Ἐκεῖ λοιπὸν ἐξορίσας ὁ τύραννος τοὺς Ἁγίους Εὐγένιον καὶ Μακάριον, ἐκέλευσε νὰ κόψωσι τὰς κεφαλάς των, καὶ οὕτω μετὰ τεσσαράκοντα ἡμέρας τῇ εἰκοστῇ Δεκεμβρίου ἐτελειώθησαν, καὶ ἔγινε θαῦμα ἄξιον μνείας εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον τοὺς ἐθανάτωσαν, διότι οὗτος ἦτο πρότερον ἄνυδρος, καὶ τὴν ὥραν ἐκείνην ἀνέβλυσε βρύσις, τῆς ὁποίας τὸ ὕδωρ θεραπεύει πᾶσαν ἀσθένειαν, εὑρίσκεται δὲ αὕτη ἕως τὴν σήμερον, τὴν τῶν Ἁγίων ἐπωνυμίαν φυλάττουσα.

Ὁ δὲ βασιλεύς, καλέσας τὸν θεῖον Ἀρτέμιον, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἡ προπέτειά σου μὲ ἠνάγκασεν ἀκουσίως μου νὰ ἀτιμάσω τὸ γένος σου καὶ νὰ ἐξυβρίσω τὴν εὐγένειάν σου· ἀλλ’ ἐὰν πεισθῇς εἰς ἐμὲ καὶ θυσιάσῃς εἰς τοὺς ἀθανάτους θεούς, ὄχι μόνον θέλω σὲ ἀπαλλάξει τῆς εὐθύνης τῆς τοῦ ἀδελφοῦ μου σφαγῆς, ἀλλὰ καὶ ἀξίαν μείζονα θέλεις λάβει. Θὰ σὲ καταστήσω ἔπαρχον τῶν Πραιτωριανῶν καὶ ἀρχιερέα τῶν μεγάλων θεῶν, θέλω δὲ σὲ ὀνομάσει ἀντιβασιλέα, ἵνα ἀπολαύσῃς μετ’ ἐμοῦ πᾶσαν εὐημερίαν ὅλον τὸν καιρὸν τῆς ζωῆς σου, καὶ μὴ νομίσῃς, ὅτι παρεφρόνησαν οἱ ἀρχηγοὶ τῶν Ρωμαίων καὶ οἱ Ἕλληνες νὰ προσκυνῶσι τοὺς θεούς μάλιστα οἱ ἐγγράμματοι καὶ φρονιμώτεροι ἐξ αὐτῶν, ἐξ εὐγνωμοσύνης καὶ ἀναγνωρίσεως τῆς ἀξίας τῶν θεῶν, ὡς βλέποντες ὅτι ὁ μὲν ἥλιος εἰς τὸν οὐρανὸν περιπατεῖ καὶ φωτίζει τὸν κόσμον ὁλόκληρον, ἵνα ἐργάζωνται οἱ ἄνθρωποι, ἡ δὲ σελήνη ἵνα λαμπαδουχῇ τὴν νύκτα καὶ ἵνα βαδίζωσιν οἱ ὁδοιπόροι, οὗτοι πάντες σέβονται τοὺς θεοὺς αὐτοὺς εὐλόγως καὶ πρεπόντως καὶ ἔχουσιν εἰς αὐτοὺς τὰς ἐλπίδας των· καὶ τὸν μὲν ἥλιον ὠνόμασαν Ἀπόλλωνα, τὴν δὲ σελήνην Ἄρτεμιν, καὶ ἀπὸ τοὺς πλανήτας, οἵτινες ἔστησαν εἰς τὰς ἑπτὰ ζώνας τοῦ οὐρανοῦ, τὸν ἕνα ὠνόμασαν Κρόνον, τὸν ἄλλον Δία, τὸν ἄλλον Ἑρμῆν, τὸν ἕτερον Ἄρην καὶ τὸν ὕστερον Ἀφροδίτην, διότι αὐτοὶ κυβερνῶσι τὸν κόσμον μὲ τὴν δύναμίν των. Διὰ τοῦτο ἔστησαν εἰς αὐτοὺς εἴδωλα οἱ ἄνθρωποι καὶ τιμῶσιν αὐτούς, δὲν τιμῶσι τὰ εἴδωλά των ὡς θεούς, ἄπαγε! διότι τοῦτο εἶναι ἀγνωσία μεγάλη· ἀλλὰ ἡ τιμὴ τὴν ὁποίαν δίδουσι καὶ ἀπονέμουσιν εἰς τὰ εἴδωλα αὐτῶν, διαβαίνει πρὸς τὸ πρωτότυπον. Λοιπὸν παρακινῶ καὶ τὴν γενναιότητά σου νὰ συγκοινωνήσῃς εἰς τὴν θρησκείαν μας, καὶ νὰ ἑλληνίζῃς ὀρθῶς, φυλάττων τὰ ἔθη καὶ τὰς συνηθείας τῶν ἀρχαίων ἀπαρασάλευτα, διότι ὁ Κωνσταντῖνος [1], ὡς ἄνθρωπος ἀμαθὴς καὶ ἀνόητος, ἐξηπατήθη, ἤλλαξε τὴν θρησκείαν του καὶ ἐξέκλινεν εἰς τὸν Χριστιανισμόν, αἰσχυνόμενος διὰ τὰς ἀνοσίους αὐτοῦ πράξεις,