Ναί, Χριστέ μου, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ ἀληθέστατε, ὅστις σὲ ἀρνηθῇ διὰ ζωὴν πρόσκαιρον, ἂς στερηθῇ τῆς αἰωνίου καὶ ἂς χάσῃ καὶ ταύτην ὁ δείλαιος καὶ ἂς ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ τὸν καταπίῃ ζῶντα· ὅστις δὲ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους μου ἀπαρνηθῇ τὸν οὐράνιον Βασιλέα καὶ ἀκολουθήσῃ αὐτὸν τὸν φθαρτὸν καὶ δυσσεβῆ ὡς ἀνόητος, ἂς στερηθῇ καὶ τῶν προσκαίρων πραγμάτων καὶ ἂς κατακριθῇ εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν».
Τὸ δὲ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἀκούοντες ταῦτα ἐφώναξαν ὅλοι μὲ θερμότατα δάκρυα λέγοντες· «Ἔχε θάρρος, τίμιε Πάτερ, οὐδεὶς εἶναι μεταξὺ ἡμῶν, ὅστις θὰ χωρισθῇ τῆς χορείας ἡμῶν, ἀλλὰ πάντες εἴμεθα πρόθυμοι νὰ δεχθῶμεν τὸ μακάριον τέλος μετὰ σοῦ». Τότε πάλιν λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος· «Ἐγὼ νὰ σᾶς προλάβω ἅπαντας, νὰ γίνω ὁδηγός σας ἀπλανὴς καὶ σωτήριος, διότι καθὼς εἰς ὅλα τὰ πρόσκαιρα μοῦ δίδετε τὰ πρωτεῖα, οὕτω καὶ τώρα· μάλιστα δέομαι ὑμῶν νὰ μὲ συγχωρήσητε διὰ νὰ ὑπάγω πρῶτος πρὸς τὸν Δεσπότην μου. Ἔτι δὲ καὶ ταύτην τὴν ὑστερινήν μου σᾶς λέγω διάταξιν· ὅποιος ἀπὸ τοὺς υἱούς μου ἢ ἀπὸ τοὺς ἄλλους μου συγγενεῖς ἀπομείνῃ ζῶν, νὰ κληρονομῶσι τὰ πράγματά μου, μόνον ἐὰν φυλάξωσι τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν τοῦ Χριστοῦ· ἀφιερῶ δὲ τρία πατρικά μου κτήματα ἀποτελούμενα ἀπὸ κήπους ὡραιοτάτους εἰς τὴν Καθολικὴν Ἐκκλησίαν (Μητρόπολιν), τὴν ὁποίαν μέλλουσιν ἐντὸς ὀλίγου νὰ οἰκοδομήσωσιν εἰς τὴν πόλιν μας». Ταῦτα εἰπὼν ηὐλόγησε τὸν λαὸν καὶ ἐδόξασὲ τὸν Κύριον· εἶτα λέγει πρὸς τὸν τύραννον· «Ἐπαινῶ τὴν μακροθυμίαν σου, ὦ βασιλεῦ, διότι μὲ ὑπέμεινας, καθὼς οἱ νόμοι ὁρίζουσι, καὶ δὲν διέκοψες τὸν λόγον μου ἐπειδὴ δὲ ἐγνώρισας τὸν σκοπὸν ἡμῶν, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀφήσωμεν τὴν πίστιν μας, μὴ ἀπολέσῃς τὸν καιρὸν ματαίως, ἀλλὰ ποίησον ἐκεῖνο, ὅπερ μέλλει νὰ γίνῃ ὕστερον ἀπὸ ὅλα». Γνωρίσας λοιπὸν ὁ βασιλεύς, ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν εὐσέβειαν, διότι εἶχον γνώμην ἀμετάθετον, προσέταξε νὰ τοὺς ὑπάγωσιν εἰς ποταμόν τινα Ὠδίαν καλούμενον καὶ ἐκεῖ νὰ τοὺς ἀποκεφαλίσωσιν ἅπαντας, καὶ φθάσαντες εἰς τὸν τόπον, ἐποίησαν χαίροντες καὶ ἀγαλλιώμενοι τὴν προσευχὴν ταύτην:
«Κύριε, Κύριε, ἡ ἐλπὶς τῆς σωτηρίας ἡμῶν, ὁ σκεπάσας ἡμᾶς τὴν ἡμέραν τοῦ πολέμου, ὁδήγησόν μας εἰς ὁδὸν αἰώνιον, διότι διὰ τὴν ἀγάπην σου ἀφήκαμεν ὅλα τὰ πρόσκαιρα: πλοῦτον, δόξαν, πατρίδα, συγγένειαν καὶ τὰ ἐπίλοιπα ἅπαντα, ἔτι δὲ καὶ τὴν ζωὴν αὐτὴν διὰ Σὲ παραιτούμεθα, καὶ ὡς πρόβατα σφαγῆς ἐλογίσθημεν·