Ταῦτα καυχᾶται ὁ Ἰουλιανὸς καὶ βοᾷ μὲ βλάσφημον γλῶσσαν, ἀπειλῶν, Δέσποτα, τὸν λαόν σου, διὰ τὸν ὁποῖον ἐξέχεας τὸ τίμιον Αἷμά σου. Ἰδοὺ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν [6], το ἁγίασμά σου κατέκαυσαν, ἀφῄρεσαν τὴν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου σου, διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ τὸ Αἷμα τῆς διαθήκης σου ἐξουθένωσαν. Ἀλλὰ σύ, μακρόθυμε Κύριε, στῆσον τὴν ἀγανάκτησίν σου, σβέσον τὸν θυμόν σου, τὸν ὁποῖον ἡμεῖς ἐξεκαύσαμεν, παροργίζοντές σε τὸν φιλάνθρωπον, σύντριψον τὴν ὑπερήφανον κεφαλὴν τῆς εἰδωλολατρίας, ἥτις ἠγέρθη πάλιν τώρα, καὶ ἐκινήθη κατὰ τῶν δούλων σου· ρίψον καὶ ἀφάνισον κατὰ γῆς τὰ πονηρὰ ταύτης νήπια ὑπὸ τὴν ἀρραγῆ πέτραν τῆς σῆς ὁμολογίας καὶ πίστεως, διὰ νὰ σοὶ προσφέρηται καθαρὰ καὶ ἀμώμητος θυσία εἰς πάντα τόπον τῆς Δεσποτείας σου, καὶ νὰ δοξάζηται τὸ πανάγιον Ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».
Οὕτω προσηύξατο ὁ Ἅγιος καὶ κλίνας τὰ γόνατα ἐποίησε τρεῖς μεγάλας μετανοίας κατὰ Ἀνατολάς, λέγων πάλιν· «Θεὲ ἐκ Θεοῦ, μόνε ἐκ μόνου, Βασιλεῦ ἐκ Βασιλέως, ὅστις ἐν Οὐρανῷ καθεζόμενος ἐκ δεξιῶν τοῦ γεννήσαντός σε Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἦλθες εἰς τὴν γῆν διὰ τὴν σωτηρίαν πάντων ἡμῶν, ὁ στέφανος ἐκείνων, οἵτινες ἀθλοῦσι καὶ πολεμοῦσιν εὐσεβῶς διὰ Σέ, ἐπάκουσόν μου τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἀναξίου δούλου σου σήμερον, καὶ δέξαι τὴν ψυχήν μου ἐν εἰρήνῃ, καὶ ἀνάπαυσον αὐτὴν μετὰ τῶν Ἁγίων σου». Τότε ἦλθε φωνὴ οὐρανόθεν λέγουσα· «Ἤκουσεν ὁ Κύριος τῶν εὐχῶν σου, Ἀρτέμιε, καὶ ἐχάρισέ σοι τὴν χάριν τῶν ἰαμάτων. Σπεῦσον λοιπὸν νὰ τελειώσῃς τὸν δρόμον σου, καὶ νὰ ἀπολαύσῃς τὸ βραβεῖον καὶ τὴν πληρωμὴν τῶν ἀγώνων σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος ἐνεπλήσθη τὴν ψυχὴν ἡδονῆς, φανταζόμενος τὴν τρυφὴν καὶ τὴν δόξαν, τὴν ὁποίαν ἔμελλε νὰ ἀπολαύσῃ. Ὅθεν προσκλίνας τὴν κεφαλὴν χαίρων, δέχεται τὴν πληγὴν εἰς τὰς εἴκοσι τοῦ Ὀκτωβρίου· καὶ αὐτὸς μὲν ἀπῆλθεν εἰς οὐρανούς, ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸν ὁποῖον προθύμως ἔλαβε θάνατον, τὸ δὲ σῶμα καὶ τὴν κεφαλὴν ἀφῆκεν εἰς τὴν γῆν, μεγάλην εἰς τοὺς Χριστιανοὺς παρηγορίαν, ἴαμα ψυχῆς τε καὶ σώματος καὶ πάσης ἐπιβουλῆς καὶ βλάβης λυτήριον.
Γυνὴ δέ τις φιλόχριστος, ὀνόματι Ἀρίστη, ἥτις ἦτο Διάκονος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἐκκλησίας, ἔλαβε το ἄγιον λείψανον καὶ θέσασα αὐτὸ εἰς θήκην ἐντίμως, τὸ ἀπέστειλεν εἰς τὸ Βυζάντιον διὰ νὰ κτίσωσιν Ἐκκλησίαν. Δὲν ἠδυνήθη ὅμως νὰ ἐπιτύχῃ τοῦ ποθουμένου, μόνον τὸ ἐφύλαξαν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Τιμίου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου ὡς θησαυρὸν πολύτιμον καὶ ἀδαπάνητον, εἰς δόξαν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ᾧ πρέπει τιμή, κράτος, μεγαλωσύνη τε καὶ μεγαλοπρέπεια, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.