Διὰ τοῦτο, ἀδελφοί, ὅσα ποιεῖ ὁ μέθυσος, ὅλα κρίνονται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ τὸν μὲν μωρὸν συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἐὰν ἁμαρτάνῃ, διότι ἀγνοῶν ἁμαρτάνει· τὸν δὲ μέθυσον διπλῶς κρίνει ὁ Θεός, καὶ διὰ τὴν μέθην του καὶ διὰ τὴν ἁμαρτίαν, τὴν ὁποίαν διαπράττει, εὑρισκόμενος εἰς τὴν μέθην. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ σοφὸς Σολομὼν λέγει εἰς τὰς Παροιμίας του· «Ἀκόλαστον οἶνος καὶ ὑβριστικὸν μέθη» (Παρ. κ’ 1). Ἄκουσον δὲ καὶ τοῦ Προφήτου Μωϋσέως τὶ λέγει εἰς τὸ ἔνατον κεφάλαιον τῆς Γενέσεως περὶ τοῦ Νῶε, ὅταν ἐμέθυσε· «Καὶ ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα, καὶ ἔπιεν ἐκ τοῦ οἴνου, καὶ ἐμεθύσθη, καὶ ἐγυμνώθη ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ» (Γεν. θ’ 20-21). Ἀκούεις πῶς ὁ δίκαιος Νῶε, ἂν καί, ὡς ἀγνοῶν τὶ πρᾶγμα εἶναι ὁ οἶνος καὶ πιὼν πολὺ ἐμεθύσθη, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν οἶκόν του δὲν ἐξῆλθεν. Ὄχι ὅτι εἰς τὸν οἶκόν του δύναται κανεὶς νὰ μεθύσκεται, ἀλλὰ εἶναι πολὺ μεγαλύτερον τὸ ἁμάρτημα, ὅταν ὁ μεθύων περιφέρεται εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ τὰ καπηλεῖα καὶ διαπράττῃ ἄλλας ἀσχημίας, γενόμενος σκάνδαλον καὶ εἰς τοὺς βλέποντας αὐτόν.
Διὰ τοῦτο ἂς φύγωμεν, ἀδελφοί μου, τὴν μέθην, ἂς φύγωμεν τὴν πολυποσίαν. Ὅσον εἶναι εἰς ἡμᾶς ἀρκετόν, ὅσον εἶναι δι’ εὐφροσύνην τῆς ψυχῆς μας καὶ ὄφελος τοῦ σώματός μας, τοσοῦτον ἂς πίνωμεν· διότι ὁ οἶνος, ὡς λέγει καὶ ὁ ψαλμῳδὸς Δαυΐδ, ἔγινε διὰ νὰ εὐφραίνῃ τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι διὰ νὰ τὸν ζημιώνῃ. Μὴ θέλωμεν μόνοι μας τὴν ζημίαν τῆς ψυγῆς μας· μὴ ἀγαπῶμεν θεληματικῶς τὴν καταστροφὴν τοῦ σώματός μας καὶ τὴν ἐλάττωσιν τοῦ βίου μας, ἵνα ἐδῶ μὲν περάσωμεν ζωὴν εἰρηνικήν, ἄνοσον, μακρόβιον, τετιμημένην ἐκ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἐκεῖ δὲ ἀξιωθῶμεν τῆς ἀτελευτήτου Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, Χάριτι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.