Ὁ δὲ Ἰουλιανὸς ἐπῆγεν εἰς τὴν Δάφνην διὰ νὰ προσφέρῃ θυσίαν πρὸς τὸν ἠγαπημένον αὐτοῦ Ἀπόλλωνα· αὐτὴ δε ἡ Δάφνη ἦτο προάστιον ἀπὸ τὰ ὑψηλότερα τῆς Ἀντιοχείας, τόπος ὡραιότατος, μὲ βρύσεις καὶ δένδρα πολλὰ καὶ διάφορα, μάλιστα δὲ κυπαρίσσια μεγάλα καὶ θαυμάσια. Εἶχεν ἐπίσης οἰκοδομὰς καὶ λουτρὰ λαμπρὰ καὶ πλούσια, καὶ ἄλλα ὡραῖα οἰκοδήματα. Εἰς τοῦτον τὸν περικαλλῆ τόπον εἶναι ναοὶ καὶ εἴδωλα τῶν δαιμόνων, καὶ ἐξόχως τοῦ Ἀπόλλωνος, τὸν ὁποῖον ἐξ ἀρχῆς ἐτίμων καὶ ἐσέβοντο περισσότερον καὶ διὰ τοῦτο εἶχον καὶ τὸ ἄγαλμά του κατεσκευασμένον μὲ τέχνην λεπτὴν καὶ ἐξαίρετον καὶ περιπεπλεγμένον μὲ δάφνην χρυσῆν, εἶχε δὲ τοσοῦτον κάλλος ὥστε πάντες ἐθαύμαζον. Ὠνόμαζον δὲ τὸ ἄγαλμα αὐτὸ Δαφναῖον Ἀπόλλωνα, ἐπειδή, ὡς εἴπομεν, ὁ τόπος ἐκεῖνος ὠνομάζετο Δάφνη [2]. Οὕτω δὲ ἐκαλεῖτο ὁ τόπος ἐπειδή, καθὼς ἐμυθολόγουν οἱ Ἕλληνες, συνέβη ἐκεῖ τὸ πάθος τῆς παρθένου Δάφνης. Ἐκράτει δὲ ὁ Ἀπόλλων τὴν μουσικὴν κιθάραν εἰς χεῖράς του, εἰς δὲ τὴν κεφαλὴν ἔφερε στέφανον ἐκ δάφνης ἠνθισμένης, ἥτις ὁμοῦ μὲ τοὺς πλοκάμους τῆς κεφαλῆς του ἦσαν κατεσκευασμένα ἐκ χρυσίου καὶ ἐξήστραπτον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ὁρώντων. Εἰς τὸν τόπον πάλιν τῶν ὀφθαλμῶν του εἶχον δύο μεγάλους καὶ πολυτίμους λίθους ὑακίνθου. Τούτων λοιπὸν τῶν πλουσίων στολισμῶν ἡ φαινομένη ὡραιότης ἐδελέαζε τοὺς βλέποντας καὶ τοὺς παρεκίνει νὰ προσκυνῶσιν αὐτὸν περισσότερον ἀπὸ τὰ λοιπὰ ἀγάλματα, καθὼς ἔπαθε καὶ αὐτὸς ὁ Ἰουλιανός, ὅστις τὸν εἶχεν εἰς μεγάλην εὐλάβειαν καὶ ἐθυσίαζεν εἰς αὐτὸν χίλια ζῷα ἀπὸ παντὸς εἴδους διὰ νὰ τοῦ δίδῃ χρησμοὺς καὶ ἀπόκρισιν.
Ἐποίησε λοιπὸν καὶ τότε ὁ ἀνόητος βασιλεὺς τὴν συνήθη, ὡς καὶ ἄλλοτε, θυσίαν καὶ ἀνέμενε τὸν χρησμόν, ἀλλὰ οὐδένα λόγον εἶπεν εἰς αὐτὸν ὁ δαίμων· διὸ θαυμάζων διὰ τὴν σιωπήν του προσέταξε τοὺς ἱερεῖς νὰ ποιήσωσι δεήσεις καὶ ἀγρυπνίας εἰς τοὺς θεούς, διὰ νὰ μάθωσι τὴν αἰτίαν τοῦ πράγματος. Ἐκοπίασαν λοιπὸν πολὺ ἀγρυπνοῦτες καὶ προσευχόμενοι καὶ παρακαλοῦντες, τὸν Ἀπόλλωνα νὰ δώσῃ τοῦ βασιλέως ἀπόκρισιν· ἀλλὰ εἰς μάτην ἐκοπίαζον, διότι ἡ ἄνωθεν δύναμις ἐκώλυε τοὺς δαίμονας διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Μάρτυρος Ἀρτεμίου καὶ δὲν τοὺς ἐπέτρεπε νὰ ἀποκριθῶσιν· οὐχὶ δὲ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ πῦρ κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ ἐν βαθείᾳ νυκτὶ καὶ κατέκαιε τὸν ναὸν καὶ τὰ εἴδωλα. Ταῦτα βλέποντες οἱ εὑρεθέντες ἐκεῖσε ἐθαύμαζον, διότι τὸ πῦρ ἦτο φοβερὸν καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ σβέσωσιν αὐτὸ καὶ δὲν ἔκαιεν ἄλλο τίποτε,