Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ὁσίων καὶ θαυματουργῶν Πατέρων ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ καὶ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, καὶ τῆς Ὁσίας ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, τῶν τὴν ἁγίαν καὶ θεομητορικὴν Εἰκόνα εὑρόντων, καὶ τὴν τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου Μονὴν συστησαμένων.

«Πεσοῦσα ὅθεν καὶ πάλιν ἐπὶ προσώπου ἔκραζον συνεχέστερον «Παναγία Θεοτόκε, βοήθει μοι καὶ δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θελημά σου, ὅτι σὺ εἶσαι ἡ Κυρία μου». Καὶ ἠκούσθη πάλιν ἡ φωνὴ λέγουσα· «Μὴ φοβοῦ, ἀλλὰ θάρσει· καὶ δράμε τάχιστα πλησίον τῆς πατρίδος σου πρὸς ὑπάντησιν τοῦ τε Συμεὼν καὶ Θεοδώρου, τῶν δύο ἀδελφῶν κατὰ σάρκα καὶ θεοφιλῶν ἱερέων τοῦ Υἱοῦ μου καὶ Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἵτινες αὔριον ἔρχονται πρός με, καθὼς ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτούς. Ἔρχονται δὲ μακρόθεν διδάσκοντες ἀποστολικῶς κατὰ πόλιν καὶ χώραν τὸν σωτήριον τοῦ θείου Εὐαγγελίου λόγον, κατὰ μίμησιν τῶν Ἀποστόλων Παύλου τοῦ κορυφαίου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ Λουκᾶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καὶ ζωγράφου ταύτης μου τῆς Εἰκόνος· τούτων τῆς ἀποστολῆς διάδοχοι θείᾳ νεύσει ἀπεστάλησαν. Εἶναι δὲ κατὰ τὸ εἶδος τοῦ σώματος ὑψηλοὶ τὸ ἀνάστημα, ἱλαροὶ τὸ πρόσωπον, ἡμίλευκοι καὶ μακρογένειοι ἀμφότεροι, ἔχοντες μεγάλην ὁμοιότητα εἰς τοὺς χαρακτῆρας τῶν προσώπων ὡς ὁμαίμονες ἀδελφοὶ ὑπάρχοντες· ἀλλὰ θάρρει καὶ ὕπαγε ἐν εἰρήνῃ». Ταῦτα ὡς ἤκουσα, κύψασα δουλικῶς καὶ προσκυνήσασα πανευλαβῶς τὴν ἁγίαν Εἰκόνα, ἐξῆλθον εὐθὺς κατὰ τὸ θεῖον πρόσταγμα· καὶ σήμερον ἀναστᾶσα πρωΐας ἀνέβην ἐπὶ ταύτην τὴν πέτραν, παρατηροῦσα τὸν δρόμον καὶ ἀναμένουσα τὴν ἄφιξίν σας. Ὡς δὲ σᾶς εἶδον προσερχομένους σᾶς ἐγνώρισα ἀπὸ τὰ ἀποκαλυφθέντα μοι σημεῖα καὶ ἀπὸ τοὺς χαρακτῆρας τῶν προσώπων σας. Ὅθεν καὶ σᾶς ὡμίλησα ἐξ ὀνόματος ἀδιστάκτως πεπληροφορημένη, ὅτι σεῖς εἶσθε οἱ προσδοκώμενοι πληρωταὶ τῶν θείων καὶ θεομητορικῶν προσταγμάτων καὶ διατάξεων».

Τότε οἱ Ἅγιοι, ἀφ’ οὗ καὶ ταύτης τῆς διηγήσεως ἤκουσαν, ἐνεπλήσθησαν χαρᾶς μεγάλης καὶ ὑπερδοξάσαντες τὸν Θεὸν ἔδραμον, ὡς ἄλλαι προφητικαὶ ἔλαφοι, ἐπιποθοῦντες νὰ καταπαύσουν τὴν δίψαν αὐτῶν ἐπὶ τὴν καλλίστην ἐκείνην πηγὴν τῶν ὑδάτων, εἰς τὸ ἱερώτατον σπήλαιον, προπορευομένης ὡς ὁδηγοῦ τῆς Ὁσίας Εὐφροσύνης. Καὶ ὡς ἔφθασαν εἰς τὸ στόμιον τοῦ σπηλαίου, ὅπου ἐναπέκειτο τεταμιευμένος ὁ θεομητορικὸς ἐκεῖνος καὶ θεοδόξαστος θησαυρός, κλίναντες τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος προσεκύνησαν τὸν Σωτῆρα Θεὸν μετὰ δακρύων προσευχόμενοι καὶ ἐγερθέντες εἰσῆλθον εἰς τὸ σπήλαιον.


Ὑποσημειώσεις

[1] «Δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω» (Φιλιπ. γʹ 8).

[2] Ἔμειναν δηλονότι ἐν ἀγαμίᾳ καὶ παρθενία, γενόμενοι Μοναχοί.

[3] Ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος εἰς τὸ Κατὰ Αἱρέσεων, κεφ. νηʹ (58), σ. 491, ἑρμηνεύων τὸ χωρίον τοῦτο λέγει τὰ ἑξῆς· «Εἰσί γάρ, εὐνοῦχοι, οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν». Τίνες ὅμως οὗτοι ἀλλ’ ἢ οἱ γενναῖοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μονάζοντες καὶ οἱ καθεξῆς παρθένοι; Ἰωάννης μὲν καὶ Ἰάκωβος υἱοὶ Ζεβεδαίου μείναντες ἐν παρθενίᾳ, καὶ θαυμασίως τὸ κλέος τοῦ στεφάνου τούτου τοῦ ἀγῶνος ἀπενεγκάμενοι· μετ’ αὐτοὺς δὲ ὅσαι μυριάδες ἐν τῷ κόσμῳ μονάζοντες καὶ ἀπὸ Μοναστηρίων (ἴσως Μοναστριῶν) καὶ παρθένων τουτὶ τοῦ ἀγῶνος τὸ κλέος ἀπηνέγκαντο· οἵτινες σώματα γυναικῶν οὐκ ἐμίλησαν, ἀλλ’ ἤθλησαν ἐν ἀγῶνι τελειοτάτῳ, ὡς καὶ Ἠλίας ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκη εὑρίσκεται, καὶ Παῦλος λέγων· «λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις καλὸν αὐτοῖς ἔστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ» (Αʹ Κορ. ζʹ 8).

[4] Μάξιμος ὁ Γʹ ὁ Ἱεροσολύμων ἐπατριάρχευσε τῷ 333 μέχρι τοῦ 348· τοῦτον διεδέξατο ὁ ἁγιώτατος Κύριλλος Αʹ 350-386.

[5] Ραγουὴλ ἢ Ἰοθόρ, πενθερὸς τοῦ Μωϋσέως. Αἱ θυγατέρες αὐτοῦ ἐποίμαινον τὰς αἶγας τοῦ πατρός των, ὅταν ὁ Μωϋσῆς φεύγων τὴν ὀργὴν τοῦ Φαραὼ εἰσῆλθεν εἰς τὴν γῆν Μαδιάμ, συναντηθεὶς δὲ μετ’ αὐτῶν καὶ γνωρισθεὶς μετὰ τοῦ πατρός των, ἔπειτα ἀπὸ ἐκδούλευσιν τὴν ὁποίαν παρέσχε πρὸς αὐτάς, ἔλαβεν ὡς σύζυγον μίαν ἐξ αὐτῶν, τὴν Σεπφώραν (ἴδε Ἐξόδου βʹ 15-22).

[6] Βλέπε εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ ἐν σελ. 356-372 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου καὶ τὴν ἐν σελ. 356 ὑποσημείωσιν.

[7] «Ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. ϛʹ 17).

[8] «Λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» (Βʹ Τιμ. δʹ 8).