Ταῦτα ὁ Παραβάτης ἀκούσας καὶ θυμωθείς, ἐκάλεσε λατόμους οἵτινες σχίζουσι τοὺς λίθους, καὶ λέγει πρὸς αὐτοὺς (δεικνύων συγχρονως λίθον τινὰ μέγαν καὶ σκληρότατον, ὅστις ἦτο ἔναντι τοῦ θεάτρου)· «Διαμοιράσατε εἰς δύο αὐτὴν τὴν πέτραν, βάλετε τὴν μίαν πλάκα εἰς τὴν γῆν, καὶ ἁπλώσατε αὐτὸν ἐπάνω· ἔπειτα ρίψατε τὸ ἄλλο μέρος ἄνωθεν μὲ ὁρμὴν καὶ βίαν μεγάλην, νὰ συσφιγχθῇ δὲ καλῶς εἰς τὸ μέσον τῶν δύο λίθων, οὕτως ὥστε νὰ συντριβῶσιν ὅλα τὰ ὀστᾶ του, διὰ νὰ μάθῃ μὲ τὰ ἔργα τίνος ἐναντιώνεται, καὶ ἂς ἀπολαύσῃ ἀπὸ τὸν Θεόν του βοήθειαν». Παρευθὺς λοιπὸν ἐτέλεσαν τὸ πρόσταγμα τοῦ τυράννου, καὶ τόσον ἔσφιγξαν οἱ λίθοι τὸν Ἅγιον, ὥστε ἤκουον οἱ περιεστῶτες τὸν ἦχον τῶν συντριβομένων ὀστέων του, διερράγησαν δὲ ὅλα τὰ ἐντόσθιά του, οἱ ὀφθαλμοί του ἐχύθησαν, καὶ συνετρίβη ὅλον τὸ σῶμά του. Ἀλλὰ καὶ εἰς τοσαύτην ἀνάγκην καὶ ὀδύνας βασανιζόμενος, δὲν ἠμέλησε τὴν ᾠδὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔλεγεν· «Ἐν πέτρᾳ ὕψωσάς με, ὡδήγησάς με, ὅτι ἐγεννήθης ἐλπίς μου, πύργος ἰσχύος ἀπὸ προσώπου ἐχθροῦ (Ψαλμ. ξ’ 3-4). Ἔστησας ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, κατηύθυνας τὰ διαβήματά μου. Δέξαι λοιπόν, Υἱὲ Θεοῦ Μονογενές, τὸ πνεῦμά μου καὶ μὴ συγκλείσῃς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν».
Ἔμεινε λοιπὸν εἰς τὸ μέσον τῶν πετρῶν ὁ Ἅγιος ἕνα ἡμερονύκτιον· τὴν δε ἑπομένην ἡμέραν προσέταξεν ὁ τύραννος νὰ ἄρωσι τὸν λίθον, νομίζων ὅτι συνετρίβη τελείως, καὶ δὲν εἷχε πλέον τινὰ πνοήν. Ὡς ἐξέβαλον ὅμως τὴν ἐπάνωθεν αὐτοῦ κειμένην πέτραν ἠγέρθη ὄρθιος καὶ πάντες ἐξεπλάγησαν, βλέποντες ἄνθρωπον γυμνόν, χωρὶς ὀφθαλμούς, τὰς σάρκας του καὶ τὰ ὀστᾶ του λειοτριβημένα ἀπὸ τοὺς λίθους, τὰ ἐντόσθιά του ὅλα ἐκβεβλημένα, καὶ αὐτὸν νὰ περιπατῇ (ὤ ξένου θεάματος!) καὶ νὰ συνδιαλέγηται πρὸς τὸν τύραννον, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς ἐθαύμασε βλέπων αὐτὸν ὡς τέρας τι ἐξαίσιον. Τότε ὁ βασιλεὺς λέγει πρὸς τοὺς περιεστῶτας· «Βλέπετε πρᾶγμα καινὸν καὶ παράδοξον; ὄντως φαρμακεὺς καὶ μάγος εἶναι οὗτος ὁ ἅνθρωπος· ναί, μὰ τοὺς ἀνικήτους καὶ ἀθανάτους θεούς! Δὲν ἐπίστευον ποτὲ νὰ εἶναι ἀκόμη ζωντανὸς αὐτὸς ὁ φονεύς, νὰ περιπατῇ καὶ νὰ συνδιαλέγηται χωρὶς τὰ μέλη του καὶ τὰ ἐντόσθια· ἀλλὰ οἱ θεοὶ τὸν ἐφύλαξαν διὰ σωφρονισμὸν πολλῶν ἀφρόνων, διὰ νὰ φαίνηται θέαμα φοβερὸν καὶ φάντασμα εἰς ἐκείνους, οἵτινες δὲν προσκυνοῦσι τὸ κράτος αὐτῶν τὸ ὑπερκόσμιον». Ταῦτα εἰπών, λέγει πρὸς τὸν Μάρτυρα· «Ἰδού, ταλαίπωρε, ἐστερήθης τῶν ὀφθαλμῶν καὶ πάντων τῶν μελῶν, καὶ ἔμεινες συντετριμμένος καὶ ἄχρηστος. Λοιπὸν ποίαν ἐλπίδα ἔχεις πλέον εἰς ἐκεῖνον εἰς τὸν ὁποῖον ἤλπιζες; ἀλλὰ ἐπικαλέσθητι τὴν εὐμένειαν τῶν θεῶν, καὶ πρόσελθε εἰς αὐτούς, ἵνα ἴσως σὲ ἐλεήσωσι, καὶ δὲν σὲ παραδώσωσιν εἰς τὰς τιμωρίας τοῦ ᾅδου».