Ἄξιον ὅμως καὶ ὠφέλιμον εἰς τοὺς Χριστιανοὺς εἶναι νὰ προσθέσωμεν ἐδῶ καὶ μερικῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου τὴν διήγησιν. Ἄνθρωπός τις ἔχων τὰ δίδυμά του πολλὰ ἐξωγκωμένα ἀπὸ κήλην (σπάσιμον), ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου κλαίων καὶ ζητῶν τὴν ἰατρείαν. Ἐκείτετο λοιπὸν ὁ ἀσθενὴς εἰς τὸ μέσον τοῦ Ναοῦ ἐπάνω εἰς στρῶμα, καὶ ὀλίγον ὑπνώσας βλέπει τὸν Ἅγιον Ἀρτέμιον εἰς τὸν ὕπνον του λέγοντα πρὸς αὐτόν· «δεῖξον μου τὸ πάθος σου». Ὁ δὲ ἔδειξε τὸν τόπον, ὅπου εἶχε τὸ πάθος. Τότε ὁ Ἅγιος κύψας καὶ πιάσας ἐπιτήδεια μὲ τὰς δύο του χεῖρας τὸ σπάσιμον τῶν διδύμων του, ἔσφιγξεν αὐτὸ ὃσον ἠδύνατο, ὁ δὲ ἀσθενὴς πονέσας μεγάλως καὶ φωνάξας, «οὐαί μοι» ἐξύπνησε καὶ εὗρε τὸν ἑαυτόν του ὑγιᾶ δοξάζων τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον.

Ἄλλος πάλιν ἔχων δύο κήλας (σπασίματα) εἰς τὰ δίδυμά του, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἅγιον Ἀρτέμιον καὶ ἔκαμεν ἀγρυπνίαν, ἀποκάμων δὲ ὑπὸ τῆς ἀγρυπνίας ἐκοιμήθη· καὶ ἰδοὺ φαίνεται ὁ Ἅγιος εἰς αὐτόν, καὶ γυμνώσας τὸ πάθος καὶ ψηλαφήσας μὲ τὰς χεῖράς του, ἐσφράγισεν αὐτὸ μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ· ἔπειτα κεντήσας αὐτὸν εἰς τὴν πλευρὰν ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ ἀσθενὴς ἐξυπνήσας εὗρεν ἑαυτὸν ὑγιᾶ, καὶ ἐδόξασε τὸν Θεὸν καὶ τὸν Ἅγιον. Ἄλλος δὲ πάλιν, ἔχων ὑδροκήλην μεγάλην εἰς τὰ δίδυμά του, ἐπῆγεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου, παρακαλῶν αὐτὸν διὰ νὰ τὸν ἰατρεύσῃ. Ὁ δὲ Ἅγιος, φανεὶς εἰς τὸν ὕπνον του, ἔσχισε μὲ μαχαίρια τὸ πάθος του, καὶ ἐχύθη ὕλη πολλὴ καὶ δυσώδης. Ὁ δὲ ἀσθενὴς ἐξυπνήσας, τὸν μὲν ἑαυτόν του εὗρεν ὑγιᾶ, τὰ δὲ ἐνδύματά του καὶ τὸ ἔδαφος τῆς γῆς εὗρε πλῆρες ἀπὸ ὑγρασίαν καὶ δυσοσμίαν μεγάλην.

Ἄλλος πάλιν νεωστὶ ἐλθὼν ἀπὸ τὴν Ἀφρικήν, καὶ ἀκούσας ἀπὸ Χριστιανόν τινα τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου, ἐπίστευσεν ἀδιστάκτως. Ὅθεν ἐπειδὴ αὐτὸς εἶχε συγγενῆ εἰς τὴν Ἀφρικὴν πάσχοντα καὶ κινδυνεύοντα ἀπὸ κήλην τῶν διδύμων, ἔλαβεν ὅσα ἦσαν ἐπιτήδεια διὰ νὰ κάμῃ ἀγρυπνίαν καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου, ἵνα παρακαλέσῃ τὸν Ἅγιον διὰ τὸν συγγενῆ του· ἀφ’ οὗ δὲ ἐτελείωσε τὴν ἀγρυπνίαν, ἔλαβεν ἔλαιον ἀπὸ τὴν κανδήλαν τοῦ Ἁγίου καὶ ἐγύρισεν εἰς τὴν οἰκίαν εἰς τὴν ὁποίαν ἔμενεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἀρτέμιος κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἠγρύπνει ὁ Χριστιανὸς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὤ τοῦ θαύματος! ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἀφρικήν, καὶ σταθεὶς ἐπάνω εἰς τὴν κλίνην τοῦ πάσχοντος, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐπειδὴ ὁ συγγενής σου μὲ παρεκάλεσεν ὑπὲρ σοῦ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, διὰ τοῦτο ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ἂς εἶσαι ὑγιής».