Καθὼς δὲ ἐπροχώρησεν ὀλίγον, φωνάζει πάλιν ὁ ράπτης καὶ λέγει· «Ἀδελφέ, ὅταν ἐπιστρέψῃς ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἀρτέμιον, φέρε μου μίαν κήλην τῶν διδύμων». Ἔλεγε δὲ τοῦτο περιγελῶν τὸν Ἅγιον, διότι ἰατρεύει τὰ σπασίματα τῶν διδύμων· ὁ δὲ Χριστιανός, χωρὶς νὰ φροντίσῃ διὰ τὸν φλύαρον λόγον τοῦ ράπτου, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου· ἀφοῦ δὲ ἐτελείωσεν ἡ θεία Λειτουργία, ἀνεχώρησε διὰ τὸν οἶκόν του. Περιπατοῦντος δὲ αὐτοῦ εἰς τὸν δρόμον, ἤρχισαν νὰ καταβαίνωσι τὰ δίδυμά του, καὶ ἐπειδὴ ἐκατέβησαν πολὺ καὶ τὸ σπάσιμόν του ηὐξήθη, ἠννόησεν ὅτι διὰ τὸν περιγελαστικὸν λόγον ἐκεῖνον τοῦ ράπτου ἔπαθε τὸ πάθος αὐτό. Ὅθεν μόλις καὶ μετὰ βίας ἠδυνήθη νὰ φθάσῃ ἕως τὸ ἐργαστήριον τοῦ ράπτου, ἄπνους σχεδὸν ἀπὸ τοὺς πόνους καὶ ἄφωνος.
Κατηγόρει λοιπὸν ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖνος τὸν ράπτην καὶ ἐδείκνυε τὸ σπάσιμον, ἐβεβαίωνε δέ, ὅτι κατ’ ἄλλον τρόπον δὲν ἤθελε πάθει τοῦτο, ἂν αὐτὸς δὲν ἔλεγε τὰς φλυαρίας ἐκείνας καὶ τὰ ἄξια γέλωτος λόγια· ὅθεν ἐκ τούτου ἦλθον καὶ οἱ δύο εἰς λογομαχίας καὶ ἔριδας. Οἱ δὲ παρευρεθέντες ἐκεῖ ἠρώτων νὰ μάθωσι τὴν αἰτίαν τοῦ πάθους· θέλων δὲ νὰ δείξῃ καθαρῶς τὴν ἀλήθειαν, ὅτι μὲ ὑπερβολὴν ἠδικήθη ἀπὸ τὸν ράπτην, ἐσήκωσε μὲ θυμὸν τὰ φορέματά του, διὰ νὰ δείξῃ εἰς τοὺς ὁρῶντας τὸ σπάσιμον ὅπερ ἔπαθε καί, ὤ τοῦ θαύματος! αὐτὸς μὲν εὗρεν ἑαυτὸν ὑγιᾶ, ὁ δὲ ράπτης ἐφώναζεν «οὐαί μοι!» καὶ ἔδειξεν εἰς ὅλους τὸ σπάσιμον τῶν διδύμων, ὅπερ τότε παρευθὺς συνέβη εἰς αὐτόν. Ὅλοι λοιπὸν οἱ παρευρεθέντες, ἰδόντες τὸ αἰφνίδιον τοῦ σπασίματος καὶ ὅτι ἀπὸ τὸν Χριστιανὸν ἐκεῖνον μετέβη τὸ πάθος εἰς τὸν ράπτην, ἔγιναν ἔκθαμβοι· καὶ εἰς μὲν τὸν Θεὸν καὶ τὸν τούτου Μάρτυρα Ἀρτέμιον ἀνέπεμπον δόξαν καὶ εὐχαριστίαν, εἰς δὲ τὸν ράπτην ἔλεγον· «Μὴ λυπεῖσαι, ἀδελφέ· δικαία εἶναι ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ, διότι ἐκεῖνο ὅπερ ἐζήτησες, ἐκεῖνο καὶ ἔλαβες· σπάσιμον ἐζήτησες, σπάσιμον καὶ ἔλαβες». Τοιουτοτρόπως δοξάζει καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν ὁ Θεὸς τοὺς θεράποντάς του, καθὼς ἐδόξασε καὶ τὸν Ἅγιον τοῦτον Μεγαλομάρτυρα Ἀρτέμιον, οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείας ρυσθείημεν καὶ ἡμεῖς ἀπὸ παντὸς κινδύνου καὶ ἀξιωθείημεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.