Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θαυματουργῶν Πατέρων ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, καὶ τῆς Ὁσίας ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, τῶν τὴν ἁγίαν καὶ θεομητορικὴν Εἰκόνα εὑρόντων, καὶ τὴν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Μονὴν συστησαμένων.

Περὶ τῆς Ὁσίας Εὐφροσύνης, καὶ πῶς συνήντησαν αὐτὴν οἱ Ὅσιοι Πατέρες καὶ δι’ αὐτῆς ὡδηγήθησαν εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς ἁγίας Εἰκόνος.

ΕΞΑΝΑΣΤΑΝΤΕΣ τοῦ ὕπνου οἱ μακάριοι Πατέρες ἐπλήσθησαν πάσης χαρᾶς διὰ τὰς πληροφορίας, τὰς ὁποίας ἔλαβον καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν· βαδίσαντες δὲ ὡς διετάχθησαν, ἔφθασαν εἰς τὸν Βουραϊκὸν ποταμόν, καὶ βλέπουσι μακρόθεν τὴν ἁγίαν ἐκείνην κόρην, περὶ τῆς ὁποίας ἤκουσαν προηγουμένως, καθημένην ἐπὶ πέτρας ἀντικρὺ παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ ποταμοῦ, ἥτις, ὡς ἐπλησίασαν οἱ Γέροντες, ἐμβλέψασα προσεκτικῶς εἰς αὐτούς, ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι καὶ πάραυτα δραμοῦσα μεθ’ ὅλης τῆς εὐλαβείας προσεκύνησεν αὐτοὺς καὶ αὐτοὶ εἶπον πρὸς αὐτήν· «Χαῖρε ἐν Κυρίῳ». Ἡ δὲ Ὁσία Εὐφροσύνη κατὰ τὸ σύνηθες ἀπεκρίθη χαρμοσύνως λέγουσα· «Χαίρετε καὶ ὑμεῖς ἐν Κυρίῳ δοῦλοι καὶ ἐργάται τοῦ ἀμπελῶνος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, Συμεὼν καὶ Θεόδωρε». Καὶ οἱ Ἅγιοι, ὡς ἤκουσαν αὐτὴν ἀποκαλοῦσαν αὐτοὺς ἐξ ὀνόματος, ἐθαύμασαν καὶ ἔστησαν διστάζοντες διὰ τὸ τῆς κλήσεως ἀπροσδόκητον.

Ἡ δὲ Ὁσία κόρη, βλέπουσα τούτους σκεπτικοὺς καὶ σιωπῶντας καὶ ἐννοήσασα τοὺς διαλογισμοὺς αὐτῶν, ἐποίησε τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ εἰς ἑαυτήν, τὸ ἀπροσμάχητον τοῦτο ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου καὶ κλίνασα τὰ γόνατα κάτωθεν τῆς πέτρας, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐκάθητο πρότερον, ὑψώσασα δὲ καὶ τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν ἐνώπιον αὐτῶν εὐχομένη ἔλεγε τοιαῦτα. «Ὦ Θεοτόκε Παρθένε, ἡ ὑπὲρ λόγον καὶ ἔννοιαν ἀειπάρθενος Μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου, ἡ ἀέναος πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῶν θαυμάτων, ἥτις ἠξίωσας καὶ ἐμὲ τὴν ταπεινὴν καὶ ἀναξίαν δούλην σου νὰ ὑπηρετήσω εἰς τὴν θεομητορικήν σου θέλησιν, θαυμάστωσον ἐπ’ ἐμοὶ τῇ ἁμαρτωλῷ τὰ ἐλέη σου· διότι ὡς μήτηρ τοῦ Παντοδυνάμου Δημιουργοῦ καὶ Σωτῆρος τῶν ὅλων, πάντα δι’ αὐτοῦ δύνασαι πρὸς σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων». Ταῦτα εἰποῦσα, καὶ χαράξασα τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ τῆς γῆς διὰ τῆς ποιμενικῆς αὐτῆς ράβδου ἔπληξε τὸ ἔδαφος, καὶ ἐρράγη μὲν ἡ πέτρα εἰς δύο, ἡ δὲ γῆ κάτωθεν ἀνέβλυσεν ὕδωρ πολύ, πόσιμον καὶ γλυκύτατον καὶ βρύει τὸ νάμα μέχρι τῆς σήμερον οὐχὶ μακρὰν τῆς κώμης τῶν Γαλατῶν καὶ πλησίον τῶν ἀγρῶν τῆς Ὁσίας, καλεῖται δὲ ἡ πηγὴ αὕτη τῆς Ἁγίας Κόρης.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλιπ. γʹ 8).

[2] Ἔμειναν δηλονότι ἐν ἀγαμίᾳ καὶ παρθενία, γενόμενοι Μοναχοί.

[3] Ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος εἰς τὸ Κατὰ Αἱρέσεων, κεφ. νηʹ (58), σ. 491, ἑρμηνεύων τὸ χωρίον τοῦτο λέγει τὰ ἑξῆς· «Εἰσί γάρ, εὐνοῦχοι, οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν». Τίνες ὅμως οὗτοι ἀλλ’ ἢ οἱ γενναῖοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μονάζοντες καὶ οἱ καθεξῆς παρθένοι; Ἰωάννης μὲν καὶ Ἰάκωβος υἱοὶ Ζεβεδαίου μείναντες ἐν παρθενίᾳ, καὶ θαυμασίως τὸ κλέος τοῦ στεφάνου τούτου τοῦ ἀγῶνος ἀπενεγκάμενοι· μετ’ αὐτοὺς δὲ ὅσαι μυριάδες ἐν τῷ κόσμῳ μονάζοντες καὶ ἀπὸ Μοναστηρίων (ἴσως Μοναστριῶν) καὶ παρθένων τουτὶ τοῦ ἀγῶνος τὸ κλέος ἀπηνέγκαντο· οἵτινες σώματα γυναικῶν οὐκ ἐμίλησαν, ἀλλ’ ἤθλησαν ἐν ἀγῶνι τελειοτάτῳ, ὡς καὶ Ἠλίας ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη εὑρίσκεται, καὶ Παῦλος λέγων· «λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις καλὸν αὐτοῖς ἔστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ» (Αʹ Κορ. ζʹ 8).

[4] Μάξιμος ὁ Γʹ ὁ Ἱεροσολύμων ἐπατριάρχευσε τῷ 333 μέχρι τοῦ 348· τοῦτον διεδέξατο ὁ ἁγιώτατος Κύριλλος Αʹ 350-386.

[5] Ραγουὴλ ἢ Ἰοθόρ, πενθερὸς τοῦ Μωϋσέως. Αἱ θυγατέρες αὐτοῦ ἐποίμαινον τὰς αἶγας τοῦ πατρός των, ὅταν ὁ Μωϋσῆς φεύγων τὴν ὀργὴν τοῦ Φαραὼ εἰσῆλθεν εἰς τὴν γῆν Μαδιάμ, συναντηθεὶς δὲ μετ’ αὐτῶν καὶ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ πατρός των, ἔπειτα ἀπὸ ἐκδούλευσιν τὴν ὁποίαν παρέσχε πρὸς αὐτάς, ἔλαβεν ὡς σύζυγον μίαν ἐξ αὐτῶν, τὴν Σεπφώραν (ἴδε Ἐξόδου βʹ 15-22).

[6] Βλέπε εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἐν σελ. 356-372 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου καὶ τὴν ἐν σελ. 356 ὑποσημείωσιν.

[7] «Ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. ϛʹ 17).

[8] «Λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» (Βʹ Τιμ. δʹ 8).