόλυναν καὶ τὸν ἅγιον Ναόν σου κατέκαυσαν. Σὲ παρακαλοῦμεν, Κύριε, εὐδόκησον νὰ ὑψωθῇ καὶ πάλιν οὗτος καὶ δὸς τὰ σκῆπτρα εἰς τοὺς Χριστιανοὺς βασιλεῖς, τοὺς ὁποίους εἰς τὸ ὄνομά σου μεγάλυνον, εἰς ὅσους δὲ τιμήσωσι τὸ Μαρτύριον ἡμῶν καὶ ἑορτάσωσι πανηγυρικῶς τὴν μνήμην αὐτοῦ χάρισον εἰς αὐτοὺς ζωὴν ἀπρόσκοπτον, αὐτάρκειαν τῶν ἀναγκαίων πραγμάτων καὶ ἁμαρτημάτων συγχώρησιν· πρόσδεξαι δὲ ἡμᾶς τοὺς Σὲ ἀγαπήσαντας εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν σου καὶ μετὰ τῶν δούλων σου συναρίθμησον».
Ταῦτα προσευχηθέντες οἱ Ἅγιοι ἐποίησαν τὸν τελευταῖον ἀσπασμὸν καὶ ἐφίλησεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἀγαλλιώμενοι· ἔπειτα πρῶτος ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁ μακάριος Ἀρέθας, βασταζόμενος ἀπὸ ἄλλους, ἀποκεφαλίζεται, διότι δὲν ἠδύνατο ἀπὸ τὸ γῆρας νὰ περιπατήσῃ. Οἱ δὲ ἐπίλοιποι ἔλαβον εὐθὺς ὡς μύρον πολύτιμον τὸ ἅγιον αἷμά του καὶ χρισθέντες δι’ αὐτοῦ ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ αὐτοὶ ἅπαντες.
Γυνὴ δέ τις εἶχε παιδίον ἀρσενικόν, ὅπερ ἦτο πέντε ἐτῶν, καὶ ὡς εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος ἄνθρωπος ἵστατο ἐκεῖ πλησίον καὶ τρέχει εἰς τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα καὶ ἀλείφεται αὐτὴ καὶ τὸ τέκνον της ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Μάρτυρος· εἶτα κατενύγη τὴν ψυχὴν ἀπὸ θεῖον ἔρωτα καὶ κατηρᾶτο μεγαλοφώνως τὸν τύραννον· οἱ δὲ στρατιῶται, τὴν ὕβριν ἀκούσαντες, ἥρπασαν αὐτὴν καὶ τὴν ἐπῆγαν εἰς τὸν βασιλέα, λέγοντες ὅσα κατ’ αὐτοῦ ἐλάλησεν, ὅστις χωρὶς νὰ ἐξετάσῃ τελείως ἔδωκεν ἀπόφασιν νὰ τὴν καύσωσιν· ἀνάψαντες λοιπὸν τὴν πυρὰν οἱ δήμιοι ἔδεσαν τὴν Ἁγίαν χαίρουσαν. Τὸ δὲ παιδίον ἐθλίβετο, ὡς τὸ μικρὸν πωλάριον, ὅπερ δὲν ὑποφέρει νὰ ἀποχωρισθῇ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ στρέφον ἔνθεν κἀκεῖθεν τοὺς ὀφθαλμούς, ἐφώναζε τὴν μητέρα πολλάκις ἐπικαλούμενον· ἔπειτα ἰδὸν τὸν τύραννον πίπτει εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ, κλαῖον καὶ δεόμενον διὰ τὴν μητέρα του ὡς ἠδύνατο. Ὁ δὲ βασιλεὺς τὸ ὠρέχθη, ἐπειδὴ ἦτο εὔμορφον εἰς τὴν ὄψιν καὶ χαριέστατον, διότι, καἴτοι ἀκόμη δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ καθαρῶς, ἐν τούτοις ἡ λαλιά του ἦτο γλυκυτάτη· ὅθεν λαβὼν αὐτὸ τὸ ἐκάθισεν εἰς τὰ γόνατά του καὶ τοῦ λέγει· «Ποῖον ἀγαπᾷς ἀπὸ ὅλα τὰ πράγματα καλλίτερα;».