Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΡΕΘΑ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

ἐνίκησε λοιπὸν ἡ φιλαργυρία τὴν μισανθρωπίαν αὐτοῦ καὶ ὠμότητα, καὶ λαβὼν αἰχμαλώτους ὅλους τοὺς νέους καὶ τὰ κοράσια (οἵτινες ἦσαν πολλαὶ μυριάδες) ἀπῆλθεν εἰς τὰ βασίλεια αὐτοῦ, ἀφοῦ ἐκυρίευσε τοιαύτην πόλιν περίφημον, τὴν ὁποίαν ὁ Δεσπότης Χριστὸς μὲ τὸ τίμιον αἷμα αὐτοῦ ἐξηγόρασε καὶ ἥτις ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν τοσοῦτον πλῆθος Μαρτύρων, τὰς νίκας αὐτῶν καὶ τοὺς ἀγῶνας εἰς τὴν οἰκουμένην ἀνακηρύξασα. Καθ’ ὃν δὲ χρόνον ἐπέστρεφεν οὗτος εἰς τὸν τόπον του, ἐφαίνετο πῦρ εἰς τὸν ἀέρα ἡμέρας πολλάς, τόσον ὥστε ὄχι μόνον αὐτός, ἀλλὰ καὶ ὅλον τὸ στράτευμα ἔτρεμον· ἔπειτα ἔβρεξε καὶ ἕως εἰς τὴν γῆν πῦρ ὡς φλόγα, διὰ νὰ φοβηθῶσι καὶ νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν εὐσέβειαν, ἀλλὰ πάλιν δὲν ἐσωφρονίσθη ὁ ἀλιτήριος, ἀλλὰ μᾶλλον ἐμίσει τοὺς πιστούς. Ὅθεν στέλλει ἀνθρώπους πρὸς τὸν βασιλέα τῶν Περσῶν, συμβουλεύων αὐτὸν νὰ πράξῃ καὶ ἐκεῖνος τὰ ὅμοια. Νὰ φονεύσῃ δηλαδὴ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ἐὰν ἐπόθει νὰ ἔχῃ βοηθὸν τὸν ἥλιον καὶ τὸν μέγαν Θεὸν τῶν Ἰουδαίων, τὰ αὐτὰ ἔγραψε καὶ πρὸς τὸν ἀρχηγὸν τῶν Σαρακηνῶν Ἀλαμούνδαρον, ὑποσχόμενος νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν καὶ ἀργύρια, ἐὰν κινήσῃ καὶ αὐτὸς διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, οἵτινες εὑρίσκονται εἰς τοὺς τόπους του. Τοσοῦτον ἐμίσει τοὺς εὐσεβεῖς ὁ ἀσεβὴς καὶ μισόχριστος· ὁ δὲ Χριστός, ὁ ὑπ’ αὐτοῦ ἀδίκως καὶ παραλόγως μισούμενος, ἐποίησε κατὰ τοῦ ἀδίκου δικαίαν ἐκδίκησιν καὶ ἀκούσατε.

Ὁ εὐσεβὴς βασιλεὺς τῶν Χριστιανῶν Ἰουστῖνος ἔμαθε τὰ δεινὰ τὰ ὁποῖα διέπραξεν εἰς Νεγρὰν ὁ Ἰουδαῖος καὶ γράφει πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Ἀστέριον, νὰ παρακινήσῃ τὸν βασιλέα τῶν Αἰθιόπων νὰ κινήσῃ κατὰ τῶν Ὁμηριτῶν, ἤτοι τῶν Ἑβραίων, πόλεμον, ἔγραψε δὲ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἰουστῖνος πρὸς τὸν αὐτὸν βασιλέα τῶν Αἰθιόπων Ἐλεσβαάν, νὰ καταβάλῃ ὅλην του τὴν δύναμιν διὰ νὰ ἐξολοθρεύσῃ τὸν Ἑβραῖον πρὶν ἐκεῖνος ὑπάγῃ κατ’ αὐτοῦ καὶ πράξῃ καὶ ἐκεῖ ὅσα κακὰ εἰς τὴν Νεγρὰν ἐτέλεσεν· τὰ ὅμοια ἔγραψε καὶ πρὸς τὸν Ἀλαμούνδαρον καὶ τὸν ἠπείλησεν ὁ Ἰουστῖνος, ἐὰν δὲν πολεμήσῃ τὸν Ἑβραῖον, θὰ κινήσῃ αὐτὸς κατ’ ἐκείνου πόλεμον· ὁ Πατριάρχης λοιπὸν τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅταν εἶδε τὰ βασιλικὰ γράμματα, ἐσύναξεν ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τῆς Νιτρίας καὶ τοὺς ἄλλους Ἐρημίτας, καὶ ποιήσαντες ἀγρυπνίαν ὁλονύκτιον, ἐδέοντο εἰς τὸν φιλάνθρωπον Κύριον νὰ ἐξολοθρεύσῃ τὸν τύραννον.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ τοὺς ἱστορικοὺς, Νεγρὰ ὠνομάζετο ἡ πόλις Ναντσρὰν τῆς βορείου Ὑεμένης, ὅπερ καὶ πιθανώτερον, διότι τοῦτο συμβιβάζεται περισσότερον μὲ τὰ ἐξιστορούμενα γεγονότα.

[2] Ἀξώμη (Axum, Αὔξουμις, Αὐξούμη καὶ Αὔξουσα), πόλις τῆς Αἰθιοπίας, ἀρχαία πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου αὐτῆς.

[3] Ὁμηρῖτις ἐκαλεῖτο τότε ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ἡ χώρα ἡ καλουμένη σήμερον Ὑεμένη, κατὰ δὲ τὴν ἀρχαιότητα Σαβᾶ, κατελάμβανε δὲ αὕτη τὸ νοτιοδυτικὸν τμῆμα τῆς Εὐδαίμονος Ἀραβίας. Κατά τινας ἱστορικούς, τῆς χώρας ταύτης ἦτο βασίλισσα ἡ θρυλικὴ βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ, τῆς ὁποίας τὴν πρὸς τὸν Σολομῶντα ἐπίσκεψιν περιγράφει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη (Γʹ Βασιλ. ιʹ 1-13 καὶ Βʹ Παραλ. θʹ 1-12). Κατ’ ἄλλους πάλιν βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ ἦτο ἡ βασίλισσα τῆς Αἰθιοπίας, ἔχουσα τὴν ἕδραν της εἰς τὴν παλαιὰν πρωτεύουσαν τῆς Αἰθιοπίας Ἀξώμην. Κατὰ τοὺς Αἰθίοπας ἡ βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ ἀπέκτησε τέκνον ἐκ τοῦ Σολομῶντος ὠνομασθὲν Μενελὶκ (υἱὸς τοῦ Σοφοῦ), ὅστις ἐβασίλευσε τῆς Αἰθιοπίας, εἰς αὐτὸν δὲ τὸν Μενελὶκ ἀναβιβάζουσιν ἔτι καὶ νῦν τὴν καταγωγὴν τοῦ βασιλικοῦ αὐτῶν οἴκου. Ἕτερος υἱός, κατ’ ἄλλους, τῆς βασιλίσσης τοῦ Σαβᾶ, πρεσβύτερος, ὁ Χιρὰμ ἢ Χιμὰρ ἢ Ἰμὰρ διεδέχθη τὴν μητέρα του εἰς τὸν θρόνον τοῦ Σαβᾶ, ἐξ αὐτοῦ δὲ οἱ κάτοικοι τῆς χώρας του ἀπεκλήθησαν Ἰμιαρῖται καὶ Ἑλληνιστὶ Ὁμηρῖται.

[4] Ἂς λάβωσι παράδειγμα ἀπὸ τὸ διήγημα τοῦτο αἱ σημεριναὶ μητέρες τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄς διδάσκωσι τὰ τέκνα των, ἔτι νήπια ὄντα, νὰ μένωσι στερεὰ εἰς τὴν πίστιν και εὐσέβειαν, καὶ νὰ ἀγαπῶσιν ὁλοψύχως τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ποιητὴν καὶ πλάστην των· καὶ ἂν τὸ καλέσῃ ὁ καιρὸς καὶ ἡ ἀνάγκη, νὰ προτιμῶσι τὸν θάνατον καὶ τὸ Μαρτύριον μᾶλλον ἢ νὰ ἀρνηθῶσι τὸ τοῦ Χριστοῦ γλυκύτατον ὄνομα.