Ὁ δὲ ἀσθενὴς ἐξυπνήσας εὗρε τὸν ἑαυτόν του ὑγιᾶ ἐν ἀληθείᾳ· ὅθεν καὶ δόξαν ἀπέδωκεν εἰς τὸν Θεόν. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐγνώριζε ποῖος ἦτο ὁ χαρίσας εἰς αὐτὸν τὴν ὑγείαν, ἠγάπα νὰ μάθη τὸ ὄνομά του· ὅθεν γράφει εἰς τὸν συγγενῆ του ἐκεῖνον, ὅστις παρεκάλεσε περὶ αὐτοῦ τὸν Ἅγιον Ἀρτέμιον καὶ τοῦ φανερώνει, ποίαν ἡμέραν ἐφάνη εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος καὶ πῶς ἰάτρευσεν αὐτὸν μὲ τελειότητα. Ὁ δὲ συγγενής του ταῦτα μαθών, ἠννόησεν ὅτι κατ’ ἐκείνην τὴν νύκτα, κατὰ τὴν ὁποίαν ἔγινεν ἡ ἀγρυπνία εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, κατ᾽ ἐκείνην τὴν ἰδίαν [7] ἰάτρευσεν ὁ Ἅγιος τὸν συγγενῆ του εἰς τὴν Ἀφρικήν, καὶ μεγάλως ἐθαύμασεν. Ὅθεν ἐπῆγε πάλιν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν τὴν πρέπουσαν εὐχαριστίαν, διηγούμενος καὶ τὸ θαῦμα εἰς τοὺς ἐκεῖ παρόντας· ἀκολούθως δὲ ἔγραψεν εἰς τὸν συγγενῆ του πῶς ἠκολούθησεν ἡ ὑπόθεσις καὶ ὅτι ὁ τοῦτον ἰατρεύσας εἶναι ὁ Ἅγιος Ἀρτέμιος.

Ἄλλος Χριστιανός, ἔχων βάρος ἀνυπόφορον εἰς τὰ δίδυμα, ἐζήτει τὴν ἰατρείαν· ὁ δὲ Ἅγιος Ἀρτέμιος ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον του καὶ λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἀδελφέ, ὕπαγε εἰς τὸν γείτονά σου Ἰωάννην τὸν χαλκέα καὶ βάλε τὴν κήλην τῶν διδύμων σου ἐπάνω εἰς τὸν ἄκμονά του καὶ ἐὰν ἐκεῖνος κτυπήσῃ αὐτὴν δυνατὰ μὲ τὸ πυρωμένον σφυρίον του, εὐθὺς θὰ ἰατρευθῇς». Ὁ δὲ ἀσθενὴς ἐφοβεῖτο νὰ κάμῃ τοῦτο, ὡς ὀδυνηρόν. Ὅθεν πάλιν ἐφάνη ὁ Ἅγιος εἰς αὐτὸν καὶ πάλιν τοῦ λέγει τὰ αὐτά, ὁ δὲ ἀσθενὴς πάλιν ἐφοβεῖτο νὰ κάμῃ τοῦτο. Τότε Ἅγιος καὶ τρίτον φανεὶς εἰς αὐτὸν τοῦ λέγει· «Πίστευσόν μοι, ἀδελφέ, ὅτι ἂν δὲν κάμῃς τοῦτο, ὅπερ σοῦ εἶπον, ποτὲ δὲν θὰ ἰατρευθῇς». Ὁ δὲ ἀσθενής, θέλων καὶ μὴ θέλων, ἐξ ἀνάγκης ἐπῆγεν εἰς τὸν χαλκέα, καὶ ἔβαλε τὸ σπάσιμόν του ἐπάνω εἰς τὸν ἄκμονα ἐκείνου. Βλέπων δὲ τὸ πεπυρωμένον σφυρίον ὅτι κατέβαινεν ἐπάνω εἰς τὸ σπάσιμόν του, ἐτραβήχθη ὀπίσω ἀπὸ τὸν φόβον του καί, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς τὸ σπάσιμον ἠφανίσθη καὶ τὸ σφυρίον ἐκτύπησεν ἐπάνω εἰς τὸν ξηρὸν ἄκμονα. Ἐθαύμασαν δὲ καὶ οἱ δύο, ὅ τε χαλκεὺς καὶ ὁ ἀσθενὴς διὰ τὸ παράδοξον αὐτὸ θαῦμα. Ὅθεν καὶ οἱ δύο ἐδόξασαν καὶ ηὐχαρίστησαν ἐξ ὅλης καρδίας τὸν Θεόν, ὅστις ἐδόξασε τόσον τὸν Μάρτυρά του, τὸν μέγαν Ἀρτέμιον.

Ἀλλὰ καὶ ἄλλος Χριστιανός, λαβὼν μὲ πίστιν θερμὴν ἔλαιον καὶ κηρία, ἐπήγαινεν εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου, καθ’ ὁδὸν δὲ ἠρωτήθη ἀπὸ ἕνα ράπτην, ποῦ ὑπάγει· ὁ δὲ Χριστιανὸς μετ’ εὐλαβείας ἀπεκρίθη· «Ὑπάγω εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀρτεμίου νὰ προσευχηθῶ».