Ἐπλήρουν δὲ τὸ κήρυγμα οἱ μακάριοι οὐχὶ ὡς ὁ λόγος τρέχων ταχέως προχωρεῖ, ἀλλὰ μετὰ πόνων καὶ κινδύνων πολλῶν καὶ μετὰ πάσης τῆς ἀποστολικῆς διαγωγῆς καὶ κακουχίας, ἔχοντες ἐπακολουθοῦντα καὶ τὰ τῶν θαυμάτων σημεῖα, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Κύριος ἐβεβαίου καὶ εἰς αὐτοὺς τοῦ θείου λόγου τὴν ἀσφάλειαν. Καὶ πολλοὺς μὲν ἔσῳζον ἐκ νόσων παντοίων, πολλοὺς δὲ ἐκ τῆς ψυχοφθόρου πλάνης τῶν αἱρετικῶν.

Ποικίλους ἐπίσης πειρασμοὺς ἐκαρτέρουν οἱ Ὅσιοι οὗτοι Πατέρες καὶ θλίψεις ἀλλεπαλλήλους ὑφίσταντο, καθὼς ὁ Κύριος ἡμῶν προεῖπε διὰ πάντας τοὺς πιστοὺς αὐτοῦ μαθητάς, ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (Ἰωάν. ιϛ’ 33), ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ πρόκριτοι τῶν Ἀποστόλων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ διετράνωσαν. Λέγουσι δὲ καὶ κηρύττουσιν, ὁ μὲν Ἀδελφόθεος ὅτι «Μακάριος ἀνήρ, ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν» (Ἰακ. α’ 12)· ὁ δὲ οὐρανοβάμων Παῦλος, ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. γ’ 12)· καὶ πάλιν· «εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τὶς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; εἰ δὲ χωρὶς ἐστὲ παιδείας … ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί» (Ἑβρ. ιβ’ 7-8). Πρὸς δὲ τούτοις καὶ Πέτρος ὁ κορυφαῖος λέγει· «Ἀγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὼς κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμαμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι· εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα ἐφ’ ὑμᾶς ἀναπαύεται» (Α’ Πέτρ. δ’ 12-14).

Διελθόντες λοιπὸν οἱ ἰσαπόστολοι Πατέρες χώρας πολλὰς καὶ μακράς, διαβάντες δὲ καὶ διὰ τῶν Μακεδονικῶν ὀροθεσίων καὶ τοὺς ἐν τῷ Ἄθῳ ἀδελφοὺς πάλιν ἐπισκεψάμενοι, ἦλθον εἰς Θεσσαλονίκην, τὴν κατὰ σάρκα πατρίδα· ἔπειτα διήρχοντο τὰς χώρας τῆς Θεσσαλίας στηρίζοντες εἰς τὴν πίστιν τοὺς ἀδελφούς. Ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς τὰς Θερμοπύλας τῆς Θεσσαλίας, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὄρος τῆς Οἴτης, ὅπου ἡσύχασαν ἐπὶ ἡμέρας τινὰς αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες ἀείποτε τὸν Θεὸν καὶ τὴν Θεομήτορα Θεοτόκον καὶ πάλιν καταβάντες ἐκεῖθεν διῆλθον ἀποστολικῶς τὰς πόλεις καὶ χώρας τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, τῆς Αἰτωλίας καὶ τῆς Λοκρίδος, αἵτινες κεῖνται ἀπέναντι τῆς Πελοποννήσου πρὸς βορρᾶν καὶ διαπλεύσαντες τὸν μεταξὺ Λοκρίδος καὶ Πελοποννήσου δωδεκαμίλιον περίπου πορθμὸν εἰσῆλθον εἰς τὰ ὅρια τῆς Ἀχαΐας.