Ἐνῷ δὲ ταῦτα ἐγίνοντο, τότε καὶ ὁ εὐσεβὴς Ἀρτέμιος, ἔφθασεν εἰς τὸν βασιλέα μετὰ τῆς προσηκούσης εἰς αὐτὸν τιμῆς και δορυφορίας, διότι ὁ Ἰουλιανὸς τοῦ ἔστειλε πρότερον γράμματα, νὰ ἔλθῃ ἐκεῖ εἰς τὴν Ἀντιόχειαν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, ἔνθα εὑρίσκετο, νὰ τὸν συναντήσῃ μὲ ὅλον τὸ στράτευμα. Βλέπων λοιπὸν τοὺς Ἁγίους μαστιγουμένους τοσοῦτον ἀσπλάγχνως ὁ Ἀρτέμιος ἐσυμπόνεσεν ἐν τῇ ψυχῇ του, καὶ κρίνων ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐὰν σιωτήσῃ, θέλει φανῆ τῆς εἰδωλολατρίας συγκοινωνὸς καὶ συνήγορος, παρρησιάζεται εἰς τὸν βασιλέα καὶ χωρὶς νὰ δώσῃ καμμίαν γνωριμίαν διὰ τὴν τάξιν αὐτοῦ ὡμολόγησε τὴν εὐσέβειαν καὶ ἤλεγξε τὸν βασιλέα λέγων· «Διατί, βασιλεῦ, ἀναγκάζεις Ἁγίους ἀνθρώπους νὰ ἀρνηθῶσι τὴν πίστιν αὐτῶν, καὶ δέρεις αὐτοὺς τοσοῦτον ἄσπλαγχνα; ἄνθρωπος εἶσαι καὶ σὺ ὁμοιοπαθής, τῆς αὐτῆς φύσεως κοινωνός ἂν καὶ βασιλεὺς εἶσαι, ἀπὸ τὸν Θεὸν ἔλαβες αὐτὴν τὴν ἀξία. Ἀλλ’ ὅμως θαρρῶ ὅτι δὲν σὲ ἐποίησεν ὁ Θεὸς βασιλέα, ἀλλ’ ὁ πονηρὸς διάβολος, ὁ ὁποῖος σὲ ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Θεόν, ὡς τὸν Ἰὼβ πρότερον, καὶ σὲ ἀνέδειξε βασιλέα διὰ νὰ σπείρῃ ζιζάνια καὶ νὰ καταπνίξῃ τὸν σῖτον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ εἰς μάτην κοπιᾷ ὁ ἄθλιος, διότι δὲν ἔχει πλέον οὐδεμίαν δύναμιν, ἐπειδὴ ἀφότου ὑψώθη εἰς τὸν Σταυρὸν ὁ Χριστός, ἔπεσε τῶν δαιμόνων ἡ ἔπαρσις. Μὴ ἀπατᾶσαι λοιπόν, ὦ βασιλεῦ, καὶ μὴ ἐπιχειρεῖς διώξεις κατὰ τῶν Χριστιανῶν, διότι ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀήττητος».

Αὐτὰ καὶ ἕτερα πλείονα εἶπεν ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν βασιλέα, περιγελάσας τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τοὺς λοιποὺς θεούς· διὸ ἐξεπλάγη ὁ Ἰουλιανός, θαυμάζων τὴν τοσαύτην παρρησίαν καὶ μετὰ θυμοῦ ἠρώτησε, λέγων· «Τίς καὶ πόθεν εἶναι οὗτος ὁ ἀλιτήριος;». Οὕτως εἶπεν, ἐπειδὴ δὲν τὸν ἐγνώριζε προσωπικῶς οὔτε τὸν εἶχεν ἴδει πρότερον, διότι, ὅταν ὁ Ἅγιος ἔγινεν αὐγουστάλιος, ἔλειπεν ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὰς Γαλλίας, ἀλλ’ οὔτε καὶ ὁ Ἀρτέμιος ἐφανέρωσε πρότερον τὴν ἀξίαν του καὶ τὸ ὄνομά του. Οἱ δὲ στρατιῶται ἀπεκρίθησαν, ὅτι ἦτο ὁ Ἀρτέμιος. Τότε εἶπεν ὁ βασιλεύς· «Οὗτος εἶναι ὁ Ἀρτέμιος, ὅστις ἐθανάτωσε τὸν ἀδελφόν μου; εὐχαριστῶ σας, θεοὶ ἀθάνατοι, διότι μοῦ ἐφανερώσατε, ὡς αὐτεπάγγελτοι βοηθοί μου, αὐτὸν τὸν ἀλάστορα». Ταῦτα εἶπεν ὁ Ἰουλιανός, διότι εἶχεν ἀδελφόν, Γάλλον ὀνόματι, τὸν ὁποῖον μετωνόμασεν ὁ βασιλεὺς Κωνστάντιος Κωνστάντιον καὶ τὸν ἐψήφισε Καίσαρα εἰς τὴν Ἀνατολήν. Μετὰ ταῦτα ὅμως, ἐπειδὴ ἐφάνη ἐναντίος τοῦ βασιλέως, ἐφονεύθη τῇ προστάξει αὐτοῦ.