Αὐτὰ εἶναι τὰ διηγήματα τῶν ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἄθλων τοῦ Ἀποστόλου· αὐτὸ εἶναι τὸ τέλος τῶν κόπων τοὺς ὁποίους κατέβαλεν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοὺς ὁποίους ἔχει καὶ αὐτὸς τὴν παρρησίαν νὰ λέγῃ μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καθὼς ἐκεῖνος εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Β’ Ἐπιστολὴν αὐτοῦ λέγει· «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδόσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὁ δίκαιος Κριτὴς» (Β’ Τιμ. δ’ 7-8). Ἀλλ’ ἀκούσατε τὶ παράδοξον θαῦμα ἐγένετο μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ. Ὁ Θεὸς θέλων νὰ τὸν δοξάσῃ, καὶ ἐπειδὴ ἐγίνωσκε τὴν ἐπιστήμην τῆς ἰατρικῆς, ἔβρεχε κατ’ ἔτος κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης του, ἥτις εἶναι ἡ δεκάτη ὀγδόη Ὀκτωβρίου, ἐπάνω εἰς τὸν τάφον του κολλύρια, τὰ ὁποῖα ὅσοι εἶχον ἀσθένειαν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς, μόνον ἐὰν ἐχρίοντο, παρευθὺς ἰατρεύοντο. Δίκαιον δὲ εἶναι νὰ εἴπωμεν, καὶ πῶς τὸ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἀνεκομίσθη ὡς μέγα θησαύρισμα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀφῆκε τρεῖς υἱοὺς μετὰ τὸν θάνατόν του, Κωνσταντῖνον, Κωνστάντιον καὶ Κώνσταντα, οἵτινες ἐπῆραν ἔκαστος μέρος τῆς βασιλείας του. Καὶ ὁ μὲν Κώνστας ἐπῆρε τὴν Ρώμην, ὁ Κωνσταντῖνος τὰς ἐπάνω καὶ κάτω Γαλλίας, ὁ δὲ Κωνστάντιος ὁ δεύτερος υἱός του παρέλαβε τὴν Κωνσταντινούπολιν, τὸν θρόνον τοῦ πατρός του. Αὐτὸς ἐπῆγε καὶ εἰς τὰ μέρη τοῦ Ἴστρου ποταμοῦ ἢ Δουνάβεως καὶ ἐκεῖ διέτριβε χρόνον ἱκανόν. Διερχόμενος δέ ποτε τὰς πόλεις τὰς παραδουναβίους, ἤκουσεν ὅτι οἱ Βλάχοι, οἵτινες εἶναι πέραν τοῦ Ἴστρου, ζητοῦσι νὰ ἐκστρατεύσωσι κατὰ τῆς βασιλείας τῶν Χριστιανῶν· φοβηθεὶς δὲ μήπως ἀληθεύσῃ ἡ φήμη αὐτή, παραλαβὼν τὸ στράτευμά του ἀνεχώρησε διὰ Κωνσταντινούπολιν. Καθ’ ὁδὸν ἐρχόμενος ἐπέζευσεν εἰς πόλιν τινὰ τῆς Θρᾴκης, ἡ ὁποία ἐλέγετο πρότερον Ὀδρυσσὸς ἢ Ὀρεστιάς, καὶ κατόπιν Ἀδριανούπολις. Εἰς αὐτὴν τὴν πόλιν εὑρισκομένου τοῦ βασιλέως, ἦλθε πρὸς αὐτὸν Ἐπίσκοπός τις ἀπὸ τὴν Πελοπόννησον, λέγων ὅτι γινώσκει ποῦ εὑρίσκονται τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, Ἀνδρέου, Τιμοθέου καὶ Λουκᾶ.

Τοῦτο ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς ἐπλήσθη χαρᾶς, ὡς νὰ τοῦ εἶχε δώσει μέγαν θησαυρόν· παρευθὺς λοιπὸν προσέταξε τὸν Ἅγιον Ἀρτέμιον, ὅστις ἦτο δοὺξ τῆς Ἀλεξανδρείας, καὶ ὕστερον ἐμαρτύρησεν ἐπὶ τοῦ παραβάτου Ἰουλιανοῦ, νὰ ἀναλάβῃ τὴν τοιαύτην ὑπηρεσίαν.