Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμῃ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΡΕΘΑ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

Ἐγὼ διὰ τὸν Δεσπότην Χριστὸν ἐφύλαξα σωφροσύνην καὶ δὲν ὑπανδρεύθην δεύτερον, διεμοίρασα εἰς πτωχοὺς τὸν ἄμετρον πλοῦτόν μου καὶ μοῦ ἦλθον πολλαὶ θλῖψεις καὶ συμφοραί, ἀλλὰ τὰς ὑπέμεινα εὐχαρίστως καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ πάθω ἐπώδυνον θάνατον διὰ τὸν Δεσπότην μου, μεθ’ οὗ ἐνύμφευσα καὶ ταύτας τὰς θυγατέρας μου· λοιπὸν μὴ λυπῆσθε δι’ ἐμέ, ἀλλὰ χαίρετε εἰς τὴν χαράν μου καὶ μιμηθῆτέ με, ἐὰν ποθῆτε τὴν σωτηρίαν σας, φυλάττεσθε δὲ ὅσαι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε διὰ νὰ μὴ σᾶς πλανήσῃ ὁ δείλαιος καὶ σᾶς κλέψῃ τὸν θησαυρὸν τῆς πίστεως. Ὅσαι δὲ εἶσθε Ἰουδαίων ἢ Ἑλλήνων γυναῖκες, ἀφήσατε τὴν σκιὰν τοῦ νόμου καὶ τοὺς μύθους τῶν εἰδώλων, γνωρίσατε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἀναγεννήθητε μὲ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ἵνα εὕρητε ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ μὴ ἀπολέσητε τὰς ψυχάς σας εἰς τὴν ἀσέβειαν».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἔλεγεν ἡ Μάρτυς διδάσκουσα τὰς γυναῖκας, τὰ ὁποῖα ἀνήγγειλαν οἱ περιεστῶτες Ἰουδαῖοι πρὸς τὸν βασιλέα, οὗτος δὲ προσέταξε νὰ τὴν φέρωσιν ἐκεῖ καὶ τῆς λέγει· «Ἐγὼ ἔδειξα εἰς σὲ φιλανθρωπίαν, διὰ νὰ λυπηθῇς τὰς θυγατέρας σου καὶ τὰς ἄλλας γυναῖκας, αἵτινες σὲ ἔκλαιον καὶ νὰ ποιήσῃς τὸν λόγον μου». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἐὰν σοῦ ἀκούσω, ὦ βασιλεῦ, τίς θὰ μὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον;». Οὕτως εἶπε καὶ στραφεῖσα πρὸς τὸν οὐρανὸν λέγει ταῦτα· «Μὴ γένοιτο, Βασιλεῦ ἀθάνατε, νὰ ἀπαρνηθῶ Σὲ τὸν μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑπακούσω εἰς αὐτόν, ὅστις σὲ κατεφρόνησε». Ταύτην τὴν παρρησίαν τῆς Μάρτυρος δὲν ὑπέμεινεν ὁ μιαρὸς τύραννος, ἀλλ’ ἀπεκάλυψε τὸ κάλυμμα τῆς πραότητος καὶ λέγει πρὸς αὐτὴν μὲ νεῦμα ἄγριον· «Ἐγὼ θὰ καταξεσχίσω τώρα τὰς σάρκας σου καὶ θὰ χύσω τὰ μιαρὰ σπλάγχνα σου καὶ ὅ,τι μείνῃ ἀπὸ τὸ σῶμά σου θὰ τὸ δώσω εἰς τοὺς κύνας νὰ τὸ φάγωσιν, ἀναίσχυντον γύναιον, νὰ ἴδω ἂν ἔλθῃ ὁ Ναζωραῖος νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας μου». Ταύτην τὴν ὕβριν τοῦ μιαροῦ δὲν ὑπέμεινεν ἡ πρώτη τῶν θυγατέρων τῆς Μάρτυρος, ἥτις ἦτο ἐτῶν δώδεκα· ὅθεν πληροῖ τὸ στόμα της σιέλου καὶ πτύει εἰς τοῦ τυράννου τὸ πρόσωπον· οἱ δὲ παρεστῶτες Ἰουδαῖοι, διὰ νὰ χαρισθῶσιν εἰς τὸν ἀσεβῆ, ἐθανάτωσαν αὐτὴν καὶ τὴν ἀδελφήν της διὰ τῆς σπάθης καὶ ἐμπλήσαντες τὰς χεῖρας ἀπὸ τὸ αἷμά των, τὸ ἔφεραν εἰς τὴν μητέρα αὐτῶν, καθὼς προσέταξεν ὁ τύραννος.


Ὑποσημειώσεις

[1] Κατὰ τοὺς ἱστορικοὺς, Νεγρὰ ὠνομάζετο ἡ πόλις Ναντσρὰν τῆς βορείου Ὑεμένης, ὅπερ καὶ πιθανώτερον, διότι τοῦτο συμβιβάζεται περισσότερον μὲ τὰ ἐξιστορούμενα γεγονότα.

[2] Ἀξώμη (Axum, Αὔξουμις, Αὐξούμη καὶ Αὔξουσα), πόλις τῆς Αἰθιοπίας, ἀρχαία πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου αὐτῆς.

[3] Ὁμηρῖτις ἐκαλεῖτο τότε ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ἡ χώρα ἡ καλουμένη σήμερον Ὑεμένη, κατὰ δὲ τὴν ἀρχαιότητα Σαβᾶ, κατελάμβανε δὲ αὕτη τὸ νοτιοδυτικὸν τμῆμα τῆς Εὐδαίμονος Ἀραβίας. Κατά τινας ἱστορικούς, τῆς χώρας ταύτης ἦτο βασίλισσα ἡ θρυλικὴ βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ, τῆς ὁποίας τὴν πρὸς τὸν Σολομῶντα ἐπίσκεψιν περιγράφει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη (Γʹ Βασιλ. ιʹ 1-13 καὶ Βʹ Παραλ. θʹ 1-12). Κατ’ ἄλλους πάλιν βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ ἦτο ἡ βασίλισσα τῆς Αἰθιοπίας, ἔχουσα τὴν ἕδραν της εἰς τὴν παλαιὰν πρωτεύουσαν τῆς Αἰθιοπίας Ἀξώμην. Κατὰ τοὺς Αἰθίοπας ἡ βασίλισσα τοῦ Σαβᾶ ἀπέκτησε τέκνον ἐκ τοῦ Σολομῶντος ὠνομασθὲν Μενελὶκ (υἱὸς τοῦ Σοφοῦ), ὅστις ἐβασίλευσε τῆς Αἰθιοπίας, εἰς αὐτὸν δὲ τὸν Μενελὶκ ἀναβιβάζουσιν ἔτι καὶ νῦν τὴν καταγωγὴν τοῦ βασιλικοῦ αὐτῶν οἴκου. Ἕτερος υἱός, κατ’ ἄλλους, τῆς βασιλίσσης τοῦ Σαβᾶ, πρεσβύτερος, ὁ Χιρὰμ ἢ Χιμὰρ ἢ Ἰμὰρ διεδέχθη τὴν μητέρα του εἰς τὸν θρόνον τοῦ Σαβᾶ, ἐξ αὐτοῦ δὲ οἱ κάτοικοι τῆς χώρας του ἀπεκλήθησαν Ἰμιαρῖται καὶ Ἑλληνιστὶ Ὁμηρῖται.

[4] Ἂς λάβωσι παράδειγμα ἀπὸ τὸ διήγημα τοῦτο αἱ σημεριναὶ μητέρες τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄς διδάσκωσι τὰ τέκνα των, ἔτι νήπια ὄντα, νὰ μένωσι στερεὰ εἰς τὴν πίστιν και εὐσέβειαν, καὶ νὰ ἀγαπῶσιν ὁλοψύχως τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ποιητὴν καὶ πλάστην των· καὶ ἂν τὸ καλέσῃ ὁ καιρὸς καὶ ἡ ἀνάγκη, νὰ προτιμῶσι τὸν θάνατον καὶ τὸ Μαρτύριον μᾶλλον ἢ νὰ ἀρνηθῶσι τὸ τοῦ Χριστοῦ γλυκύτατον ὄνομα.