Ταῦτα, βλέποντες οἱ Πατέρες ἐθαύμασαν καὶ προσεκύνησαν τὸν Θεὸν καὶ ἐδόξασαν τὴν πανάχραντον Θεοτόκον· εἶτα λέγουσι πρὸς τὴν κόρην· «Ὦ θύγατερ, ποῖον τὸ ὄνομά σου; πόθεν δὲ ἐγνώρισας ἡμᾶς καὶ ἐκάλεσας ἐξ ὀνόματος; ποῦ ἐναπόκειται ὁ θεομητορικὸς θησαυρός; εἰπὲ εἰς ἡμᾶς, τὶ γνωρίζεις διὰ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τὴν ζωγραφηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ θείου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ». Ἡ δὲ Ὁσία κόρη ἀποκρινομένη μὲ ταπεινὴν λαλιὰν εἶπε ταῦτα πρὸς τοὺς Πατέρας· «Ἐγὼ μέν, Ὁσιώτατοι Πατέρες, ὀνομάζομαι Εὐφροσύνη, γνωρίζω δὲ τὴν σεπτὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καὶ ποῦ κεῖται θεόθεν τεθησαυρισμένη· πῶς δὲ αὕτη ἀπεκαλύφθη εἰς ἐμὲ καὶ πῶς ὡδηγήθην εἰς εὕρεσιν αὐτῆς, πῶς δὲ καὶ τὰ καθ’ ὑμᾶς ἐδιδάχθην διὰ νὰ γνωρίσω ποῖοι εἶσθε καὶ πῶς ὀνομάζεσθε, ἀκούσατε· βλέπετε τοῦτο τὸ μικρὸν ποίμνιον τῶν αἰγῶν τοῦ πατρός μου; τοῦτο βόσκουσα συνήθως εἰς τὰ περίχωρα ταῦτα τῆς πατρίδος μου Γαλάτας, μετέβαινα πολλάκις καὶ πρὸς τὸ μέρος τοῦ ὑψηλοῦ ἐκείνου βράχου (καὶ ἐδείκνυεν εἰς αὐτοὺς τὸ μέγα Σπήλαιον). Πρό τινων δὲ ἡμερῶν, ἐν ὥρᾳ μεσημβρίας καὶ ἐνῷ ἐστάθμευον διὰ τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου μετὰ τῆς ποίμνης μου κάτωθι δένδρων τινῶν πλησίον ἐκεῖ εὑρισκομένων, βλέπω ἕνα ἐκ τῶν τράγων νὰ ἀποχωρίζεται ἐκ τοῦ ποιμνίου καὶ νὰ βαδίζῃ διὰ τοῦ κρημνοῦ πρὸς τὸ φαινόμενον ἐκεῖ στόμιον τοῦ σπηλαίου, ὅπου καὶ εἰσῆλθε· καὶ πάλιν μετ’ ὀλίγον ἐξελθὼν ἐπέστρεψε διὰ τῆς αὐτῆς ἀτραποῦ καὶ παρίστατο ἔμπροσθέν μου, ἔχων καὶ τὸ γένειον βεβρεγμένον· ἐγὼ ὅμως τὸ πρῶτον οὐδὲν ἐκ τούτων περιειργάσθην. Προχθὲς πάλιν, ἐνῷ διηρχόμην ἐκεῖ τὴν μεσημβρίαν, ὡς συνήθως, μετὰ τοῦ ποιμνίου κατὰ τὸν αὐτὸν τόπον, ὁ αὐτὸς τράγος ἀπομακρυνθεὶς καὶ πάλιν ἀπὸ τῆς ποίμνης ἔπραττε τὰ αὐτὰ καὶ πάλιν προσελθὼν παρίστατο πρός με μηκάζων καὶ βλέπων εἰς τὸ πρόσωπόν μου, βεβρεγμένος κατὰ τὸ γένειον, ὡς ἄν με ἐδίδασκε καὶ διὰ τῆς ἀνάρθρου φωνῆς αὐτοῦ καὶ διὰ τοῦ σχήματος προσκαλῶν, ἵνα ὑπάγω καὶ ἐγὼ τὸ ταχύτερον εἰς τὴν πηγὴν ἐκείνην τοῦ ὕδατος».
«Ταῦτα βλέπουσα ἐκινήθην εἰς περιέργειαν καὶ ἠπόρουν λίαν, ὅτι κατὰ τὸ μέρος ἐκεῖτο οὐδαμοῦ ἐφαίνετο ὕδωρ. Διὸ καὶ χθὲς ἀνῆλθον ἐπίτηδες μετὰ τῶν αἰγῶν εἰς τὸν ἴδιον ἐκεῖνον τόπον καὶ παρατηροῦσα μετὰ προσοχῆς τὸν τράγον, ὅστις πάλιν, ὡς πρότερον, ἐβάδιζε τὸν αὐτὸν δρόμον ὡς ἂν ὡδηγεῖτο ὑπό τινος ἀοράτως· ἠκολούθουν δὲ κατόπιν καὶ ἐγὼ βαδίζουσα ἐπὶ τὰ ἴχνη αὐτοῦ ἕως οὗ ἤλθομεν εἰς τὸ στόμιον τοῦ Σπηλαίου.