Σφραγισθεῖσα δὲ διὰ τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ συνεισῆλθον μετὰ τοῦ τράγου εἰς τὰ ἔνδον τοῦ σπηλαίου καὶ βλέπω τὸν τόπον δεδασωμένον, τρέφοντα λόχμην πολλήν, μεταξὺ τῆς ὁποίας ἐφύετο καὶ βαθύτατος κισσός· διὸ καὶ δὲν εἶδον εὐθὺς τὴν πηγὴν τοῦ ὕδατος· ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, περιεργότερον ἀτενίσασα, βλέπω καλλίρροον κρήνην, ἀναβρύουσαν ὕδωρ διαυγέστατον, ἐθαύμαζον δὲ λίαν βλέπουσα τοῦ σπηλαίου τὸ παμμέγεθες κῦτος καὶ πῶς ἀπὸ τοσοῦτον ἀποτόμου καὶ σκληρᾶς πέτρας ἀναπιδύει ὕδωρ. Καίτοι δὲ πολλὰ συλλογιζομένη καὶ δειλιῶσα, πλὴν ὅμως ἐπροχώρησα μέχρι τῆς πηγῆς μὲ δειλὰ βήματα καὶ ποιήσασα εἰς ἐμαυτὴν τὸ σημεῖον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἥπλωσα τὰς χεῖράς μου καὶ ἔλαβον ἐκ τοῦ ὕδατος, τὸ ὁποῖον ἔπιον· ἦτο δὲ τοῦτο δροσερὸν καὶ γλυκύτατον· ὅθεν δοξάζουσα τὸν Θεὸν ἔλεγον· «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. ργ’ 24), πάντα πρὸς ὄφελος τῶν ἀνθρώπων».
«Ταῦτα λέγουσα καὶ θεωροῦσα τὰ πέριξ, ἀκούω φωνὴν ἄνωθεν καλοῦσάν με κατ’ ὄνομα καὶ λέγουσαν· «Εὐφροσύνη, Εὐφροσύνη!». Ἐγὼ δὲ ἀκούσασα κατεπλάγην καὶ περιέβλεπον ἄνω καὶ κάτω περίτρομος καὶ σχεδὸν ἡμιθανὴς ὑπὸ τοῦ φόβου· ἀναβλέψασα δὲ καὶ πρὸς τὰ δεξιὰ τοῦ σπηλαίου, ἀπὸ ὅπου μάλιστα μοῦ ἐφάνη ὅτι προήρχετο ἡ φωνὴ (ὤ τῆς φρικτῆς ἐκείνης θέας!) βλέπω κατέναντι πρὸς τὰ ἄνω, μεταξὺ τοῦ ἀνέρποντος κισσοῦ καθιδρυμένην τὴν ἁγίαν τῆς Θεομήτορος Εἰκόνα, περὶ τῆς ὁποίας μοῦ προείπετε· διὰ τὸ παράδοξον δὲ τῆς θέας ἐκείνης τοσοῦτος φόβος καὶ τρόμος περιεχύθη εἰς τὴν καρδίαν μου, ὥστε καὶ λιποθυμήσασα κατέπεσα πρηνὴς καὶ ἄφωνος. Οὕτω δὲ διακειμένη καὶ συνεχῶς κατ’ ἐμαυτὴν ἐπιλέγουσα τὸ «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μοι», ἀκούω καὶ ἐκ δευτέρου φωνὴν ἐκ τῆς ἁγίας Εἰκόνος ἥτις μὲ ἐνεθάρρυνε καὶ μοῦ ἔλεγε· «Ἐπώνυμε τῆς Εὐφροσύνης, μὴ φοβοῦ, ὅτι ἐγώ εἰμι ἡ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν πάντοτε καὶ μάλιστα τώρα ἐπικαλεῖσαι πρὸς ἀντίληψιν». Ἀφ’ οὗ δὲ ταῦτα ἤκουσα, ἐνεδυναμώθην καὶ ἀνακύψασα ἔτεινον πρὸς ἐκεῖνο τὸ μέρος τὰ βλέματά μου, ἵνα ἴδω καλλίτερον, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἦτο τοῦτο δυνατὸν νὰ ἴδω τίποτε διὰ τὴν λάμψιν, ἥτις ἐξήστραπτεν ἐκ τῆς ἁγίας Εἰκόνος ἀκτινοβόλος».