ἀλλὰ καὶ οἱ θεοὶ τὸν ἐδίωξαν μακρὰν ἀπὸ τὴν θρησκείαν των, μισήσαντες αὐτὸν ὡς πονηρὸν καὶ ἐναγῆ, ἐπειδὴ ἀπέκτεινε τοὺς ἀδελφούς του, τὴν γυναῖκά του Φαῦσταν καὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ Κρῖσπον, χωρὶς τὰ πταίσωσι τίποτε. Διὰ τοῦτο, θαυμασιώτατε τῶν ἀνδρῶν, θεωρῶν τὸ εὐσταθὲς καὶ συνετὸν τῆς διανοίας σου, ἔχω πόθον νὰ σὲ καταστήσω συγκοινωνὸν καὶ φίλον μου. Ἐλθὲ λοιπὸν εἰς τὴν πάτριον καὶ ἀρχαιοτάτην καὶ πολυχρόνιον τῶν Ρωμαίων θρησκείαν, καὶ συναπόλαυσον τὰ ἀγαθά, ἅτινα οἱ θεοὶ μᾶς ἐχάρισαν».
Ἀκούσας ταῦτα ὁ Ἅγιος ἀπεκρίνατο· «Ὅσον διὰ τὴν πίστιν μου, ὦ βασιλεῦ, δὲν σοῦ δίδω ἀπολογίαν τινά, καίτοι ἔχω πολλὰς ἀποδείξεις δι’ αὐτήν· διὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ ἀδελφοῦ σου ἀποκρίνομαι, ὅτι οὐδέποτε ἠδίκησα αὐτὸν ἢ ἔβλαψα τὴν ζωήν του, οὔτε δι’ ἔργου, οὔτε διὰ λόγου, οὔτε κατὰ διάνοιαν· ἐὰν δὲ ἐξετάσῃς περὶ τούτου καὶ μυρίας φοράς, θέλεις εὕρει ὅτι οὕτως ἔχει ἡ ἀλήθεια· διότι τὸν ἐγίνωσκον ὡς Χριστιανὸν θεοφιλῆ καὶ δίκαιον καὶ εἰς τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ σπουδαῖον καὶ πρόθυμον. Μάρτυρές μου εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ὁ χορὸς ὅλος τῶν Ἀγγέλων καὶ ὁ Δεσπότης Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἐγὼ λατρεύω, ὅτι δὲν ἔπταισα τίποτε εἰς τὸν θάνατόν του, οὔτε οὐδαμῶς συνεκοινώνησα μὲ τοὺς ἀνοσίους ἐκείνους, οἵτινες τὸν ἐφόνευσαν, διότι ἐγὼ δὲν ἤμην τότε μὲ τὸν Κωνστάντιον, ἀλλὰ κατῴκουν ἕως τὸν παρόντα χρόνον εἰς τὴν Αἴγυπτον. Ταύτην τὴν ἀπολογίαν σοὶ δίδω διὰ τὸν ἀδελφόν σου. Ὅσον δὲ διὰ νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ γίνω εἰδωλολάτρης, σοὶ δίδω ἀπόκρισιν ὁμοίαν μὲ ἐκείνην τὴν ὁποίαν εἶπον οἱ τρεῖς Παῖδες πρὸς τὸν Ναβουδοχονόσορα· γίνωσκε, βασιλεῦ, ὅτι δὲν λατρεύω τοὺς θεούς σου, οὔτε τὴν χρυσῆν εἰκόνα τοῦ ἠγαπημένου σου Ἀπόλλωνος θέλω προσκυνήσει ποτέ».
«Διὰ δὲ τὸν μακάριον Κωνσταντῖνον, τὸν ὑπέρτερον πάντων τῶν βασιλέων, τον ὁποῖον κατέκρινες, ὀνομάζων αὐτὸν μανιώδη καὶ φονέα, ταῦτα εἰς σὲ δι’ αὐτὸν ἀποκρίνομαι· ὅτι μάλιστα ὁ πατήρ σου Κωνστάντιος καὶ οἱ ἀδελφοί του ἀδίκως ἐθανάτωσαν αὐτὸν διὰ δηλητηρίων, χωρὶς νὰ πταίσῃ εἰς αὐτοὺς τίποτε· ἐκεῖνος δὲ τὴν γυναῖκά του Φαῦσταν δικαίως καὶ πρεπόντως ἐθανάτωσεν, ἐπειδὴ αὐτή, μιμουμένη τὴν ἀρχαίαν Φαῖδραν, διέβαλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ Κρῖσπον, ὅτι βιαίως τὴν ἐδυνάστευσε καὶ ἔλαβε τὴν τιμήν της. Πιστεύσας λοιπὸν τὰ λόγια της, ὡς πατὴρ ἐπαίδευσε τὸν υἱόν του, ὕστερον δέ, ὅτε ἐγνώρισεν αὐτὴν ψευσαμένην, ὡς δίκαιος κριτὴς τὴν ἀπέκτεινεν.